Het is zover: zaterdag begeef ik me weer eens naar een voetbalstadion. Ik kom daar liever niet, want ik kan weinig plezier beleven aan voetballen en al helemaal niet aan die omhoog gevallen voetballers. Gelukkig wordt er zaterdag niet gevoetbald in het stadion van Sparta Rotterdam, dat valt alweer mee. Nee, de DCE-finals staan op het programma. Waarschijnlijk heeft een voetballer er nog nooit van gehoord (houden zo), maar “ik heb er zin an”. We krijgen een mooi programma voorgeschoteld met al het goede dat Europa te bieden heeft op het gebied van drumcorps. Daarvoor wil ik best een dagje in en rond een voetbalstadion hangen. Eerlijk gezegd heb ik mijn DCE-hoogtepuntje van dit seizoen al gehad. Contest Kortrijk was volgens mij één van de mooiste evenementen uit de Europese drumcorps-geschiedenis. Wat ik daar heb gezien en gehoord was absoluut uniek. Dat zal moeilijk te overtreffen zijn, maar ik laat me natuurlijk graag verrassen. Iets waar ik me wel letterlijk en figuurlijk doorheen zal moeten slaan, is de aanvangtijd van de DCE-finals. Volgens mij gaat het stadion om vijf uur ’s ochtends open. Ik neem aan dat er genoeg koffiekarren aanwezig zijn om een beetje wakker te worden. Dit is niet gezond voor een zaterdagochtend. Jubal moet als allereerste om half tien optreden, is het dan nog donker? Jeetjemekreetje wat een tijd. Ik ben gewend om Jubal is de spotlights (als het nog donker is, gaat dat lukken) te zien performen, maar toch niet om half tien ’s ochtends! Ik heb volgens mij nog nooit zo vroeg een drumcorps-show gezien. Is dat goed voor een lichaam? Ik hoop dat m’n maag het houdt. En dan die arme Juballers, die vrijdagavond met die Engelsen natuurlijk veel te lang aan die bar blijven hangen. Om zeven uur vertrekt de bus. Dat gebeurt wel vaker, maar dan heb je meestal een lange busreis voor de boeg. Nu is het direct alles op scherp en knallen met die ballen. Waarschijnlijk voor een leeg stadion, want ik kan me niet voorstellen dat het om half tien ’s ochtends al volle bak is. We zullen zien. Eén voordeel: De jury zal vast ook wel de nodige slaap uit de ogen moeten wrijven, en zo worden zeker een aantal schoonheidsfoutjes over het hoofd gezien. Tot slot nog een toepasselijke aanmoediging voor mijn clubbie Jubal. Niet alleen voor de leden, maar ook voor alle medewerkers. (Zo weet ik dat er nog effe stress is om de uniformen er weer picobello uit te laten zien. Na de stortbuien in Brussel is het uniform een soort oranje-spikkel-pak geworden. Best leuk, maar toepasselijker in een circus.) Daarom heb ik effe het clublied van Sparta erbij gepakt, de clubkleurtjes wat aangepast, een beetje knippen en plakken en hops: hier is mijn “toi-toi-toi”. Oranje is onze glorie Oranje zit ons in ’t bloed Bij neêrlaag of vicorie Bij voor- of tegenspoed Oranje gaat nooit verloren En jaren nog hierna(L), Zullen wij laten horen JUBAL Zullen wij laten horen JUBAL Deez vlag ze is ons heilig Reeds vele jaren lang. Bij oranje zijn we veilig Zijn we voor niemand bang We zweren bij die kleur, En zingen hoe’t ook gaan zal Bij wat ook moog gebeuren JUBAL Bij wat ook moog gebeuren JUBAL De melodie ken ik niet, daar ben ik nog op aan het studeren. Iedereen van Jubal, maar ook alle andere deelnemers, ontzettend veel succes zaterdag! a.p.