Ver weg

25 mei 2009

AP

Al zo’n honderd jaar zit ik tijdens het Hemelvaart-weekend met een groep vrienden in Oostenrijk. Een lange traditie waar ik verder niet te veel over zal uitwijden, maar leuk is het. Zo leuk dat niets of niemand hier een streep door kan halen. Het Hemelvaart-weekend is van ons! Zo! Ik was er dus niet bij afgelopen zaterdag in het bruisende Goes. Dat is best jammer, want ik had Jubal graag zien optreden. Maar nogmaals; alles moet wijken voor Oostenrijk en dus ook DCN. Verwacht dus geen pittig verslag van de aftrap van het wedstrijd seizoen. Daarvoor moeten jullie bij anderen zijn (die er niet zijn). Ik heb natuurlijk al wel een hoop gehoord hoe het was en dat was misschien nog vermakelijker dan er daadwerkelijk bij zijn. Trouwens, wat klets ik nou? Stiekem was ik er toch bij

Aangezien al die Oostenrijk-vrienden ook een Jubal-relatie hebben, was al snel het idee geboren om een live verbinding met Goes aan te leggen. Weliswaar alleen een audioverbinding, maar beter iets dan niets. En zo waren we er afgelopen zaterdag, iets na negenen toch een beetje bij. In een gezellige stube waar de Schlagers door de speaker knallen, zitten we met negen man aan een grote tafel vol met schnitzels, bier en wijn. In het midden een mobiele telefoon op de speaker. Op de tribune in Hoes (ik heb begrepen dat de Arena er weer niets bij was) houdt een gewaardeerde Jubal-vriend zijn mobieltje de lucht in en de verbinding is tot stand gebracht. De show kan beginnen. Ja mensen, kosten nog moeite worden gespaard om bij dit mega-evenement aanwezig te zijn.

Jubal start de show en het klink natuurlijk ronduit waardeloos door dat kleine telefoonspeakertje. De pit begint en daaruit kunnen we opmaken dat de speakers op het veld in Hoes ook waardeloos klinken. Sterker nog, ze zijn niet eens het veld opgedragen in verband met de regen. Twee jaar gezeur over pitversterking, mag het na heel veel vergaderingen eindelijk voor het eerst legaal, regent het! Dat moet heel wat leedvermaak hebben opgeleverd, wij konden er eerlijk gezegd ook wel om lachen. Volgende keer beter, er komt een dag dat het weer droog is. De eerste hit wordt zo hard de telefoon ingeslingerd, aangevuld met wat gebulder en geklap van Jubal-fans, dat we alleen nog overstuur gekraak horen... de nieuwste foute Schlager-hits gaan ook gewoon vrolijk door. Kortom: de condities zijn weleens beter geweest om naar Jubal te luisteren, maar dat maakt niet uit.

De kenners van het gezelschap kijken elkaar zelfverzekerd aan; “Klinkt best solide, toch?” Jammer dat we er geen beelden bij hebben, maar dat is een kwestie van tijd. Als DCN weer het lef heeft om tijdens het Hemelvaart-weekend een contest te organiseren, gaan we gewoon een videoverbinding regelen. Intussen worden we in de “gemütliche stube” toch wat vreemd aangekeken door andere gasten. Wat doen die negen Holanders daar aan die tafel. Het moet er inderdaad raar hebben uitgezien. Allemaal in opperste concentratie hangen we over een mobiele telefoon. Ik houd het op een gegeven moment voor gezien. “Ik bekijk het wel op Youtube.” Niet dat je daar veel wijzer van wordt, want beeld en geluid van deze filmpjes is vaak even waardeloos en niet echt bemoedigend voor het goede Jubal-gevoel.

Langzaam wordt naar het einde toegewerkt. We zetten ons schrap voor de laatste spannende dertig seconden van de show die weer bol staan van spektakel. “Daar gaan we,” roept nog iemand hoopvol. Op dat moment begint de barman met het maken van een overheerlijke cappucino. Het enige wat we nog horen is het hoge gepiep en gebrul van een stoomslangetje dat in een metalen beker met melk is gestoken. Dit proces, we hebben het allemaal weleens gehoord in een restaurant, duurt zo’n dertig seconde. Als de cappucino klaar is, horen we nog net wat gejuich en geklap door het speakertje schallen. Dat was de show van Jubal. “Klonk best goed, toch?” We knikken allen instemmend, het zal wel... We hebben met z’n allen weer een intensief Jubal-moment meegemaakt. Zo ver weg, maar toch dichtbij. Ein Prosit auf Jubal!

a.p.