Een jaar geleden...

13 februari 2007

AP

Precies een jaar geleden, 13 februari 2006, stond de wereld even stil. Ja mensen, alweer een jaar geleden. Hoe vaak heb ik het afgelopen jaar gedacht: “jongen, kon je hier maar bij zijn.” Tientallen keren, misschien wel honderden keren. Toen ik Jubal dat prachtige Camp Randall-stadion in Madison zag binnenlopen, toen die man met dat strikje zei dat Jubal Europees Kampioen was geworden. Toen en toen en toen. De talent night, de aubade, Evening with the Stars en ga zo maar door. Iedere keer dacht ik er weer aan: “jongen, had je dit maar kunnen meemaken. “ Het mocht niet zo zijn, want Barry overleed op veel te jonge leeftijd...... alweer een jaar geleden.

Ik troostte me dan ook regelmatig met de gedachte dat je vanaf een riante wolk alles in de gaten zou houden... met een big smile. Het wordt wel minder, maar die gedachte heb ik nog regelmatig. Laatst nog; vijf nieuwe timpanies worden afgeleverd aan de Jan Ligthartlaan. Iedereen blij en vrolijk, het eerste wat ik denk: “wat had Barry dit geweldig gevonden.” Die jongen drong er bij bestuur en staff al zeker vijf jaar op aan dat de timpanies nou echt wel aan vervanging toe waren. De deal met Vic Firth, nieuwe instructeurs en arrangeurs speciaal voor de pit, tjonge het kan niet op. Ik ben totaal niet bijgelovig, maar even denk ik dat jij dit allemaal vanaf die riante wolk zit te regelen, je hebt immers tijd zat!

We hebben Barry het afgelopen jaar vele malen herdacht, soms kort, dan weer zeer uitgebreid. Soms deelden we het alleen met elkaar, soms deelden we het met het publiek. Zo zal ik die mooie zomeravond nooit meer vergeten, Evening with the Stars: hoe dubbelzinnig kan de naam van dat evenement zijn. Een minutenlange staande ovatie, ik krijg weer kippenvel als ik er aan denk, wat een prachtig en ontroerend moment. Net zo ontroerend was dat schitterende initiatief van z’n ouders om een speciale pit-prijs in het leven te roepen. Bij de uitreiking op een –wederom- mooie avond stond bij mij opnieuw de wereld even stil. Ik hoop en verwacht dat deze prijs een zeer lange traditie gaat krijgen.

Een paar keer heb ik het afgelopen jaar de speciale In Memoriam-pagina bezocht op de Jubal-site. Honderden condoleances stonden binnen een paar dagen op het gastenboek en die zijn op deze pagina bewaard gebleven. Afgesproken is om de condoleance-pagina binnenkort te sluiten. Lees er nog eens een paar, je blijft lezen... tot de allerlaatste. Die foto.... die blijft er ook iedere keer weer inhakken. Maar goed, we zijn weer een jaar verder: een Jubal-jaar met de meest uiteenlopende emoties ooit. Van diepe, diepe rouw tot intense vreugde en blijdschap. Zo gaat dat, zo is het leven. Ik hoop het toch liever niet zo vaak meer mee te maken, doe mij maar even een minder heftig jaartje.

Het dreigt weer een zeer zwaarmoedige column te worden, iets wat absoluut niet de bedoeling is. Als ik zie hoe de familie van Barry hiermee omgaat, dan moet je juist weer opgewekt zijn. Cor en Ina zijn opa en oma geworden, staan midden in het leven en zijn regelmatig te vinden bij optredens of activiteiten van Jubal. Dat doet me zoveel goed. Dit verhaaltje is dan ook niet bedoeld om jullie weer in een algehele treurnis te laten onderdompelen. Nee hoor, dit is meer een oproep om met een vette glimlach en positief gevoel terug te blijven denken aan Barry en z’n streken. Niet alleen het afgelopen jaar, maar ook dit jaar, volgend jaar en al de jaren daarna. Maar ach, een oproep? Dat gaat vanzelf wel...

a.p.