Beabeenham

14 september 2009

AP

Het Media Muziek Festival is één van mijn favoriete taptoes, al jaren. Het is sinds dit jaar ook één van mijn meest calorierijke taptoes, tjesus, wat heb ik lopen (vr)eten en drinken zeg! Als ik eraan denk, word ik weer misselijk. Ik ben nog geen minuut binnen of het eerste broodje warme beenham, ook wel beabeenham genoemd, met iets te dunne diaree-achtige satésaus zit al in m’n mik. (Bedankt Hans, voor deze culinaire tip, de eerste ster is onderweg.) Een paar biertjes erachter aan en het is alweer tijd voor een onvervalste Beaburger. Even wegspoelen met een paar biertjes. En dit ritme heb ik ongeveer de hele avond volgehouden. Met als resultaat dat er tijdens de finale twee keer zoveel muzikanten op het veld stonden die ook nog eens moeiteloos op hun kop konden gaan staan. Ja mensen, het was weer gezellig in Hilversum.

Het decor van deze taptoe was het plaatselijke sportpark dat vooral bekend staat om ’s lands oudste houten tribune naar een ontwerp van de welbekende Dudok. Na een mislukte renovatie een paar jaar geleden, staat dat ding volledig op instorten. Ik zou zeggen; fik erin, maar aangezien het hier gaat om een rijksmonument (ik zie het niet) heeft de gemeente besloten om er nog maar eens één miljoen euro tegen aan te gooien. Tuurlijk joh, wat maakt het uit. Door de bouwvallige staat was de tribune dus verboden terrein en was er vóór de tribune een flinke noodtribune gebouwd. Van de overkapping die stond aangekondigd was weinig terug te vinden, maar dat maakte niet uit; het was prachtig weer. Al snel werden we welkom geheten door mijn favoriete speaker; de man die het elk winterseizoen weer op kan brengen om tig winterguardcontesten met 78 deelnemers aan elkaar te praten. De speaker maakte ons duidelijk dat we niet op de oude tribune mochten staan en dat de atletiekbaan van zes ton (het geld moet rollen in H’sum, ik weet er alles van) eigenlijk ook verboden terrein was. Eén brandende peuk op de grond en het was over en uit. Ondanks al deze regeltjes voelde iedereen zich zeer welkom en had de taptoe een gastvrije uitstraling.

Over de speaker gesproken. Wordt het niet eens tijd dat deze man een paar workshops gaat geven? Ik ken nog wel een paar potentiële kandidaten. Deskundig, rap van tong, een grapje hier en daar en het belangrijkste; goed verstaanbaar. Wat een verademing! Zo kon ik zeer goed horen dat Irene Ede was aangetreden om hun Spaanse show op te gaan voeren. De laatste keer dat ik ze heb gezien, is alweer ruim een jaar geleden. De Spaanse klanken klinken lekker in het gehoor, maar het echte Spaanse vuur ontbreekt een beetje. Ik zie een vette snare-line die bij vlagen behoorlijk overheerst. Nogmaals, het sprankelt niet echt, misschien nog in een dip na het WMC? Volgens mij zijn er wel wat huppeltjes her en der geschrapt? Kan me ook vergissen. Ben benieuwd hoe lang het Spaanse programma nog wordt vol gehouden, want naar mijn mening zijn de leden zichtbaar toe aan iets nieuws. (En de staff heeft ook wel weer zin in een reisje denk ik.) Maar ik kan me wederom vergissen.

De vrienden van Pasveer zijn ook van de partij. Ik kan er wel van genieten, alhoewel de mensen om me heen al direct weer roepen ‘gek van die hoge fluitjes’ te worden. Heb er geen last van, ik neem nog een hap van een vers gefrituurde Beaburger. Mijn favoriete onderdeel blijft de opening van de show, een indrukwekkende ronddraaiende cirkel met veel lawaai op de grote trommen (hoeveel waren het er ook alweer?). De show is strak en netjes, veel beter dan de uitvoeringen die ik eerder dit jaar heb gezien. Het enige wat ik niet snap is dat de show zo ver naar achteren is georiënteerd. Pak het hele boeltje op en ga twintig meter naar voren, dan komt het veel beter over. Dat ene verdwaalde konijn aan de achterkant van het veld was toch al lang gevlucht na het horen van dat hoge gepiep.

Oh, wat was de Floraband boos nadat ze hun magere punten hadden gehoord op het WMC. En nadat ik hun show in Hilversum eens goed had bekeken, kan ik me daar wel iets bij voorstellen. Dit had in mijn bescheiden ogen ook wel wat meer punten mogen opleveren. Want de Michael Jackson-show is gewoon een prima show. Muzikaal zeer sterk en natuurlijk een schot in de roos om uitgerekend nu met muziek van The King of Pop te komen, dat kan geen toeval zijn. Met mijn derde broodje warme Beabeenham in m’n hand is het swingen geblazen. Zeer aanstekelijk, heerlijk! Het publiek kan ook niet stil blijven zitten, maar dat kan ook liggen aan de comfortabele houten planken die niet heel bevorderlijk zijn voor de algehele bloedsomloop.

K&G uit Leiden is duidelijk over het vierjaarlijkse hoogtepuntje heen. Tuurlijk, de show was nog steeds van een uitstekend niveau en zeer vermakelijk om naar te kijken, maar nu het WMC-vaandel op het clubhuis wappert, is men zichtbaar overgeschakeld op de automatische piloot. En zo’n automatische piloot doet het kennelijk ook met een stuk minder leden. Hierdoor ontstaan er opvallend veel gaten die ook weer opvallend opgevuld moeten worden door de leden die nog wel de moeite hebben genomen om naar Hilversum af te reizen. Veel gecorrigeer, veel gezoek. Nee, dit is niet het K&G zoals ik dat zag in de aanloop naar het WMC. Muzikaal was het een stuk rauwer en ruwer, het is duidelijk te horen dat de blazers die er wél zijn, de afwezigheid van hun collega’s proberen te compenseren. Omdat het concept zo slim, hoogstaand en goed is, is het niet heel erg als een stapje terug wordt gedaan, maar jammer is het wel. Stel je voor dat er elk jaar een WMC gehouden zou worden, dan zou K&G altijd moeten presteren, dan zou de druk nooit van de ketel gaan, dan zou K&G pas écht buitenaards zijn. Nu wordt het weer drie jaar teren en indikken, totdat de nieuwe editie in zicht komt. Ik kan niet wachten. Tot slot nog één dingetje (en niet gelijk boos worden): Volwassen mannen die wulps lopen te huppelen met een fluitje aan hun lippen, ik heb het een paar keer geprobeerd, maar ik kan er maar niet aan wennen.

Beatrix en Jubal heb ik nu al zo vaak gezien, dat ik niet de behoefte heb om weer met een volledige recensie te komen. Laat ik het erop houden dat het uiterst spannend gaat worden over twee weken. Jubal heeft in potentie een kampioens-show te pakken, maar met de uitvoering van zaterdag gaan we het niet redden. Het móet strakker, nog muzikaler, enzovoort, enzovoort. Pas dan lukt het en ja... ik heb het volste vertouwen dat dat de komende weken móet lukken. Beatrix heeft eigenlijk hetzelfde ‘probleem’. De show loopt nu eindelijk lekker, kent voor mij weinig échte hoogtepunten, de showdesigner heeft een duidelijke voorkeur voor vierkantjes en rechthoekjes, maar verder is het net als mijn vierde broodje Beabeenham prima te knagen. Maar willen wij Nederlanders (lees Beatrix en Jubal) die steriele Engelsen verslaan, dan moet, moet, moet het echt strakker. Ik zie nog te veel verschil in houdingen, bij vlagen matig voetenwerk, waardeloze intervallen en kromme lijntjes (en jullie weten het; kromme lijntjes.....). Tjonge, wie had dat gedacht, dat ik Jubal en Beatrix nog eens op één hoop zou gooien?!

De finale was gelukkig lekker kort, daarna nog een toegift van de gastheer. Maar één keer Trix op een avond is voor mij goed genoeg. Terug naar de snacktent maar weer. En daarna inpakken en wegwezen. Voor de tweede keer dit seizoen presteer ik het om bijna de bus te missen, rennen lukt niet meer met al dat voedsel in m’n maag. Terug naar Dordt, Sonja Bakker, ik kom eraan. Een Toptaptoe, complimenten!

a.p.