Zondag 13 oktober om tien over halfelf vertrok Jubal in een nieuwe Ringelbergbus richting Frankrijk. Op deze stralende zondagochtend verliep de reis voorspoedig. De reis duurde twee-en-een-halve uur met een pauze van dertig minuten. De omkleedruimte in Comines was al snel gevonden en binnen no time was iedereen omgekleed en liep iedereen weer terug de bus in. Na een korte busrit kwamen we bij het vertrekpunt aan van de streetparade. Daar werd in de lekkere nazomerzon een uitgebreide warming up gedaan. Uiteraard onder belangstelling van de uit diverse uithoeken van België en Frankrijk toegestroomde fans, welke met ultramoderne hitech minidisc recorders en digitale camcorders de diverse warming up oefeningen registreerden. Nadat alle spieren goed opgewarmd waren kon worden begonnen aan de korte streetparade door het Belgische en het Franse deel van het plaatsje. Het publiek was maasaal naar de optocht toegestroomd en stond rijen dik langs de kant. De organisatie had er voor gezorgd dat serpentinespuitbussen niet werden verkocht en de plaatselijke gendarmerie zag er op toe dat niemand dergelijk materiaal – gekocht bij eerdere festiviteiten – kon gebruiken. Het publiek was zeer enthousiast en vrolijk en ook hier was Sing Sang Sung weer de klapper van de streetparade. De organisatie zorgde voor een goed verloop van de parade, zodat er nergens gestopt hoefde te worden en het een continu bewegende optocht was. Dat hebben we wel eens anders meegemaakt! Na ongeveer drie kwartier was de optocht gedaan en konden we even uitrusten en hadden we tijd genoeg om wat te eten. Dat kon bij een friterie op de kermis, maar de organisatie had ook voor een uitgebreide broodmaaltijd gezorgd. In de aankomsthal stonden lange tafels met daarop een overvloed aan stokbroden en beleg van diverse soorten worst, paté en kaas. Daarnaast waren er diverse salades, eieren en soep. Ook was er ruime keus in diverse soorten drank: melk, jus d’orange, cola, sinas, bier... teveel om op te noemen. Voor alle korpsen was er meer dan genoeg en zo samen eten en drinken met collegamuzikanten, dat heeft wel wat. Na dit diner van ruim twee uur, was het weer tijd om je uniform in orde te maken en om weer op te stellen voor de presentatie op het taptoeterrein. Dat taptoeterrein lag een paar stratenverderop en was een geasfalteerde parkeerplaats waarlangs de vier zijden grote tribunes waren gebouwd. Bij de presentatie, waarbij alle deelnemende korpsen het veld op kwamen, was de hoofdtribune al aardig gevuld, maar de zij- en achtertribune waren nagenoeg leeg. Misschien was de organisatie iets te optimistisch over de te verwachten bezoekers? Na de presentatie was het de beurt aan een korps uit het Brabantse Rijen om de taptoe te openen. Gaandeweg kwam er steeds meer publiek op de tribunes. Na een Drum Corps style corps ‘Evolution’ uit Frankrijk, Showband WIK uit Oostende en een Duitse Advendo look-a-like (inclusief In The Stone en Valero!) was het dan de beurt aan de klapper van de avond. Diezelfde avond zou er in het zelfde plaatsje een groots vuurwerk worden afgestoken, waar traditioneel veel mensen naar toe gaan. De organisatie vreesde dan ook dat om halfacht, de tijd waarop ons optreden gepland stond, het publiek en masse zou vertrekken, maar niets was minder waar! Over twee-en-een-halve maand zou er immers ook vuurwerk worden afgestoken en Jubal, dat zie je misschien maar 1 keer in je eigen stad. Het publiek was dus massaal naar het taptoeterrein gestroomd en zelfs op plaatsen waar normaalgesproken geen mensen mogen zitten, zaten nu ook vele mensen. De aanwezige brandweermannen knepen voor deze ene keer een oogje dicht. De omstandigheden voor een goede show waren aanwezig: een volle bezetting, goed verlicht vlak terrein met duidelijke yardlijnen en een – volgens de telling van de organisatie – 8.537 koppig enthousiast publiek. Na de openingshit van Ya Gotta Try ging het publiek dan ook helamaal uit hun dak. De mellophone melodie was door het gejuich van het publiek nauwelijks te horen, maar gelukkig lette de rest van het corps goed op de DM, zodat er geen balansverschillen ontstonden. Het einde van Ya Gotta Try was heel energiek en bij de laatste noten barstte een gejuich en gejoel los zoals we dat zelfs in de States niet hebben gehoord. Wat een enthousiast publiek! Daarna vulden de warme, gevoelige akkoorden van Second Chances het tijdelijke Drum Corps stadion van Comines. Het publiek was muisstil tijdens de flügelsolo van Edwin. Dan de floortoms van Sing Sang Sung... enkele mensen in het publiek weten dan al wat er komen gaat en beginnen al te juichen, de rest wacht af... na enkele maten swingt een groot deel van het publiek mee en reageert enthousiast op de rare capriolen van de mensen in de pit. De licks swingden de pan uit en tegen het einde gingen alle remmen los, ook bij het publiek. Al bij de laatste vier maten ging een groot deel van het publiek staan en bij het slotakkoord stond vrijwel iedereen op de banken. Het applaus duurde lang en veel mensen dachten dat het al afgelopen was, maar er komt nog een nummer. Tijdens de solo van Barry was het nog niet stil, maar dan krijgt het publiek door dat ze werden getrakteerd op een toegift. De ballad ging heel goed en bij de hit reageerde het publiek weer enthousiast. De high screaming solo’s deden het ook heel goed en de do-ci-do’s tegen het einde van de show kregen veel applaus. Onder luid gejuich werden de laatste drie noten van Flamenco Legato het publiek in geslingerd. Het publiek werd helemaal gek en het gejuich bleef lang aanhouden. Dit was zonder meer een van de beste optredens van het seizoen! Met een voldaan gevoel konden we ons weer omkleden en al snel zaten we weer in de bus naar Dordr... piep...piep...piep...pi–klik–... De wekker...