Op grote afstand was ik zaterdag tóch bij mijn clubje. Zo af en toe moet je er effe tussenuit. Even een moment voor jezelf, even terug naar de tijd toen het leven nog wild, ongecompliceerd en vrijgezellig was. En dus zat ik een paar dagen met een groep vrienden in de zon, op zo’n 1300 kilometer afstand van Den Haag, Voorburg, Leidschendam of hoe die locatie waar dat eerste contest werd gehouden ook mag heten. Best uniek, want het is erg lang geleden dat ik een wedstrijdje heb gemist. Maar ja, je kan niet op twee plekken tegelijk zijn en bovendien stond dit wijnreisje (wéér die drank) al ongeveer een jaar gepland. Echt heel erg vond ik het ook weer niet. Ik zie die club vaak genoeg , maar eigenlijk het liefst alleen in september.

Verwacht van mij dus geen sappig verhaal, ik schrijf –in tegenstelling tot sommigen anderen- alleen een verslag als ik er ook écht ben geweest. Maar goed, je hoort via de telefoon en de sms natuurlijk weleens wat. Zo ontving ik louter positieve geluiden over de charmante lady-speaker van afgelopen zaterdag en hoorde ik dat de tribune bomvol zat, maar dat dát met drie houten banken ook niet zo heel moeilijk was. Eigenlijk had ik me voorgenomen om de bewuste zaterdag de telefoon uit te zetten. Ik zat immers op een plek waar het leven goed is, dus was kan mij een contestje op een winderig voetbalveldje schelen. Maar ja, het gaat toch kriebelen.

De hele dag wordt ik zo ongeveer op de hoogte gehouden. Het zijn vooral positieve berichten, een goede repetitie, goede sfeer, prima run,leuk, gezellig…. het kan niet op. Als de avond is gevallen wordt het wat rustiger met de communicatie. Ik ben het alweer een beetje vergeten, maar dan 22.21 uur…. Piep-piep, piep-piep… een sms’je. De uitslag is binnen, een tweede plaats, een score die niet zo heel ver weg ligt van de nummer één. Ik hef het glas en roep dat het altijd erger had gekund. Maar ja, het blijft een tweede plaats en dat vind ik persoonlijk niet passen bij de huidig Europees kampioen. En daarom hef ik nogmaals het glas op het hiernamaals en dat alles maar mag goed komen.

Weer een half uurtje later spreek ik wat mensen. Ze zijn na het keiharde werk van de afgelopen week tevreden en drinken een biertje. De reacties van jury, publiek en andere “deskundigen” zijn positief. Ze raken zo af en toe de weg kwijt maar zien dat er iets moois aan het ontstaan is. Sommigen zijn, zoals dat hoort en gaat, wat minder positief, dat is meer in de categorie: onbekend, maakt onbemind. Ik lees ergens op een site “dat iedereen dit jaar bekende muziek speelt, behalve Jubal.” Geweldig, alleen al daarom is Jubal ook dit jaar weer uniek. En als de komende jaren alle collega-korpsen op het wazige pad gaan, doen wij gewoon een Phil Collins/Musical A tot en met Z/Abba/piraten/tarzan/songfestival/oud-hollandsche klompen of een medley van al deze muziek-show.

Schijnbaar moet een drumcorps-show uit bekende deuntjes bestaan om er een succes van te maken, althans dat vermoeden krijg ik een beetje als ik her en der de reacties lees. De uitslag laat zien dat dat toch iets genuanceerder ligt. Onbekend kan ook best lekker zijn. Sterker nog: dat is soms heel erg lekker! Maar effe serieus, het heeft gewoon tijd nodig. Het zal net zo gaan wanneer je favoriete popgroep een nieuw nummer uitbrengt: de eerste keer is het wennen, maar als je het maar vaak genoeg hoort ga je het uiteindelijk uit volle borst meezingen. Of dát met de Jubal-show gaat gebeuren betwijfel ik, maar dat vind ik ook zo erg, sterker nog: meezingen bij drumcorps is het zelfde als in de maat meeklappen bij klassiek ballet… dat moeten we niet willen.

Maar goed, even terug naar het vakantie-oord, rond half twaalf die zaterdagavond. Ik hang op met de laatste Juballer. Hij voorspelt een spannend seizoen en voegt er aan toe dat eigenlijk geen enkele wedstrijd er meer toe doet en dat het alleen nog draait om de DCE finals. Daar zal, met de Engelsen, alles weer anders lopen en zullen de verschillen –“om het lekker spannend te houden”- weer zeer klein zijn. Voor m’n eigen gemoedsrust en m’n hart denk ik dat ik rond die periode maar weer een reisje boek naar een verre bestemming.

A.P.