Powerhouse in Middelburg

23 mei 2010

AP

Middelburg is mijn ‘hometown’ en dus kom ik er graag. Zeker als er ook nog een leuk drumcorps-wedstrijdje wordt georganiseerd, dan ben ik er natuurlijk bij! De provincie met de meeste zonuren was aan het einde van de middag bewolkt en koud, een uur daarvoor zat ik nog in mijn korte broek weg te puffen in de tuin. Maar goed, ik kwam niet voor de zon, maar voor Jubal… en de rest natuurlijk. Eerst nog wat gegeten in mijn oude stamkroeg Bommel, want op een nuchtere maag is Jubal al helemaal niet te pruimen… althans dat was mijn mening voorafgaand aan het optreden. Gelukkig werd alles anders en ben ik weer in de klassieke val gelopen door te vroeg in het seizoen een oordeel klaar te hebben.

Ik neem plaats op de tribune als de Premiers Class van start gaat. Blijft wennen die naam, maar hij schijnt commercieel technisch echt beter in het gehoor te klinken dan Open Class. Ik geloof er niet in, maar het zal wel, zo belangrijk is het nou ook weer niet. De tribune zit goed vol, met prominent in het midden de juryleden. En om maar gelijk met de deur in huis te vallen: de juryleden waren dé storende factor van de avond. En dan heb ik het niet over hun ‘wijze oordelen’, maar over de manier waarop ze hun voicerecordertjes inspreken. Tijdens prachtige ballads zitten ze werkelijk keihard in die apparaatjes te blèren, waardoor elk effect en gevoel op de tribune en in het veld verdwijnt. De jury is belangrijk, maar niet almachtig. Dus pas je een beetje aan op zo’n kleine tribune, dit sloeg echt nergens op, overdreven gedoe. Ga het dak op ofzo!

Als eerste stond Jong Holland op het programma. Een flinke groep, relatief grote guard, flinke pit, dus alle ingrediënten zijn aanwezig voor een lekker showtje. Jong Holland blijft een beetje steken in de jaren 80/90 met een jazzy show. En weet je? Ik houd ervan! Zoals we allemaal weten klinkt de brass van Jong Holland als een klok, ook vanavond weer. Echter blijft de drill behoorlijk achter, erg rommelig en veel te simpel. Jong Holland heeft ook een podium. En jullie kennen mijn mening over podia? Niet doen, onzin, of richt een theatergroepje op. Ook in deze show mis ik de noodzaak van dit podium. Er wordt wat op gedanst en dat is het dan. Er gaat ook nog iemand dood, het meisje wordt weggedragen achter het podium. Even denk ik nog dat het meisje in dit Pinksterweekend misschien neerdaalt uit de hemel, maar die stunt is wellicht wat te hoog gegrepen. Jong Holland heeft een prima show en nu heel veel trainen om de ontelbare individuele fouten weg te poetsen. Echt doen, anders blijft het hangen bij wat het nu is, en dat zou zonde zijn. De punten vond ik aan de lage kant, het gat met Juliana was te groot. Ik heb me vermaakt, dat telt natuurlijk pas echt.

Juliana komt op, het publiek wordt wild, de hele Juliana-familie zit klaar voor een lekker showtje en ik ook. Helaas is de club weer iets kleiner geworden ten opzichte van vorig jaar,waar blijft toch die aanwas van Johan Friso? Maar goed, als er één korps al jaren bewijst dat kwaliteit belangrijker is dan kwantiteit, dan is het Juliana wel. Ook vanavond! De show ‘sounds’(lekker vaag thema waar je alles onder kan hangen, slim dus) is al eng clean voor de tijd van het jaar. Nette loopstijl, rechte lijntjes, mooie uitgebalanceerde sound van de brass, op een paar kleine schoonheidsfoutjes na. Een keurig showtje dus, niets mis mee. Toch vind ik het allemaal net iets te braaf en netjes, een tikkeltje zoutloos. Het bijzonder goed geschreven arrangement van Strike up de Band moet de show weer een beetje durf en ballen geven, maar eerlijk gezegd vind ik dat nummer nou net weer niet zo passen in de hele sfeer van de rest van de show. Maar goed, ook voor Juliana is het pas mei, dus pepers erin, iets meer risico’s aub! Geef me een paar stoere momenten, waar ik na afloop vol van ben. Moet lukken, verder: good work! Alleen blijft de pit enorm achter. Nou ja, pit? Er staan instrumenten en daar is vrijwel alles mee gezegd. Twee jonge jongens geven af en toe een klap op een bekken, een andere jonge jongen doet een poging de marimba te bespelen. Het gaat niet heel erg goed. Wat een treurnis, dit past echt niet bij de kwaliteiten die de rest van het corps heeft. Er zit maar één ding op: een groep oud-leden invliegen en snel repareren, dit is Juliana-onwaardig en gaat punten kosten.

En dan Jubal, na het zeer magere en matige optreden in Zoetermeer, waren mijn verwachtingen niet zo hoog. Er zat immers maar drie weken tussen, dus heel veel beter kon het niet zijn. Nou…. fout! Wat Jubal zaterdagavond liet zien, had helemaal niets meer te maken met Koninginnedag. Een topshow in de dop, boordevol topentertainment en mooie momenten. De klokken worden herkenbaar, het thema staat. De brass is veruit de beste van de hele avond, geen twijfel over mogelijk, althans niet bij mij. Wat een powerhouse, wat een techniek! Ik zie ook nieuwe pakjes voor de guard, leuk en zeer effectief op het veld. De drummers beginnen weer aardig op stoom te raken, alhoewel ik nog veel meer verwacht, dat geldt ook voor de pit. Jubal moest van ver komen dit jaar, maar zit weer op het juiste pad, een bergpad dat steil omhoog gaat. Jullie zien het, ik kan omslaan als een blad aan de boom. Maar er is nog veel werk te verrichten, want individueel zie ik veel verschillen en de figuren komen nog lang niet allemaal goed uit de verf. En eindelijk, eindelijk heeft Jubal weer eens lekker einde, gewoon een akkoord van vier maten, toch nog een heeeeel klein beetje old school!

Het zit erop, drie shows, alle drie heel verschillend en daardoor heb ik een prima avond gehad. Na het welverdiende biertje is het tijd voor de uitslag. DCN zou DCN niet zijn als er weer wat gebeurt tijdens de Olympic retreat. De punten laten namelijk enorm lang op zich wachten, dat is natuurlijk ook best moeilijk met zo’n enorm deelnemersveld, ahum. Om de tijd wat te doden worden er wat nummertjes gespeeld door de wachtende korpsen op het veld. Jong Holland pakt helemaal uit, loopt naar voren en slingert een stevig straatnummer de tribune in. Vooraan een zwaar hysterische drummajor die het verbaasde publiek probeert op te zwepen. Rustig, rustig, we zijn niet in Noord-Frankrijk. Tja, het hoeft voor mij niet zo. Maar misschien konden anderen het wel waarderen. Dan de punten, prima allemaal, ik geloof het wel. Dat Jubal niet de best brass-award mee naar huis mocht nemen is natuurlijk een bloody shame. Maar goed, we nemen het voor lief, het is pas het begin en zo houden we de spanning er kunstmatig in. Ruim drie punten verschil met de nummer twee, nulletje vergeten denk ik.

En toen begon de avond pas écht met een leuke afterparty in het clubhuis van Juliana: De Molen. Ik ken deze molen, als Middelburger en voormalig muzikant bij de concurrerende vereniging, natuurlijk erg goed, toch had ik er nog nooit een stap binnen gezet. Eens moest de eerste keer zijn. Een leuk en uniek gebouw, rondleiding gehad met een paar andere Juballers, helemaal prima. In die Molen zag ik trouwens ook de Juliana’s die ik graag op het veld zou willen zien. Hier niets meer van braafheid en saaiheid. Eén dampende en stampende Juliana-menigte die zwaar beschonken aan het feesten is… en wij deden vrolijk mee. Het bier was niet aan te slepen, kon de flesjes niet meer vasthouden. Er viel er één op de grond en dan geldt de regel: wie het glas kapot maakt, mag het ook opruimen. En dus zat ik met dweil en veger en blik op de grond van de Juliana-Molen, ’t mot toch niet gekker worden. Vanaf dat moment zijn er nog maar weinig dingen die ik me kan herinneren, lijkt me ook beter zo. Ik ben weggevoerd en/of afgevoerd en thuis voor de deur afgeleverd. Kortom, een ouderwets avondje Middelburg, zoals ik ze vroeger, toen ik nog jong en knap was, elk weekend had.

a.p.