Sneeuw

25 maart 2008

AP

Zo af toe heb ik nog wel eens van die momenten dat ik liever op het veld zou willen staan dan op de tribune. Meestal in september als de vlammen van het veld af springen en het publiek niet meer te houden is. Maar het komt toch ook regelmatig voor dat ik blij ben geen spelend lid meer te zijn. Zoals afgelopen Pasen in Someren, klinkt ’s zomers, maar het leek wel Siberië. Tjesus, wat was het koud! En wat was ik blij dat ik geen sets in de sneeuw hoefde in te studeren. Zo af en toe kijken, vriendelijk lachen, de duim opsteken, “jongens, succes, effe doorbijten” en daarna weer snel in de warme auto naar de nog warmere groepsaccomodatie De Hoof. Dat er geen ledenmaten zijn afgevroren bij een paar Juballers verbaas ik mij nog steeds over.

Om eerlijk te zijn beginnen alle camps na al die jaren een beetje op elkaar te lijken. Zelfde locatie, zelfde schema, altijd een paar tijdelijke drankzieken , macaroni, nassi, paaseitjes en ga zo maar door. Alleen is het weer altijd anders. Ik kan me herinneren dat het vorig jaar gewoon zomer was, korte broeken-weer, verbrande koppen, slippertjes, heerlijk gewoon. Wat een verschil met het drama van de afgelopen editie. We konden gewoon langlaufen! Toch verbaas ik mij erover hoe fanatiek de leden blijven doorgaan in de regen, sneeuw, hagel en alle andere varianten die de afgelopen dagen uit de lucht zijn komen vallen. “Respect”, hoor je dan te zeggen!

Van ellende ben ik zaterdagmiddag met een paar Jubal-vrienden maar Someren in gedoken. Het leek wel de zaterdag voor kerst. Overal berendruk, iedereen bepakt en bezakt en zoals gezegd erg koud. Op zoek naar glühwein in een leuk tentje. Helaas geen glühwein meer: “meneer, het is Pasen!” Prima, tijd om psychisch afscheid van de winter te nemen. Ondanks de sneeuw buiten, wordt het tóch tijd voor het zomergevoel. De fles Prosecco was snel besteld, dat drankje was ons erg goed bevallen in Italië vorig jaar. En omdat de kans groot is dat we daar dit jaar weer naartoe gaan, hebben we daar maar op geproost. Nog maar een flesje, de zon gaat vanzelf schijnen, de temperatuur van het lichaam ook.

Terug op De Hoof komt iedereen verkleumd binnen, zal maar niet zeggen wat ik die uren daarvoor heb gedaan. (Daar komen ze nu wel achter.) Arme kinderen, onder de douche komen ze weer enigszins op temperatuur. Wat een hobby! Moet je op school of je werk eens vertellen dat je een heel weekend voor de lol op een besneeuwd veld hebt gestaan om een showtje in te studeren, dat wordt niet begrepen. Wij begrijpen het wel en dat is het belangrijkste. Wat ik ook begrijp is het nieuwe programma van Jubal, voor het eerst van A tot Z in full ensemble gehoord. Het is effe wennen, zoals elk jaar natuurlijk, maar dit wordt wel wat. Het is een zwaar programma, erg serieus allemaal, maar ondanks dat tóch zeer toegankelijk. Een paar “hele vette momenten”, een prachtige ballad en een perfect thema dat als rode draad door het programma waait. De eerste paar seconde kippenvel heb ik al gehad, en ik kan me herinneren dat dat moment vorig jaar maanden later lag.

Of dit een “winning”programma is, daar valt natuurlijk geen zinnig woord over te zeggen. Dit is wel typisch zo’n programma waar mensen in de toekomst van zullen zeggen: “weet je nog dat jaar dat Jubal die storm deed”. En stormen gaat het, de materiaalploeg was weer vele imposante rekken aan het maken waar allerlei trommels, gongen, ijzeren platen en weet ik veel wat nog meer in komen te hangen. De pit is ook lekker op dreef met mooie partijen. Het was in de sporthal alleen niet zo heel goed te horen door het enorme geweld van de brass en de field drums, misschien toch wel handig die pitversterking (sorry). Ook op showtechnisch vlak heb ik al een paar zeer spectaculaire figuren gezien. Het is bijna hogere wiskunde om te begrijpen hoe bepaalde figuren op een hoog tempo tegen elkaar aanbotsen, veranderen in roterende rijtjes die ook nog eens dwars door elkaar heen steken…. of zoiets. Het ziet er in ieder geval supergaaf uit. Ook de tornado’s zijn al goed te herkennen net als de mega line-up die je natuurlijk niet kan missen.

Verder nog dingen opgevallen? Jaaa, genoeg. Sjors en Sjimmie, de twee kleinste snare-spelers van Jubal ooit, maar groot in kwaliteit. Onze talentvolle nieuwe DM Ciska, die naast afgestorven vingertopjes waarschijnlijk ook de komende weken barst van de spierpijn. Een vernieuwde kookploeg die binnenkort opgaat voor de eerste Michelin-ster.Verder hebben we een heuse Frans Bauer op de club. Een nieuwe, rustige sopraan-speler die zich tijdens de talentnight heeft ontpopt als een groot zanger. “C’est la vie, zo is het leven….. “ Ondanks het uitblijven van de lente, bloeit de liefde ook verder en is iedereen vrolijk en blij. Kortom; een lekker stel waar we weer veel moois mee gaan beleven.

a.p.