De techniek staat voor niets: met een laptop op schoot, uitzicht op de Middenlandse Zee, dertig graden in de schaduw, zit ik hier in Spanje overheerlijk een columnpje te schrijven. Hops, we vullen het glas nog maar eens met een ijskoude rosé. Kind in het water, vrouw in de zon en ik? Ik begin na een week “helemaal niets” toch weer voorzichtig aan die verslavende hobby te denken. Mijn startpagina op het net is natuurlijk de Jubal-site: effe het showtje in Harkema bekijken, was best aardig toch? Jammer dat ik er niet bij kon zijn. Altijd een leuke taptoe, alhoewel ik die mensen daar net zo slecht versta als hier in Spanje.
Wat verder ook erg aanstekelijk begint te werken is die USA-countdown: Nog 27 dagen, 8 uur en 40 minuten en dan gaat die club naar The States, een beetje onwerkelijk is het nog wel, maar het gaat toch echt gebeuren. De voorbereidingen lopen al jaren en nu kunnen we eindelijk in dagen tellen. Nog een paar weekjes dus, het begint nu echt enorm te leven. Wellicht komt het voor de “buitenstaanders” een beetje over als stilte voor de storm, maar wat zij niet zien zijn de vele nieuwsbrieven die alle Juballers deze dagen via de mail thuisgestuurd krijgen. En dat is lachen….
Wacht even, even een slokje…… Goed, waar was ik? Oh ja, die nieuwsbrieven. Daarin staat alles wat je moet weten voor de tournee, en dat is niet mis en nog best ingewikkeld ook! Zo mag je koffer maar maximaal 158 centimeter zijn. Een lange koffer, denk ik direct, maar je moet de lengte maal breedte maal hoogte bij elkaar optellen. Ooohhhh, zit dat zo! Met de rekenmachine in de hand gaan de leden aan de slag. De weegschaal wordt ook tevoorschijn gehaald, want de koffer mag maximaal 23 kilo wegen, ook op de terugweg: geen nieuwe drumcorps-garderobe aanschaffen dus! Nog 27 dagen, 8 uur en 37 minuten.
Verder maken we onderscheid in één stuk handbagage (max. afmeting 115 cm.) en een persoonlijke tas, trompetten worden per drie verpakt en je kleding wassen kan om de tien dagen (heeeerlijk!!!!). Overigens moet die kleding worden afgestemd op een temperatuur van veertig graden (ik ben hier al aan het wennen, proost!) en dat ook nog eens in de brandende zon. Zonnebrand mee, petjes en heel veel t-shirts… of niets, dat kan natuurlijk ook bij die temperatuur. Had ik het al over het wc-papier gehad en de waszak? Waarom al die details? Ach, voor veel Juballers is het geneden koek, maar er zijn bij de club ook leden die je nog net niet hoeft te helpen bij het plassen, die zijn nogal “bleu”. Dat geeft verder niets, maar dit soort uitgebreide nieuwsbrieven moet voorkomen dat mensen straks paspoorten, onderbroeken of schoenen gaan vergeten, en let op: dat gaat toch weer gebeuren. Wat overblijft is een enorme organisatie waar vele mensen -nu de tour dichter en dichterbij komt- bijna een dagtaak aan hebben. Waanzinnig veel geregel!
Ikzelf stap halverwege de tour in. Geen sporthalvloeren voor mij, ik ga voor de luxe USA-tour. Met een groepje Juballers reizen wij “lekker achter de club an”. Een lekkere grote auto, zeg maar busje, uiteraard met alles erop en eraan voor acht personen, lekkere hotels en goede tickets (hopen we) voor alle drumcorps-shows die we op onze weg tegenkomen. We beginnen begin augustus in New York, daarna Allentown en dan achter de bussen op weg naar Madison. Ik geloof dat half Nederland dat doet, dus de grote zonnebrillen gaan op (neehoor, echt heeeel gezellig!) Ik heb op de Jubal-site vernomen dat ik ook daar columnpjes ga schrijven, wellicht ga ik nog wat helpen hier en daar, dus dat wordt een leuke tijd.
Eerst nog even in “Europa” genieten, nog een weekje vakantie en dan naar Dancing, sorry, Evening with The Stars mét rapapapa… The Glassmen. Mensen, ze zijn gearriveerd!!!! Ik heb niet zo’n opgewonden gevoel als vorig jaar met The Devils, maar het blijft leuk en ze doen vast hun best. Ik trek er nog ééntje open en blijf vanuit Spanje aftellen: nog 27 dagen, 8 uur en 32 minuten…..
Adios!
AP