Hèhè, de kogel is door de kerk. We gaan..... naar Amerika welteverstaan. Ik weet dat bij andere verenigingen al schamper werd gelachen dat het definitieve besluit nog steeds niet genomen was. “Wedden, die gaan niet meer”, ik heb het met eigen oren gehoord. Maakt niet uit wat anderen er van denken, maar het zegt wel wat. Alsof het ons niet wordt gegund om een tour door de VS te maken. Dat kan toch niet waar zijn, dit moet voor drumcorps-fans het mooiste zijn wat er is. Maar kennelijk zijn sommigen jaloers. Nu hebben we al deze zuurpruimen de mond gesnoerd, want we gaan! Inderdaad, het definitieve “ja” heeft even op zich laten wachten. Het is ook niet zomaar een optredentje, het gaat om een enorm risico waar tienduizenden euro´s mee gemoeid zijn. We zijn dus niet over één nacht ijs gegaan. Zo kunnen er wel tickets worden geboekt, maar als we niet weten hoeveel leden er mee gaan, dan wordt het knap lastig. Het samenstellen van de deelnemerslijst kon pas definitief worden afgerond nadat het seizoen was afgelopen. Wie blijven, wie gaan, wie komen: het is een ingewikkeld proces waarbij met iedereen persoonlijk is gesproken. En dan waren er nog allerlei andere zaken die moesten worden uitgezocht. Kookploegen, trucks, instrumenten, gesprekken met sponsors, het consulaat, vliegtuigmaatschappijen en ga zo maar door. Er zijn maar weinig muziekverenigingen in Nederland die mee kunnen praten over een dergelijke operatie. De verenigingen die ook al vaker in de VS, Canada of andere verre oorden zijn geweest, weten dat al dat `gedoe` het dubbel en dwars waard is. Drie weken met elkaar optrekken in het mekka van drumcorps wordt door velen gezien als het mooiste wat ze ooit hebben meegemaakt. Natuurlijk ontstaan er conflicten, loopt niet alles zoals je het had gepland, maar “overall” is dit een ervaring die je eigenlijk niet mag missen. Al 75 leden delen die mening en hebben zich ingeschreven. Het kost een paar centen, maar neem van mij aan: twee weken Salou of Kreta kost net zoveel of misschien nog wel meer. Jullie voelen het een beetje aankomen, op een slinkse wijze probeer ik nog een beetje leden te werven. Want 75 spelende leden is natuurlijk prachtig, en het is meer dan dat we in jaren hebben gehad, maar het wordt natuurlijk pas echt geweldig als we de tachtig ontstijgen. En, nu ik toch lekker aan het werven ben, het kan nog steeds! We hebben nieuwe leden van Friesland tot Limburg (echt waar!) die allemaal de gok hebben gewaagd. Ze hebben nu al geen spijt, want de eerste akkoorden van de nieuwe muziek klinken lekker. Naast het Amerika-avontuur staan er nog tal van andere optredens en contests in binnen- en buitenland op het programma. Dus volgens mij is de keus simpel: Jubal biedt dit jaar als enige een all-inclusive pakket waar je geen nee tegen kan zeggen. Het kan nog, echt waar, anders krijg je spijt, echt waar. Schrijf dat mailtje of kom naar het clubhuis en stap in het het mooiste drumcorps-jaar dat je ooit hebt meegemaakt. (Ik kan zo bij een reclame-bureau gaan werken.) Natuurlijk kan je ook als toeschouwer naar Madison gaan. Lekker volgevreten op veel te dure stoeltjes plaatsnemen en genieten van al dat drumcorps-moois. Volgens mij is het veel leuker om óp dat veld te staan. Nog meer argumenten nodig? Ik kan nog uren doorgaan. Maar volgens mij is de boodschap duidelijk.... A.P.