Ennnnn, wie had er gelijk? Nou, nou, nou? In koor, roept u maar: drie, twee, één.... AP! Inderdaad, ik mag wel zeggen de grote AP, de hele grote! Octupus Paul is er niets bij, jullie hebben te maken met de vooruitziende blik van een drumcorpsfan met 25 jaar ervaring. Die fan die er nooit verstand van heeft en alleen maar ruzie zoekt en loopt te stoken. Fout, alles wat ik schrijf is waar! Ik ben verketterd, verafschuwd, hoe durfde ik het kampioenschap in de schoenen van Juliana te schuiven. Dat kon toch niet waar zijn! Ik hield voet bij stuk, tot zaterdagavond. Heb met veel plezier gekeken naar Beatrix, naar Juliana en naar Jubal, de rest was allemaal zo, zo... Met mijn oranje bril op, kon ik niet anders oordelen dan dat Jubal verreweg de meeste indruk maakte bij het publiek. Matte reacties bij Juliana, euforie bij Jubal. Maar toch bleef ik bij mijn standpunt, Juliana gaat winnen... en zo geschiedde. Waarom? Omdat het kon.

Zonder dollen. Dat Juliana afgelopen zaterdag Nederlands Kampioen is geworden heeft natuurlijk helemaal niets met mij te maken, vergeet wat hierboven staat, ik ben echt niet naast mijn schoenen gaan lopen, dat zou ik nooit doen! Het was vorige week gewoon een gok, een dolletje, een plagerijtje. Juliana heeft gewonnen om dat ze gewoon de beste waren en dat hebben ze helemaal aan zichzelf te danken. Kijk, die show is natuurlijk helemaal af. Alles staat als een huis, Juliana gaat een stap verder waar de rest allang is opgehouden. Dan bedoel ik met name alle bewegingen die de leden zich eigen hebben gemaakt. De houding, de uitstraling, de sfeer, de souplesse, Juliana heeft het allemaal. Als rasechte Zeeuw ben ook ik best een beetje trots op deze prestatie en ik gun het de staf enorm die door keihard werken en eigen kunde en kennis tot zoiets in staat is. Het is misschien geen ‘uit je dak show’ waar ik naar zit te kijken, maar je ziet dat het goed is. Tuurlijk, het was bij de uitslag even slikken en vloeken, op zo’n moment gaat het oranje bloed harder stromen, maar ik heb er vrede mee, zeker na een nachtje slapen.

Een negatief puntje over Juliana? Ah, ah, eentje dan? Ok, het nieuwe uniform, nu live gezien en ik heb m’n oordeel klaar: Het is misschien toch best aardig, maar het geeft nul komma nul effect op het veld. Dat komt door de combinatie bordeaux-rood met zwart, dat is nou niet echt een sprankelend geheel. Jongens, neem van mij aan, het enige goede uit de Bordeaux is de wijn, maar die kleur? Kies dan voor knalrood. Het enige frisse is dat witte lijntje. En dan die hoed met die pluim: een soort stijf, zwart, pluizig dingetje dat het liefst nog iets groter had willen zijn, maar helaas niet het geluk had groot geschapen te zijn. Maar dat is het uiterlijk, uiteraard draait het in het leven om het innerlijk... en dat was helemaal goed.

Kijk, dat Jubal de pot (net) niet gepakt heeft, ligt maar aan één ding: Jubal zelf. De show, niet mijn meest favoriete van de afgelopen jaren, heeft toch alles in zich om hoog te scoren. Dat kan overigens nog steeds, want nu gaat het pas écht beginnen. Jubal is massaal, indrukwekkend, origineel, apart, afwisselend en ga zo maar door. Ik heb genoten van een aaneenschakeling van knappe effecten. Maar de show is ook: nonchalant, slordig en bij vlagen onduidelijk. Als de leden, en dan bedoel ik alle leden, dát weten te verbeteren, wordt het een mooie dag in Kerkrade. Speciale vermelding voor de acrobaten van de cymballine en de muzikanten van de pit, die met kop en schouders boven de rest uitsteken. Dat Jubal niet best drums haalde, is voor mij een raadsel, dat was voor mij namelijk de enige prijs waar Jubal recht op had. Al met al maak ik me niet al te druk. Jubal is een club die al 99 jaar in de top meedraait, geen ups, geen downs, nee altijd in de top. En zo gaan we ook de laatste twee weken in. De verschillen zijn klein. In Kerkrade wordt het één grote grabbelton met vijf corpsen die zeer dicht bij elkaar zitten. Die twee Engelsen gaan volgende week in eigen land naar de ‘82-range’ (zegt Octopus Paul) en dan is het in Kerkrade een mooie loterij. Jubal kan dan zomaar vijfde worden, maar ook eerste. En dat geldt ook voor de rest, inclusief de kersverse Nederlands Kampioen. En vlak Trix niet uit, ‘de stille derde’, goed product, beetje ‘old school’, maar wel lekker. Die laten de komende weken niets van zich horen, trainen zich helemaal te pletter en staan er gewoon in Kerkrade. Kunnen ook eerste worden, of vijfde.

Nog wat te zeuren over zaterdagavond? Tuuuuurlijk. Zo stonden de stewards, of zoals een lieve Jubal-collega ze noemt: ‘gele hemden’, in het FC Dordrecht-stadion deze editie wel erg strak afgesteld. Tjongejonge, wat een overtrokken toestand voor dat handjevol publiek. Volgens mij waren er wel honderd. Laat die gasten volgende keer thuis of geef ze de instructie dat ze op de ‘chill-stand’ moeten. Heb tientallen mensen horen klagen. Ook ikzelf heb aan den lijve ondervonden, dat deze mannen in opdracht van DCN wel erg overspannen bezig waren. Of ik een meter links van de dugout wil gaan staan. ‘Waarom,” vraag ik zwaar geïrriteerd. “Omdat we bang zijn dat jullie het veld op rennen.” Hoezo? Ik ben geen voetbalsupporter. Nog iets anders. Kijk, dat je er niet meer in mag als een corps gaat beginnen, prima. Maar tijdens een wisseling moeten gewoon alle poorten open. En niet dat langzame getrut, dat eerst de halve tribune eruit wil via een smal doorgangetje en dan de andere helft er in, die vervolgens halverwege wordt tegengehouden, omdat het corps op het veld inmiddels is begonnen. Dan gaan de hekken weer dicht. Je ziet het aankomen. Hierdoor kon de helft van de Jubal-staf niet naar de eigen show kijken, een bloody shame! Ook zij werken er een jaar keihard voor en zo’n ‘geelhemd’, die natuurlijk nog nooit van captionhead, staff, of zelfs Jubal heeft gehoord, verpest dat dan, redelijk schandalig. Het meest trieste vind ik nog wel dat onze huisfotograaf, de aardigste vent op aarde, al twintig jaar foto’s van ons clubje maakt aan de voorlijn en dat dit jaar voor het eerst niet meer mocht doen. Waarom? Niemand weet het. Regels zijnnnnnnn regels. Zelfs bij DCI is het nog makkelijker om als fotograaf gewoon normaal je werk te doen. DCN, pas op, wordt geen tweede DCH! Daar is het lang, lang geleden om dezelfde redenen helemaal fout gegaan.

Nog zoiets bizars: Ik kom vaak op evenementen, groot, klein, van Dordt tot weet ik veel waar. En het werkt overal hetzelfde: je komt aanrijden, passeert een hokje, slagboom of wat dan ook, zet je auto op een grote parkeerplaats en loopt naar het evenement in kwestie. Bij DCN gaat dat anders: een ‘geelhemd’ houd je staande en vraagt wat je komt doen? Dat betekent ‘van harte welkom’ op z’n DCN’s. Wat ik kom doen, wat denk je? “Ik heb gehoord dat er een wedstrijdje paaldansen voor bejaarden wordt gehouden, nou goed?!” Hierna ‘mag’ ik een plekje voor m’n auto gaan zoeken. Tot slot, terug van weggeweest: de walkietalkie, zoooo vermoeiend. Daar gaan we weer, wat zijn die mannen blij met dat ding. Alle bestellingen werden weer doorgegeven, ook tijdens de ballad van een corps dat ook een jaar lang keihard heeft gerepeteerd, maar het gevoelige nummer wordt overstemd door gepiep, gegil en gekraak uit zo’n jaren tachtig apparaat. Zet die dingen aub wat zachter, of flikker ze weg, het gaat toch nergens over. Van die mooie ‘oortjes’ werken ook goed en daar heeft niemand last van. Zo de frustraties zijn er weer uit, verder en prrrrima avond gehad!

Bijna dan, er moet me nog één dingetje van het hart, zonder dat ik daar een te zwaar punt van wil maken, omdat ik weet dat er louter goede bedoelingen achter zitten, maar ik wil het toch even genoemd hebben, omdat het anders toch blijft hangen en dat zou ook weer niet goed zijn. Komt ‘ie: Kijk, als Juliana wint is dat natuurlijk helemaal leuk enzo. Maarrrrr wat in het publiek toch een beetje vreemd over komt, is als de halve DCN staf, herkenbaar aan de fraaie zwarte DCN staf jasjes, met tranen in de ogen en open armen het veld in rent naar Juliana om mee te feesten. Dan krijg je -voor de leek- toch een beetje het ‘doorgestoken kaart gevoel’. Natuurlijk, ik weet ook wel dat dat niet het geval is, het gaat hier gewoon om één Zeeuwse kliek, ‘Zeeland rules’, maar toch. Stel je voor: Jubal wint over twee weken de DCE finals, geen ondenkbaar scenario, en op het moment van het bekendmaken rennen drie DCE-juryleden emotioneel met bloemen en knuffels naar Jubal toe en gaan al lurkend aan de champagne keihard lopen mee hossen. Het huis zou te klein zijn en terecht! Het doet me denken aan een jurylid van DCH dat ooit voor het begin van een show z’n dochter in het veld nog even succes ging wensen, echt gebeurd! Mensen, houd dit soort dingen gescheiden! Maar nogmaals, ik laat het hier verder bij, zonder dat ik daar een te zwaar punt van wil maken, omdat ik weet dat er louter goede bedoelingen achter zitten, maar ik wil het toch even genoemd hebben, omdat het anders toch blijft hangen en dat zou ook weer niet goed zijn.

Nog verrassingen? Jazeker, ik vond Calypso uit België helemaal leuk!!!! Goed programma, sterke brass, stoere drums. Marum was een beetje saaaaai en wat is er met Jong Holland gebeurd? Jongens, heb het al zo vaak gezegd, meer trainen, anders kom je er niet! Verder heb ik bijzonder genoten van de junior class en dan met name Johan Friso en Jong Jubal. Friso, echt helemaal leuk, een afwisselend programma dat al zo volwassen is. Ditzelfde geldt voor Jong Jubal, zeer aan elkaar gewaagd. En natuurlijk de xylosynths van Jong Jubal, wat een prachtige instrumenten, en wat een aanvulling. Mooi ook, dat de jury dat ook zag en Jong Jubal spontaan de ‘best pit-award’ gaf. Geheel terecht natuurlijk, dit is namelijk de toekomst en dat ziet de jury gelukkig ook in.

Dit alles stond weer onder de bezielende leiding van de vaste DCN spreekstalmeester die voor de gelegenheid z’n zilveren tokkie-ketting nog maar eens had opgepoetst en mooi gedrapeerd op z’n zwarte zijde blouse. Al jarenlang een rots in de branding met dat onvervalste boeren accent, maar ik zeg nu toch: stop op je hoogtepunt, dat is het allerbeste voor iedereen, zoek een opvolger en ga genieten van je cultstatus en daarmee samenhangende eeuwige roem. Die retreat moet trouwens ook korter, het duurde bijna een uur! Met al die klassen en sub-prijsjes, tempo erin!

Nogmaals, Juliana en Johan Friso, van harte gefeliciteerd. Gegund, verdiend, etc. etc. Maar nu volhouden, winnen is tegenwoordig al behoorlijk lastig, ‘blijven winnen’ vrijwel onmogelijk. Wordt geen tweede Twente of AZ die na één kampioenschap voorlopig weer klaar zijn. Ach, wat loop ik eigenlijk stichtelijk te zeuren. Feest die molen omver en geniet! Het was een mooie, nazomer-avond, met veel blije gezichten, ik blij, iedereen blij...

Nou, nou, tijd voor een oranjebittertje.

A.P.