Jubal gaat op kamp, naar Someren welteverstaan. Het wordt waarschijnlijk weer een uitputtingsslag van de bovenste orde, want dat is altijd met die kampen. Het is in de loop van de jaren wel een leuke traditie geworden, het “schoolreisje-gehalte” is erg groot. Slaapzakje mee, dat geldt ook voor de slippertjes om zo de voetschimmels buiten de deur te houden en natuurlijk het tasje vol met broodnodige vitamientjes zoals Breezers, pakjes sigaretten en Jamin-zakken met veel, heel veel paaseitjes. Dat wordt genieten geblazen, oh ja, ook de setbriefjes niet vergeten.

Want in een razend tempo wordt van vrijdagavond tot maandagmiddag de show er ingeknald, leuk is anders kan ik je verzekeren. Of de zon nu schijnt of het hagelt (allemaal al meegemaakt), de repetities gaan door. Eén zekerheid van de staff hebben we; “Alleen bij een orkaan stappen we over op een alternatief programma.” Wat een geruststelling! Sets, sets en nog een sets, om gek van te worden. Maar we doen het allemaal voor het publiek en de fans, zullen we maar zeggen. Die zijn uiteraard op dit soort dagen in geen velden of wegen te bekennen. Maar geef ze eens ongelijk, heel veel soeps valt er meestal nog niet van te maken. Ik weet dat het altijd weer goed komt, maar tijdens dit soort weekenden vraag je je weleens af of het ooit nog iets zal worden met dat Jubal. De afgelopen maanden klonk het zo lekker in die galmende en warmgestookte gymzalen en nu wordt iedere toon weggevoerd met dat irritante paasbriesje.

Someren is al jaren de vaste stek met Pasen. Eén keer maakten we een uitstapje naar een gehucht achter Arnhem. (Heb de naam stelselmatig uit m’n archief verbannen.) Het klonk leuk, het zag er leuk uit, alleen de streng religieuze mensen die er woonden vonden het minder leuk en trokken aan de telefoonbel. De politie is je beste vriend en ze waren er dus als de kippen bij. Niet op zoek naar terroristische cellen, stoeptegelgooiers of loslopende TBS’ers, nee hoor, een hard repeterende muziekvereniging was het doelwit. Jammer maar helaas, de repetitie hield net zo snel op als tie was begonnen. En dat is toch vrij vervelend als “repeteren” je hoofddoel is tijdens zo’n weekend.

Sinds dien weten we het zeker: Someren is the place to be. Oké de accomodatie (De Hoof) mag ook wel weer eens een verfje gebruiken, het keukengereedschap stamt uit 1830 en de douches veranderen steevast in een subtropisch zwemparadijs. Maar, we zijn wél welkom in Someren. De bakker is nooit te beroerd om zijn overtollige paas-voorraad voor een schijntje beschikbaar te stellen. De atletiekvereniging maait het veld nog een keer extra als ze weten dat Jubal komt en voor veel Somenaren (?) is het een leuk uitje tijdens die immer vervelende Paasdagen. Ik zit alweer een jaar of vijf met een groep enthousiastelingen in de kookploeg en dat is écht lachen. 80 dozen eieren, 20 kilo rijst, 150 liter melk en ga zo maar door: De Makro gaat lekker het paasweekend in als de kookploeg van Jubal is geweest, zeg maar....

Zo’n paascamp is vooral een uitputtingsslag, omdat het na het repeteren natuurlijk niet klaar is.Een feestje hier en daar, eten, drinken en veel drukdoenerij van zestienjarigen die van de ene slaapzaal naar de anderen vliegen. Een paar stoere leden proberen ook altijd door te trekken. Dat willen zeggen dat ze niet willen slapen en de hele nacht lopen te dwalen en te spoken door dat veel te koude gebouw. Ze houden het verbazingwekkend lang vol, maar de derde nacht komt ook voor hen de hamer. En dan hebben we sinds vorig jaar de nu al histerische Talent-night, waarin alle lines zich aan elkaar voor stellen. Dat was vorig jaar een groot succes, zeer komisch allemaal. Nonnen, malle eppies, en de afwezige snare-act, het was behoorlijk vermakelijk. Wordt vervolgd dus, aanstaande zaterdag in de bunker van Someren, gevolgd door de onnavolgbare dance-night met onze eigen, zeer getalenteerde huis-DJ’s.

Al met al een uiterst vermoeiende bezigheid, zo’n paascamp. Het gevoel in de voeten verdwijnt, de snotlappen liggen al klaar als ik thuis kom en dan wil ik een week helemaal niks en al helemaal geen Jubal. Maar ja, koninginnedag komt angstvallig dichterbij. Laat ik nog maar eens aftellen: nog zes weken te gaan en dan.... Leve de koningin, hoera, hoera, hoera

a.p.