Contest Dordrecht

05 september 2004

AP

Laten we het eens lekker gaan hebben over contest Dordrecht. Iedereen was er weer, het lijkt altijd een soort reünie daar in dat immer volle, eigenlijk te kleine, maar o zo gezellige stadionnetje in Dordt. Onder de warme klanken van held Frans Bauer betreed ik de kantine. (Hebben ze hier weleens van een afzuiginstallatie gehoord?) Ik zie alleen maar mensen handjes schudden, elkaar omhelzen en zoenen. Er klinken opmerkingen als: "Hé, onder welke steen heb jij de afgelopen twintig jaar gezeten?" Kinderen worden getoond, mensen gaan met elkaar op de foto, er wordt bier gedronken, gelachen, veel gekletst, en o ja, in de tussentijd treden er ook nog wat corpsen op.Trouwens, over reünie gesproken, ik zag in het juryteam ook weer wat oude rotten rondlopen, blijkbaar ook na jaren weer onder een steen vandaan gekropen. Ik vind het een goede zaak, beter zo, dan dat ze niets meer voor de hobby doen. Alleen nog een beetje aan de conditie werken heren! (Moet je horen wie het schrijft.)

Wat is mij het meest opgevallen, afgelopen zaterdag? Nou, dat is heel simpel. De DCE-caravan is weg. De Bassie en Adriaan-sleurhut gaf mij altijd een gevoel van thuiskomen, elke keer stond 'ie daar weer bij een DCE-evenement, maar hij was in Dordrecht in geen velden of wegen te bekennen. Er stond een mooie ronde kiosk met puntdakje, harstikke professioneel natuurlijk, maar ik wil die caravan weer terug. Ik mis de geur van koffie die uit dat ding kwam, ik mis dat geklungel met die kaartjes door dat plastic raampje. Waar is de caravan gebleven, kan daar melding van worden gemaakt? En als 'ie inderdaad is afgedankt, waarom ben ik daar dan vantevoren niet van op de hoogte gesteld. Ik zou het graag willen weten.

Het begint irritant te worden, maar ik moet wederom mijn complimenten overbrengen aan DCE, het was gewoon weer goed georganiseerd, zeer professioneel. De prijzen van de kaartjes waren overigens ook behoorlijk professioneel. Tien euro voor een tribuneplaats, ik weet het, je mag er niet meer over beginnen, maar dat zijn toch 22 guldens. Dat had je een paar jaar geleden eens moeten proberen! En zeker gezien het deelnemersveld, slecht drie open-class corpsen, vind ik het behoorlijk aan de prijs. Finals moet dan op z'n minst 40 euro gaan kosten. Maar goed, voor vijf euro mocht je staan. (of gratis via de kantine naar het veld lopen). Ach, ik moet er eigenlijk ook niet over zeiken, het is voor een goed doel, die hobby van ons moet in stand gehouden worden. Laten ze er maar goede dingen mee doen.

Het was in ieder geval een mooi evenement, met eindelijk weer eens een volwaardige cadet-class competitie, en dat hebben we ook weleens anders gezien. Dit is zeer belangrijk, want wie de jeugd heeft, heeft de toekomst. (Jullie mogen me nu slaan.) Ik kan er niets aan doen, maar ik moet altijd zo lachen om die kleine hompies die daar over dat veld lopen te huppelen, struikelen of botsen. En die ouders maar fanatiek gillen aan de zijkant, alsof zoon of dochterlief zojuist is begonnen aan een finalenummer van de Olympische Spelen. Heerlijk!

En dan nog effe die penalties, weer die verrekte penalties. Waar hebben we ze nou weer voor gekregen? Zeker omdat die geweldige mini-tractor van ons met een snelheid van 2 kilometer per uur het veld op kwam tuffen. Jubal heeft iets met penalties.(Nee, ik ga het niet over '96 hebben.) We lachen er altijd maar wat om, maar het is toch zonde. Nog meer over de punten? Neehoor, daar waag ik me niet meer aan.

a.p..