Jubal zet Duitsland weer op zijn kop. In de kleine sporthal bracht Jubal haar laatste show van het seizoen en trakteerde het Duitse publiek op de beste performance van het naseizoen.

Vier jaar geleden voor het laatst was Jubal te gast in Frankfurt Am Main. Het was toen (1996) één week na de beruchte finals en het Duitse publiek brak toen massaal de tent af na de laatste noten van Malagueña. Ook zaterdagavond 7 oktober ging het dak weer van de Duitse sporthal af .

Die zaterdagochtend werd er al vroeg vertrokken (7:00 uur!) en na een busreis van zo’n 7 uur kwamen we in het Duitse Frankfurt Am Main aan. Er was een uurtje tijd om nog wat te repeteren, om vooral aan de grootte (of liever: “kleinte”) van de hal te wennen en om (heel naïef) het geluid wat aan te passen naar een aangenaam niveau voor een sporthal. De repetitie verliep zonder problemen en we konden alvast wennen aan een lek in het dak. ’s Avonds rustig omkleden en de laatste warming up van het seizoen. Natuurlijk ook weer een M&M blokje en we waren er helemaal klaar voor. Na de laatste klanken van gastheer “Skyline” konden wij het terrein betreden. De akoestiek van de hal zorgde dat het eerste gedeelte van Sand & Water goed uit de verf kwam. De forte, fortissimo en fortisissimo gedeelten werden heel keurig en beheerst gespeeld. Dit was ook het geval bij Fata Morgana. Vanwege de afwezigheid van Ronald Venderbos werden de solo’s door Ron Wassink (baritone) overgenomen. Het up-tempo gedeelte (met de Bachanale) werd ook hier weer keurig beheerst gespeeld. Bij ‘Arabian Nights’ gingen echter – in het tweede gedeelte – toch nog alle remmen los. Het intro ging nog goed, maar toen het publiek te keer ging bij de blauwe vlaggen in de climax van de balad, gingen alle registers open. Hierdoor waren de fortisissimo gedeelten in de closer voor het mooie misschien iets te hard.

Het Duitse publiek was echter door het dolle heen en genot van het vele geluid en spektakel en liet dat ook merken door een overdonderende staande ovatie bij de laatste line up van de closer. Er werd om “Zugabe!” geroepen, maar helaas moesten we plaats maken voor de finale. In die finale werd door alle aanwezige hornlines ‘You’ll Never Walk Alone” gespeeld. Onder leiding van de Drum Major van Skyline werd dat met een hornline van zo’n 72 man een waar Drum corps traktatie. Een complimentje moet ik uitdelen aan de solist (ook van Skyline) die de solo heel goed blies en niets van zenuwen of enige spanning liet merken. Een luid en lang aanhoudend applaus aan het einde was het gevolg. Daarna werd er aan alle Drum Majors een herdenking uitgereikt en konden de afmarsen beginnen. Toen er nog twee corps over waren (Skyline en Jubal), speelden wij nog een toegift voor onze gastheren. Sand & Water en Arabian Nights. Daarna gaf Skyline nog een toegift. Ze speelden “One Moment in Time’ en voor zo ver ik het kon horen was het ’t arrangement wat Beatrix in 1991 heeft gespeeld. En ook hier liet Skyline horen dat ze heel wat kwaliteit in huis hadden en dat er uit een kleine brass toch nog een behoorlijke bak met geluid uit kan komen. Complimenten!!!

Na de taptoe was er de gebruikelijke ‘After Party’ in het clubgebouw (of moet ik zeggen clubgebouwencomplex) van Skyline. Met ‘Wij willen worst! worst! worst!’ en ‘Anton uit Tirol’ was de toon gezet in dit pittoreske drumcorps-dorp en werd er tot diep in de nacht door gefeest. De volgende ochtend gewoon een ontbijt en ditmaal hoefde er niets gespeeld te worden. Na het ontbijt gingen we dan ook gewoon naar huis en om 16:00 uur waren we al weer in Dordt.