Het is hét visitekaartje van een corps: uniformen. Eigenlijk gek dat ik er nog nooit een column over geschreven heb. Er valt zoveel leuks over te vertellen. Want als je regelmatig een taptoetje of contestje bezoekt, dan kom je wat tegen! Er is heel wat moois te aanschouwen, maar er wordt ook heel wat aangerommeld. Soms denk ik weleens: Hoe durf je je leden daar in te laten lopen. De meest dramatische kleurcombinaties, alsof Pipo de Clown en Mamalou ze zelf in elkaar hebben gezet. Veel glimmende stoffen, shako’s met pluimen van 2 centimeter, overal glitters, kortom; een lust voor de ogen. Laatst was ik op een herdenking van de Tweede Wereldoorlog en daar kwam een plaatselijke fanfare in truien de begraafplaats oplopen. Rode truien met daarop de naam van de muziekvereniging. Het waren van die ruim zittende gevallen zonder enige pasvorm. Het zag er natuurlijk niet uit, gewoon verschrikkelijk lelijk en enigszins ongepast op een herdenking. De iets te dikke leden werden door die hobbezakken nog dikker en de dames waarvan ik dacht, daar zou ik weleens een beschuitje mee willen eten, misten helaas elke vrouwelijke vorm door diezelfde hobbezakken. Ze speelden de meest dramatische koralen en andere depressieve ellende en dan die vrolijke niet-zittende truien erbij, een schande voor het vak zal ik maar zeggen. Nee, doe me dan maar die echte traditionele uniformen. KenG bijvoorbeeld, die stralen wat uit. Met zulke pakken hebben ze bij wijze van spreken de titel al voor de helft binnen. Pasveer is ook zo’n goed voorbeeld, prachtig en uniek in zijn soort. Of die Engelse pakken van de Floraband: echt kwaliteit, lekker klassiek en een degelijke stof (paard?). Ze zien er wel erg warm uit, op warme taptoe-dagen zweet je volgens mij de tent uit. Mooi pakken dus, maar is er ook enig respect voor het eigen uniform? Want hé, wat zie ik daar in één keer: Leden die in hun uniformbroek staan te voetballen. Moet je bij Jubal eens proberen, sta je direct aan de kant. Stel je voor dat je op je snuffert gaat tijdens een spannende sliding, gat in je broek, tien minuten voor de show. Werkelijk onbegrijpelijk dat zoiets wordt toegelaten. Ook zoiets waar ik behoorlijk kriebelig van kan worden. Leden die voor de grap hun hoofddeksel nonchalant dragen. Achterstevoren dus, of helemaal naar achter of schuin. En nog zoiets: zakken in uniformen: broekzakken, borstzakjes, binnenzakken. Sommige leden stoppen zichtbaar hun hele huisraad in die zakken. Gevolg: overal bobbels, uitstekende pakjes sigaretten (écht gezien), vormen van cola-blikjes (sinas kan ook), dikke portemonnaies. Het ziet er niet uit! Jubal heeft geen zakken en voedt de leden op om met respect met het uniform om te gaan. Toch krijgen de leden regelmatig opmerkingen over hun uniform. Zo’n typisch drum corps-uniform valt bij een taptoe namelijk nogal op. Bij de heren zaten de broeken (soort tuinbroek-model) lange tijd nogal erg strak, waardoor je precies kon zien of ze links of rechtsdragend waren. (Lachen wordt dit, na deze column kijkt voortaan iedereen naar de Jubal-kruizen.) En de jasjes zitten in vergelijking met een traditioneel uniform nogal hoog. Maar goed, het huidige uniform is binnenkort verleden tijd. Er ligt er een nieuw ontwerp, ik heb het mogen zien en het is –hoe kan het ook anders- heel mooi en anders. Nee, ook weer niet té anders. Verwacht dus geen witte broeken of cowboy-hoeden. Gewoon typisch Jubal. Over cowboys gesproken: dát vind ik misschien wel het allerallerallerergst. Korpsen die een thema-show hebben en dan ook hun uniformen er op aanpassen. Het klinkt best professioneel, maar het ziet er meestal zo knullig uit: een vrouwelijke, trompetspelende cowboy mét lange spijkerrok, ik kan er niet opgewonden van raken. Voor mij geen cape, phantom-masker, zwaard, piratenlapje of boerenkiel (met klompen). Ik kan ook genieten zonder die carnavalswinkel op het veld. Maar goed, het taptoepubliek vindt het meestal wel leuk en dat is toch het belangrijkste. En dus misschien dan toch.... de –volgens de speakertekst- “bloedhete” Danzón-show van Jubal voortaan in themakleding: shorts en bikini’s, kijk dat is pas een lust voor het oog! a.p.