“Ik heb u lief mijn Nederland, ik heb u lief.... mijn Nehederlaaaand.” Je beste lezers, jullie merken het: het begint weer te kriebelen. De vlag mét oranjewimpel ligt klaar, de oranjebitter staat koud. Nog een paar nachtjes slapen en dan is het Koninginnedag. Heerlijk! Een dag die bol staat van de tradities. Een dag die mij niet lang genoeg kan duren, ondanks het feit dat ‘ie altijd vreselijk vroeg begint.
Wie Koninginnedag zegt, zegt aubade. Al duizend jaar speelt Jubal op de ochtend van Koninginnedag bij het stadhuis in het centrum van Dordt. Het begint met een rondgang, ’s morgens heel vroeg. Dat is om de slapende bewoners in de binnenstad alvast in de juiste stemming te brengen. Tegelijkertijd bouwt de Bigband op voor het stadhuis en speelt een aardig moppie weg. De heerlijke saxofoon-klanken komen je tegemoet als je het centrum binnenloopt. En langzaam wordt het drukker en drukker. Het is wachten op de burgemeester met zijn geridderde gevolg en dan kan het spektakel losbarsten
Te beginnen met de oud-Hollandsche liedjes. Speciale aandacht gaat bij mij altijd uit naar de vrouwelijke dirigent van dat kinderkoor met de prachtige naam “De kerkuiltjes”. Deze vrouw met haar flatteuze spijkerblouse en modieuze bril trekt het er bij die kinderen werkelijk uit. Grote theatrale gebaren, flink zwaaien met de armen en mee play-backen. Verder besteedt ze veel aandacht aan de coördinatie. De bigband, haar kinderen, het publiek en de vips moeten natuurlijk op het zelfde moment inzetten. Ze doet er alles aan om dat voor elkaar te krijgen. “De kerkuiltjes” (die bij vlagen meer lijken op “De kathedraal-kraaien”) staan er bij en kijken er naar. Ze doen altijd vreselijk hun best en proberen al dat geweld van hun dirigent te beantwoorden met vertederend en vooral zacht gezang.
Dan is het tijd geworden voor het Wilhelmus en het het hijsen van de vlag, weer een heerlijk moment. Dat getrut met het hijsen van die vlag is namelijk ook zo’n jaarlijks ritueel. Zichtbaar nerveuze padvinders hebben een heel jaar mogen oefenen en tóch zit het draad weer in de knoop, hangt de vlag op z’n kop of blijft ‘ie halverwege achter iets onduidelijks haken. Uiteindelijk lukt het natuurlijk wel en dan krijgen we het Wilhelmus afgesloten door de man met de snor. De man met de snor? Ja, de man met de snor. Deze man voelt zich ook al duizend jaar geroepen om na het Wilhelmus zijn stem te verheffen en te roepen: “Leve de koningin”. (Ieder jaar schrik ik er weer van.) De bedoeling is dat het publiek dit beantwoord met “hoera, hoera, hoera”. Helaas valt de respons meestal wat tegen, waardoor de man met de snor vaak de enige is die zijn eigen oproep beantwoord. Beetje pijnlijk, maar wel leuk.
En dan de kinderwagen-parade. Wie is het ‘t afgelopen jaar weer gelukt om een kind op de wereld te brengen? Je ziet het op Koninginnedag. Jubal-ouders komen vol trots hun kroost tonen (jahaa, ik ook) en je struikelt dus over de meeste supersonische kinderwagens. Kindjes krijgen een oranje strikje in het haar, of de wangetjes worden volgekliederd met rood wit blauwe kleuren. Schattig..... Ze gaan van arm tot arm: “Oh, wat is ze groot geworden!!!”.
Het moment waar ik eigenlijk voor kom, is het concert van Jubal. Het eerste optreden van het seizoen voor een kritisch thuispubliek. Veel oud-leden staan er met zo’n houding van: “kom maar op, het kan toch niet beter zijn dan in mijn jaren.” Meestal worden ze aangenaam verrast en ik denk dat dat dit jaar ook weer gaat gebeuren. Symphatiek als hij is, nodigt tot slot de burgemeester iedereen uit om een oranjebittertje te komen dringen. Nou, dat is niet tegen dovensman-oren gezegd. De zaal stroomt vol. Aan de drank dan maar! In de loop der jaren zijn al de meest geweldige mixjes ontstaan, jus d’orange met oranjebitter, 7-up met oranjebitter of gewoon puur natuur. Enigszins aangeschoten verlaat ik aan het einde van de ochtend het stadhuis, heerlijk, wat een ochtend. Willlen jullie dat ook meemaken. Namens a.p. zijn jullie allemaal uitgenodigd om de aubade bij te wonen, 10.30 uur scherp. De burgemeester betaalt.
a.p.