Zo kom je nooit op een taptoe, en zo ineens twee keer in een jaar. Na het daverende succes van taptoe Den Bosch had ik de smaak te pakken en wilde ik meer. Ligt daar in één keer een prachtige uitnodiging op de deurmat van taptoe Leeuwarden. En niet zomaar een uitnodiging, nee… een spectaculair VIP-arrangement. Mooi hè? AP wordt al een echte VIP en zoiets pak ik natuurlijk met beide handen aan. Drankje, hapje, aparte ingang, geen rijen, geen last van dat ordinaire gepeupel wat op die armoedige stoeltjes buiten het riante VIP-vak zit. Heerlijk gewoon. Ik neem het ervan. Maar let wel: ik ben natuurlijk niet gevoelig voor deze vorm van omkoperij, ik blijf schrijven wat ik vind.

Na een copuleuze maaltijd met louter eersteklas wijnen worden we door een paar prachtige hostess naar onze stoeltjes gebracht, keurig in het midden, ‘op de vijftig’, zoals dat in drumcorps-termen heet. Taptoe Leeuwarden is een overdekte taptoe, dus we zitten er warmpjes bij. De organisatie heeft veel moeite gehad om alles rond te breien en dan is het natuurlijk een geweldig gezicht als er ruim vierduizend man publiek op de tribune zit. Het publiek wordt opgewarmd door de Glasblazers, zo’n dweilband die altijd speelt bij dat verschrikkelijke schaatsen waar we de hele winter weer mee worden doodgegooid. Maar de Glasblazers zijn wel steengoed en dus zit de sfeer er goed in .

De presentator van de avond is Eeuwke van de Wal, een vlotte Friese babbelaar met aan zelfvertrouwen geen gebrek. Hij is niet alleen spreekstalmeester, maar ook volwaardig mannequin. Eeuwke weet zich tijdens de avond drie keer te verkleden, eerst een keurig strak pak, maar het eindigt dramatisch met een nogal opzichtig paars colbert. Mede mogelijk gemaakt door een hippe modezaak.. jaja, die bestaan in Friesland. De vrouw van de winkel wordt nog even in het zonnetje gezet en ziet er zelf ook erg spannend uit. Inhoudelijk is Eeuwke ijzersterk, ik heb zelden zo’n goede speaker meegemaakt. Hij vertelt geanimeerd, spreekt duidelijk, heeft humor en… heel belangrijk, hij heeft kennis van zaken. En dat is fijn, want het wordt een lange zit en als je dan een nitwit met een microfoon hebt, worden de ergernissen met de minuut groter. Na afloop had ik nog de eer (zo gaat dat bij VIP’s) de man een hand te schudden en dat voelde goed.

Eeuwke legt het publiek uit dat dit niet zomaar een taptoe is. Nee, we krijgen vanavond een verhaal voorgeschoteld over het ontstaan van de taptoe en alles daarna. Goed bedacht en ook leuk uitgewerkt. De avond begint met een groep ‘soldaten’ die een kanon laten schieten. De klap is zo immens groot dat mijn glas bier bijna in de schoot van achterbuurman Jo Weerts (WMC stadionspeaker) terecht komt. Ik schrik me echt dood. De dominosteentjes in de hal er naast beginnen spontaan om te vallen. Eeuwke had van te voren ook gewaarschuwd dat mensen met een gehoorapparaat dat ding effe uit moesten zetten. Ik denk dat na de knal er heel wat mensen een gehoorapparaat nodig hebben. Daarna komen de eerste muziekkorpsen van de avond op. De welbekende Bolero wordt gespeeld en het wordt harder en harder, mooi arrangement, een super start! Naast held Eeuwke is er ook nog een vrouwelijk stem, de voice-over, die ons meeneemt in de tijd. Ze begint te vertellen, ik begin te geeuwen, maar het idee is leuk.

Het eerste korps dat aantreedt is Juliana Amersfoort met hun historische uniformen, past perfect in de genoemde tijdslijn. Ze brengen een klassieke show. Ik vind het moedig en gedurfd om niet altijd voor het makkelijke klaprepertoire te kiezen. De stoffige, klassieke muziekstukken zijn redelijk verfrissend, er wordt een mooie solo gespeeld, muzikaal is het dik in orde. Het slagwerk zou wel iets creatiever mogen, ze vallen ook nauwelijks op. Qua show valt het een beetje tegen. De transities van het ene figuur naar het andere zijn onduidelijk en zeer rommelig, de intervallen zijn niet goed en sommige leden lopen duidelijk uit de maat. Vooral bij de langzame delen, en er zijn nogal wat langzame delen, blijken veel leden moeite te hebben met lopen. Ze maken van die rare olifantenstappen, maar houden het niet vol en zetten hun voet nèt voor de tel op de grond. Het is bijna lachwekkend. Er wordt veel gekeken en gecorrigeerd. De tambour maitre is wel erg zeker van z’n zaak, een echte showman die het publiek goed meekrijgt. Na de show wordt nog een nummertje gezongen wat goed aanslaat, daarna een lekkere klapafmars.

We zijn qua tijdslijn nog steeds in de prehistorie, en dat klopt aardig als we het volgende orkest het veld zien opkomen. Het gaat hier om de Gruno’s Postharmonie uit Groningen, zeg maar een postbode-orkest. Nog nooit gezien en dat is per definitie leuk. Show lopen kunnen ze niet, dus ze lopen twee marsen. Je weet wel, met al die Amerikaanse, Engelse, Spaanse en Ghanese counters. Ik vind het een vorm van filelopen, al dat gebots en gekrioel door elkaar heen. De Gruno’s doen hun best, maar heel bijzonder is het niet. Ik zie een trommelaar z’n eigen tempo lopen, ik blijf het knap vinden. En daar gaan ze alweer, gelukkig hebben ze meer verstand van post bezorgen.

Dan gaat het voor mij pas echt beginnen. De Floraband komt op en Eeuwke steekt niet onder stoelen of banken dat hij het puntenaantal van de Floraband op het WMC belachelijk laag vindt, ik kan het alleen maar met ‘m eens zijn. De Floraband ‘doet’ Michael Jackson, komt dat effe goed uit! Wat zit er toch een heerlijke groove in deze band. Meestal zijn Jackson stukken die worden uitgevoerd door een orkest zo gezapig en braaf, niet bij de Floraband. De vertolking is magistraal. De trompetsectie is zeer sterk, maar overheerst daardoor soms een beetje. De show is niet heel spannend, alle pasjes zijn wel grappig. Wel weer een middagje de moonwalk oefenen, want Jackson draait zich om in z'n graf. (Is tie nou al begraven?) De tambour maitre draagt een zilveren handschoentje, hoe kom je erop. De Floraband krijgt een ontzettend lang applaus, misschien wel het langste van de avond. En terecht, want dit is entertainment op en top. Soms vind ik het zo jammer dat de leden van Jubal niet op zo’n tribune zitten, die hadden dit geweldig gevonden, weet ik zeker. Petje af, vergeet het WMC, Floraband rules!

Na de eerste pauze en alweer een drankje in de goed afgeschermde VIP-lounge (gelukkig maar) is het tijd voor Marum. De voice-over vertelt dat we in de moderne tijd zijn beland en wie kan er dan beter op het veld staan dan…. Marum. Het ‘drumcorps in wording’ heeft me zeer verrast. Een leuke, afwisselende show met niet alledaagse muziekstukken die toch goed in het gehoor liggen. Het wordt wel tijd om die fluiten en saxen eruit te gooien, er zijn gewoon te veel lagen in de muziek. Durf te kiezen, hoe moeilijk dat ook is. De drumline is gewoon goed, de drumsolo is leuk met al die aparte trommels, maar wel een tikkeltje zoutjes. Dat kan echt stoerder, krachtiger en emotioneler. Er wordt ook nog gezongen, erg ‘in’ vanavond, best mooi, maar af en toe tegen het valse aan. Het einde is ronduit indrukwekkend met een stil einde, het is echt muisstil. Nu had je stiekem dat kanon weer moeten laten knallen! Marum zal een aanwinst zijn voor de DCN en DCE competitie, een corps waar veel huidige deelnemers in die competitie nog wat van kunnen leren.

Eeuwke zit weer op z’n praatstoel, dus moeten de muzikanten even wachten. In dit geval Pasveer. De jongens en meiden staan in hun openingsfiguur en beelden een zeeanemoon uit door langzaam te bewegen. (Je moet ’t zien.) Het duurt erg lang, maar de leden gaan dapper door met herhalen en herhalen en herhalen van het kunstje. De thuisclub heeft er zin in en het publiek ook. Vanavond nemen veel leden afscheid en dat geeft altijd een extra lading aan zo’n optreden. Dit was voor mij het beste Pasveer-optreden wat ik heb gezien dit seizoen. Pasveer komt ook zo goed uit in een hal. De fluiten klinken goed, die gekleurde lampen maken het heel mystiek. De tambour maitre gebruikt z’n staf, of hoe zo’n ding ook mag heten, als een golfstick, hij slaat een denkbeeldig balletje het publiek in, je hoort de afslag, erg grappig. Pasveer speelt vol vuur en passie, de agressie bij de slagwerkers spat het veld af, wat een heerlijke batterij is dat toch. Het slagwerk van Pasveer steekt met kop en schouders boven de rest uit. Bij veel korpsen, zelfs bij K&G zijn de trommels een ondergeschoven kindje en vooral veel van het zelfde, roffeltje hier, roffeltje daar. Bij Pasveer is dat heel anders, zo origineel, technisch begaafd en ronduit spectaculair. Ben ik gek op. Eerder dit jaar vroeg ik me af of Pasveer er nog wel zin in had, nou in Leeuwarden zeker. Jammer dat er zoveel mensen stoppen, dat gezeur ook altijd aan het einde van het seizoen…

Alsof ‘t niet genoeg is krijgen we voor de tweede pauze ook nog Advendo op ons bordje. Met een lekkere vette opmars worden we lekker gemaakt, dit is volgens mij de vetste brass van Nederland. De Advendo-show is een ‘best off’ product geworden dat staat als een huis. Wel zou ik de showschrijver eens willen vragen de groep niet op zo’n kluitje te laten lopen. Ik weet het, lekker dicht op elkaar lopen is makkelijker. Maar je hebt zoveel leden, maak daar ook gebruik van door ruimer te schrijven. Of houden jullie zoveel van elkaar? Verder is het genieten geblazen. Alsof dat niet genoeg is wordt er ook nog een stukje marsparade gedemonstreerd waar ze op het WMC wereldkampioen mee zijn geworden. Een mallotig onderdeel, maar eerlijk is eerlijk, wel leuk! Er wordt gedanst, gesprongen, gezongen, het kan niet op. Advendo gaat af en wij naar het middenterrein, ik voel toch de behoefte om me even tussen het gewone publiek te begeven. De bar wordt weer naar de middenstip gereden, de Glasblazers brengen de stemming er weer in en hijsen maar. Na twintig minuten wordt het terrein letterlijk schoongeveegd. Tijd voor het laatste deel. Het is al kwart voor elf inmiddels.

We gaan weer zitten en maken ons op voor DrumSpirit, de indoor drumline uit België. Vorig jaar gezien in Italië, best aardig, ze gooiden daar hoge ogen en wisten met een leuke show zelfs een keer Jubal te verslaan, wat natuurlijk volledig belachelijk was, maar dat terzijde. Het eerste wat me in Leeuwarden opvalt, zijn de nieuwe rood-zwarte uniformen. Bedacht door een kinky ontwerper, maar ze hebben de pasvorm van een frietzak. Wat dat betreft zagen die Blue Devils rip off-uniformen er veel beter uit. Zo zie je maar weer; beter goed gejat dan slecht verzonnen. De Belgen hebben inmiddels ook pitversterking aangeschaft en laten vooral zien hoe het niet moet. Namelijk; keihard blijven rammen met verkeerde stokken waardoor het één kakofonie van getingel wordt. Hard, harder, hardst met een overfanatieke jongen achter het drumstel die er nog eens extra bovenuit probeert te komen. Het stoom komt uit de speakers. De nieuwe show draait om het thema hypnose, goed bedacht! De show begint met een prachtige en technisch zeer goed uitgevoerde marimba-solo. Het publiek reageert enthousiast, ik ben ook nog hoopvol, maar daarna wordt het moeilijk definieerbaar. De show komt langzaam op gang en pas na een paar minuten gaan de trommels in het veld ook eens wat doen. Ze rennen zich rot en spelen vooral hard en onduidelijk. Het contact tussen field en pit is regelmatig volledig zoek. Vooral de snares doen heel stoer, maar weten weinig gelijkheid te produceren. Een Engelse stem roept nog wat, een basgitaar dreunt wat na en er staat ook nog een synthesizer te ronken. Ik snap het niet. Nee, dit was voor Jan Publiek niet de perfecte reclame voor het relatief nieuwe indoor drumline- circuit. De reacties zijn na al het eerdere geweld van de avond behoorlijk lauw, een beleefdheidsapplausje. De Belgen willen hiermee het verwende Amerika gaan veroveren, awel, er is veel werk aan de winkel!

Het beste paard van stal komt uit Leiden en mag vanavond als laatste aantreden. Kunst & Genoegen is de naam en ze weten de zaal in extase te brengen. De leden die in Hilversum ontbraken hadden kennelijk ook geen zin om naar Leeuwarden te komen, want opnieuw is de bezetting wat magertjes. Jammer! Maar dat moet je weten, want het publiek kan het niets schelen. De Friezen zitten op het puntje van hun stoel en genieten van de enorme hoeveelheid bekende muziekstukken die als een spervuur die tribune worden ingeschoten. De show gaat wel een beetje op de automatische piloot, de leden zijn moe na een lange hangdag en avond. Het marcheerwerk valt op, omdat de harde ondergrond het hoorbaar maakt. K&G is eigenlijk de enige vanavond die dat marcheren tip top in orde heeft. Het hoge marcheren is zo strak en gelijk en iedereen loopt in de maat. Klink vrij logisch, maar ik heb vanavond anders gezien. K&G laat zien de terechte kampioen te zijn, maar de sprankel van het WMC mag er weer iets meer in. (En dan moet je nog drie jaar met zo’n show.)

De finale was als een finale met een opmerkelijk taptoesignaal; een bijzonder arrangement met daarin het Fries volkslied verwerkt. Dat is natuurlijk heiligschennis, schande! Vernieuwen OK, maar je kan ook doorslaan. Het taptoesignaal is het taptoesignaal, daar moet je niet mee klooien. Ik was even bang dat er door het Wilhelmus nog een verkapte Michael Jackson medley werd verweven, maar gelukkig: bleef er tenminste nog iets bij het oude. Daarna konden we Eeuwke op de goed gesponsorde scooter uitzwaaien en was het tijd voor de afterparty, ook weer uiterst goed georganiseerd en bijzonder amusant. Veel mensen gesproken, veel gelachen. Taptoe Leeuwarden is een topevenement. Wel een lange zit, tot half twaalf ’s avonds, maar zeer afwisselend en meer dan alleen een taptoe. Echt, genoten! WMC, ga daar maar eens kijken hoe het écht moet. (En dat ieder jaar!)

Alsof dat niet genoeg was, belandden we ook nog in het clubhuis van Pasveer. Leuk gebouw, vooral de rood/bruine tegeltjes spraken me heel erg aan. Hier was het groot feest met veel mensen ook van andere verenigingen. Lekker doorgezakt om vervolgens om vier uur ’s nachts rollend m’n kamer in het WTC hotel op te zoeken. Dit zijn van die dagen waarop ik weer besef wat voor ’n leuke hobby ik heb.

A.P. (Voor al uw taptoerecensies, enkel in combinatie met eersteklas VIP-arrangementen…)