Kuala Lumpur

13 december 2009

AP

Kennen jullie die mop van dat korps uit Rijnsburg dat naar Kuala Lumpur ging? Ze gingen niet! Pal voor het vertrek is de stekker eruit getrokken. Het is natuurlijk geen mop. De club helemaal over de klip gejaagd. Dikke stress, huwelijksproblemen, echtscheidingen. Kortom: een echte ‘thriller’. Twee weken geleden kwam deze bijzondere aanvraag binnen en sindsdien moeten de vlekken bij iedereen in de nek hebben gestaan. Want probeer in deze periode maar eens huis en haard te verlaten voor een weekje Verweghistan. Als het lukt, heb je de ervaring van je leven... maar ja. Wat nou als het niet lukt? Effe niet aan gedacht. De sponsor bleek z’n naam als echte sponsor weer eens eer aan te doen, door niet met het beloofde geld over de brug te komen. Einde oefening voor de Floraband.

Michael Jackson (RIP) mag thuisblijven, de leden mogen hun zwembroek weer uitpakken en kunnen het subtropische klimaat enkel nog vinden in een overbevolkt zwemparadijs. Goh, wat waren ze blij dat ze die verschrikkelijke feestdagen in Nederland met die rampzalige kerstmarkten en oubollige liedjes eindelijk eens konden ontvluchten. Lekker naar Maleisië, beetje pepperen en trommelen in de zon, genieten en de show stelen, want dat hadden ze zeker gedaan! Alles beter dan een kerstdiner bij schoonmoeder. Kuala Lumpur was een fantastisch feest geworden. (Voor de duidelijkheid. I Love Floraband met hun Michael Jackson-show, op dit moment misschien wel de beste taptoeshow in Nederland.)

Waarom schrijf ik hierover? Welnu, het doet mij enorm denken aan een soortgelijke ervaring die wij twee jaar geleden bij Jubal hadden. Ook toen kregen wij een serieuze uitnodiging van een impressario om op korte termijn naar Maleisië te komen. Nou krijgt een club wel vaker exotische uitnodigingen, van het openen van winkelcentra in Dubai tot religieuze dorpsfeesten in het Himalaya-gebergte, maar die gaan meestal met één druk op de knop naar de digitale prullenbak. Vooral omdat je alles zelf moet betalen. Slapen, eten en drinken (of wat er voor doorgaat) wordt altijd zeer genereus ter beschikking gesteld, maar de echte grote kostenpost –het vervoer- mag ‘de artiest’ zelf betalen. Lekker makkelijk natuurlijk, zo kan ik ook een feestje geven. In het geval van Maleisië zou bij Jubal alles worden betaald, het kon niet op, net als nu bij de Floraband. Want er waren verschillende steenrijke sponsors en die hadden er veel geld voor over om ons over te laten vliegen. Dat streelt je ego, je krijgt een blinde vlek voor de ogen en je gaat ervoor!

Ik weet nog precies hoe dat ging. Heel Jubal was in rep en roer. Want een show brengen in het winterseizoen, dat kunnen we niet. In oktober is het over en uit met optreden en sluiten we ons op in de repetitiehokken voor het nieuwe programma. Dat moest dus verlengd worden, een hele toestand. Iedereen moest vrij zien te krijgen, maar wonder boven wonder kon vrijwel iedereen mee. Vaccinaties, paspoorten, extra repetities in sporthallen, bagage, pitinstrumentarium ter plekke regelen, voorlichtingsavonden voor ouders, ga zo maar door. Er zijn heel wat verhitte vergaderingen gevoerd die periode. Intussen werden we op vakkundige wijze aan het lijntje gehouden door Maleisië, hoe dichter de deadline naderde, hoe vreemder de financiële constructies werden. Intussen stonden er bij een reisbureau in Dordrecht honderd vliegtickets ‘on hold’. En maar mailen, de antwoorden op de mails lieten steeds langer op zich wachten. Bellen ging in het begin prima, maar werd ook steeds lastiger. Toen puntje bij paaltje kwam en er echt een beslissing genomen moest worden, begon de organisatie zielig te doen, de ‘sponsor’ had een tegenvallertje gehad, of we niet zelf de vliegtickets konden betalen. Tuurlijk joh, we halen effe honderdduizend euro uit de kluis, dat ligt toch maar weg te stoffen naast die klompen goud, en we komen direct! Wat denken ze wel? Tja, het was einde oefening, jammer, weg stress, weg gezeur.

Het klinkt misschien wat betweterig, maar toen ik het verhaal van de Floraband las met de mededeling dat ze naar Kuala Lumpur gingen, zei ik tegen mijzelf (iedereen kan het bij mij checken, ik zal het hoogstpersoonlijk bevestigen): “Pas als ze in het vliegtuig zitten, geloof ik het.” En zie daar, pal voor vertrek, komen de omtrekkende bewegingen en is alles in één keer vaag en anders. De reis gaat niet door, alle moeite voor niets. Uit de periode bij Jubal weet ik nog wel dat je in zo’n stress-situatie mensen écht leert kennen.Een zogenoemd leermoment.

Floraband had gelukkig wel een betrouwbare, Nederlandse bemiddelaar. Dat dan weer weer wel, altijd handig bij moeilijke situaties. En die zit natuurlijk nu in een beetje lastig parket, dit staat niet echt lekker op je CV, gezichtsverlies moet verkomen worden. De ‘bemiddelaar’ heeft daarom een soort ‘huilie-huilie-excuus-brief’ op de site van Korpsmuziek laten zetten, dat het toch écht, écht, écht de bedoeling was om te gaan, maar dat hij er verder ook niets aan kan doen. En om z’n straatje helemaal schoon te vegen,voegt hij eraan toe dat het in het verleden wél is gelukt. Die geweldige fietsband is er geweest, was ook allemaal laatste moment werk, maar dat is gelukt! Van die mededeling worden ze in Rijnsburg denk ik heel blij. Oh ja, er is respect voor de manier waarop de Floraband deze teleurstelling heeft verwerkt. Tuurlijk, zou ik officieel ook zeggen. Intussen gaat er een hele dikke middelvinger omhoog in Rijnsburg. “Beat it”. Volledig te begrijpen natuurlijk.

Was de Floraband naïef? Ja, natuurlijk! Net zoals wij dat waren. In deze tijd muziekkorpsen overhalen voor vele tienduizenden euro’s? Wake up. Natuurlijk zijn er dus ook geslaagde voorbeelden te noemen, maar ze zijn echt op één hand te tellen. Meestal heeft het korps zelf dan een veel grotere vinger in de pap en draaien de leden op voor een deel van de kosten. Uitzonderingen daargelaten, maar ik vrees dat dat altijd uitzonderingen zullen blijven. Het is meestal te mooi om waar te zijn.

Jubal heeft nog regelmatig contact met diverse mensen in Maleisië, wat wel duidelijk wordt, is dat ze (ook) daar een lastig muziekwereldje kennen. Diverse organisaties met lange afkortingen buitelen al ruziënd over elkaar heen. Sponsors boos, stappen over naar andere organisaties, verschillende muziekstijlen worden bij elkaar gevoegd wat dan weer niet werkt, duistere figuren met mooie praatjes aan de top, een week later zijn ze ontslagen. Kortom, probeer daar op duizenden kilometers afstand maar eens grip op te krijgen. Het is een interessant gebied waar op muziekgebied veel gebeurt, net als in Indonesië overigens, maar eer de luchtbrug tussen Nederland en Zuid-Oost Azië definitief wordt geopend, zijn we heel wat jaartjes verder.

De Floraband is de wonden aan het likken. Ik hoop dat ze niet te veel kosten hebben gemaakt, wat ook nog een heel gedoe kan worden. (Wie gaat dat betalen?) Jongens, niets aan te doen, sterkte, ‘This is it’!

a.p.