Gaan we wel, gaan we niet. Het heeft een paar maanden lang mijn dagelijkse agenda bepaald. We zaten er heel dichtbij, maar uiteindelijk moesten we afhaken. We gaan dus niet naar Kuala Lumpur, Maleisië. Tjonge, wat was ik daar graag naartoe gegaan! Ik zag me er al rondlopen. Een reisje naar Azië is sowieso leuk, maar als je dan ook nog met je eigen clubje de reis mag gaan maken, dan is dat natuurlijk helemaal toppiejoppie. Maleisië, here we come! Nou, niet dus… helaas, pindakaas. Sinds vrijdagavond de beslissing is gevallen, loop ik rond met een fikse kater, zo eentje van veel wijn, bier en sterke drank, en dat allemaal door elkaar in een korte tijd.

In Italië begonnen de onderhandelingen, in eerste instantie was het allemaal te mooi om waar te zijn. Maar toen kwamen er serieuze uitnodigingen. De organisatie was zeer professioneel en kwam met een prachtig programma. Zij wilden dolgraag de –toen nog- Europees Kampioen drumcorps op hun evenement hebben, en dat waren wij. Ook als we geen Europees Kampioen zouden blijven, wat ook geheel onterecht is gebeurd, maakte dat de organisatie niets uit. We bleven een topper en we moesten en zouden komen. Ik zal jullie niet vermoeien met de contractbepalingen, maar die zagen er zeer goed uit.

De hele club in rep en roer natuurlijk. Leuk zo’n plan, maar praktisch onhaalbaar, zo leek het. Want wie kan er nou half december een week vrij krijgen van school en werk. Nou? Iedereen! Het is niet te geloven, maar we gingen bijna met een full corps naar Maleisië. Het heeft heel wat brieven naar scholen en onderhandelingen met bazen gekost, maar ze zagen allemaal in hoe bijzonder dit zou worden. Het mooie van Jubal, vind ik, dat binnen de club toch wel de sfeer hangt van: “kan niet, bestaat niet.” We kijken -zeg maar- verder dan Klundert en moeten nooit iets bij voorbaat uitsluiten. En dus gingen we ervoor. Alles werd uitgezocht, er was vrijwel dagelijks contact met de organisatie, er werd een vaccin-programma opgesteld en de buitenrepetities gingen ook gewoon door. Vreemd, want we wisten nog niet of het doorging, maar op de zaterdag stond het hele corps de “oude meuk” van 2007 een beetje warm te houden.

Opvallend vond ik de flexibiliteit van de leden. Die kunnen normaal een beetje bijkomen van de drukke septembermaand. Nu kwam er geen einde aan de spanningsboog en ging men gewoon door alsof er niets aan de hand was. Er was natuurlijk wél wat aan de hand, maar daar mochten ze voor het gemak ook niet eens openlijk over praten. Want tja, straks kondigen we groots aan dat we gaan, en dan gaan we niet. Maar ja, de datum kwam dichter en dichterbij en dan kan je in dit digitale tijdperk niet uitsluiten dat er ergens opduikt dat Jubal-Holland meedoet aan de KLWMBC (prachtige afkorting trouwens.) Ik blijf het knap vinden dat de club helemaal vol is van dit mogelijke avontuur en dat dat niet uitlekt. En als het dan uiteindelijk niet doorgaat, is iedereen weer zo buigzaam om de zinnen op het nieuwe seizoen te zetten.

Alles was in kannen en kruiken, maar een beslissing was nog niet genomen, omdat het wachten was op garanties, en dan geen wazige telefoontjes (“Yes hello,. this is Kuala Lumpur speaking…) of onduidelijke e-mails, maar gewoon keiharde zwart-op-wit garanties. Zijn we naïef geweest? Misschien, maar we hadden nog steeds te maken met een gerespecteerde organisatie die bovendien nauwe contacten had met WAMSB, een overkoepelende organisatie die ook goed staat aangeschreven. Geen duistere mannetjes dus… Maar, we kregen er maar geen vinger achter, de beloofde boeking van de tickets werd constant uitgesteld en toen ze ook nog met de vertrekdatum begonnen te rommelen, was de maat voor het bestuur vol. Bye, bye, zwaai, zwaai!!! De risico's werden gewoon te groot. De organisatie in Maleisië komt met allerlei externe factoren en wijst met de beschuldigende vinger naar iedereen. Ze zijn in ieder geval niet boos op ons (dat had er nog bij moeten komen ook). Ze begrijpen het zelfs, maar ja, we kopen er niets voor, en zij ook niet. Want er komt nu geen enkele Europese vertegenwoordiger naar dit “wereld” muziek concours, ook de Fanfarezug Potsdam zou niet meer komen.

M’n korte broeken lagen letterlijk al klaar. Normaal gaan die in het najaar naar de “zomerkast” op zolder, ik had ze nu zeer optimistisch laten liggen, net als de slippers en polootjes. Heel voorzichtig had ik al een nieuw tubetje zonnebrandcrème gekocht en ook lag de Norrit al klaar, want ik vertrouw dat eten daar voor geen meter. Met gebogen hoofd heb ik het vanmorgen allemaal naar boven gebracht. Zij gaan in winterslaap, ik het liefst ook. De contacten zijn niet verbroken... en terecht, je weet nooit wat er in de toekomst nog gaat gebeuren. Maar ik heb het effe gehad met Maleisië.

a.p.