Het boek kan weer vier jaar dicht, het WMC is ten einde. Al vaak heb ik erover geschreven en na deze column vind ik het wel weer welletjes geweest. (En jullie ook, denk ik.) Zoals voorspeld is huisband K & G wederom kampioen geworden in de open class showwedstrijden en op het mars-onderdeel. Ze zijn daar heel blij mee en het is zeker een prestatie om al drie edities het WMC te domineren. Gefeliciteerd en maak alvast wat ruimte klaar in de prijzenkast voor over vier jaar. Andere winnaar is natuurlijk de Blue Devils, die de corpsstyle showwedstrijden wisten te winnen. Leuke bijkomstigheid is, dat zij meer punten hebben gehaald dan K&G. Niet meer dan logisch, maar toch leuk. Oh ja, dat is waar ook, dat mag je niet met elkaar vergelijken, want het zijn verschillende klassen. Intussen doet natuurlijk iedereen dat tóch wel. Het WMC blijft krampachtig duidelijk maken dat corpsstyle en open-class écht anders zijn en dat er dus twee show-kampioenen zijn: K&G én de Blue Devils. Maar kennelijk willen WMC-fans duidelijkheid en dus maar één overall-kampioen show. Wil de ware kampioen opstaan! Volgens de cijfers waren dat de Blue Devils geweest, maar de WMC-fans hadden liever K&G als overall-kampioen gezien. Want die Amerikanen maakten veel fouten, zijn beroeps, arrogant en bovendien allang weer terug in de VS, dus die zijn het WMC alweer vergeten. En de belangrijkste reden: Het WMC zonder K&G als kampioen is natuurlijk geen WMC. Vraag maar aan al die Limburgers die “K&G wederom in de harten gesloten hebben”. De grote verwarring is dus weer losgebarsten. Want behalve de discussie over wie nu de “ware kampioen van het WMC” is, zijn er nog veel meer onduidelijkheden. Zo begint de helft weer te roepen, dat als je kampioen bent op het WMC ook automatisch wereldkampioen bent. Dat is natuurlijk niet zo, want er zijn nog tientallen, zoniet honderden andere internationale muziekwedstrijden waar je kampioen kan worden. Zijn dat ook allemaal wereldkampioenen? Ik vind het best, maar het was al niet echt overzichtelijk en dit zou niet helpen. En dan heb je nog al dat gedoe over de kampioen-vaandels voor de winnaars, maar ook voor de beste buitenlandse deelnemers. Ik zal jullie er niet mee vermoeien, maar er worden weer hele boeken over geschreven. Het mooiste is dat door al die verwarring, veel WMC-fans gewoon weer terug willen naar het oude vertrouwde WMC. Het appels-met-peren-tijdperk, zeg maar. Met één klasse en verder geen gezeur, en de winnaar is gewoon wereldkampioen, dikke punt. De naam van het WMC valt daar ook goed voor te gebruiken. WMC: Weg Met Corpsstyle-klasse! Ik zeg: dat wordt een leuke voor de evaluatie, die de organisatie vast wel weer zal houden. (“We kijken terug op een fantastisch evenement.”) Over organisatie gesproken: Ik blijf me zorgen maken over Cor Kluytmans, je weet wel, die man van mijn vorige column. Sinds vorige week vrijdag heb ik niets meer van hem vernomen. Ligt hij nu definitief aan de beademing, of is hij ingestort? Graag een teken van leven! Als we dan toch geen échte winnaar kunnen, mogen of willen uitroepen, dan gooi ik het maar over een hele andere boeg. Voor mij zijn de ware winnaars de redactieleden van de website korpsmuziek.nl. Zij hebben vier weken lang live verslag gedaan van dit evenement. Ga er maar aanstaan: stukjes schrijven over al die honderden deelnemers, dat is lang niet altijd even leuk. Zij deden dat, heel kundig en razendsnel. Na ieder optreden stond een paar minuten later het verslag erop, waardoor je een gevoel had “er echt bij te zijn”, voorzover je zo’n gevoel wilt hebben. Het is misschien een leuk idee, dat dat ook op de DCE-finals in Rotterdam zou lukken, misschien niet door korpsmuziek.nl, maar door drumcorps.nl. Tis maar een ideetje, ik doe het in ieder geval niet, want daar móet je een houten kont van krijgen. Ik ben blij dat het WMC er weer op zit. Vraag niet hoe ze het voor elkaar krijgen, maar zo’n WMC zorgt toch voor een overspannen juli-maand. Iedereen schiet in de stress, maakt zich druk om van alles. En dus zeg ik volmondig: het WMC, ik ben er helemaal klaar mee! a.p.