Nadat de laatste konijnen en reeën van het maagdelijke gras zijn afgestuurd, kan het spektakel beginnen. Ik heb het met mijn eigen ogen gezien, de dauw hing nog op het veld. Heel Spangen in dromenland, ze lagen net op bed. Maar Jubal gaat los, kwart over acht inslaan. Ik zie de jury aankomen. Sjokkend, geeuwend en volgens mij met behoorlijk houten koppen, betreden ze het stadion. Eén ding weet ik zeker. Als de loting anders was geweest, was de uitslag anders geweest. Met andere woorden: afschaffen die prelims. Wat een onzin: vrijwel iedereen van ’s ochtends, mag ’s avonds ook meedoen. En niemand kan zo vroeg goed presteren, behalve de krantenjongen... en zelfs die slaat m’n deur door alle slaperigheid nog weleens over. Maar een ding wisten we zeker, het wordt vanzelf later. Het wordt drukker, uitslagen druppelen binnen en ik kan maar aan een ding denken: wegwezen hier! Er wordt alleen maar gekletst en er moet minder gekletst worden binnen drumcorps Nederland (moet je horen wie het zegt). Terug dus. Nee, echt gezellig was het niet in Dordt. De sfeer was om te snijden. Jubal op een vijfde plek, een slechte grap. ’s Avonds weten we ons aardig te revancheren, maar in mijn ogen had Jubal recht op een tweede plaats. Met alle respect voor Northern Star: ik heb ze twee keer gezien, maar het raakt me niet. Het komt niet binnen, ik raak niet onder de indruk. Zo vlak, allemaal hetzelfde. Geen moment van die show kan ik navertellen. Het is mijn mening, wellicht hebben anderen een geheel andere visie. Maakt verder ook niet uit, het is het spelletje en de jury heeft het laatste woord. Prima! (moet je horen wie het zegt.)

En wat maakt het ook allemaal uit, de percussion-award is toch binnen? Soms denk ik weleens dat die prijs belangrijker is dan de hele uitslag. Eindelijk, na 653 jaar gaat ‘ie een keer naar Dordrecht. Een mooie prijs: een echte snare, met een grote zilveren beker erop. Althans zo was het altijd. Nu is het een wissellijstje van 98 cent van de Hema. Daar komt nog 2 cent bovenop voor het copietje van de oorkonde. Beste DCE, nu die vlaggen weer in ere zijn hersteld kan er ook wel weer een prijs vanaf met iets meer allure. Als je een heel juryteam uit de States kan laten aanrukken, dan kan er ook wel een mooier prijsje vanaf. Maar goed, de vreugde was er niet minder om. Mannen, gefeliciteerd! Geniet ervan, want volgens de statistieken moeten we er na volgend jaar weer 653 jaar op wachten.

Verder wil ik zoals gebruikelijk DCE feliciteren met dit evenement. Prima georganiseerd. Maar houd het spontaan, ontspannen en leuk, want zolangzamerhand sluipen er weer figuurtjes in deze mooie organisatie, die bij mij een spontane buikloop doen opwekken. En wat ik echt schandalig vind: Hoe is het toch mogelijk dat er gewoon op de vijftig nog lege stoelen te vinden zijn! Uitverkocht, maar toch niet. Gewoon opvullen die hap, en als die mensen toch nog komen opdagen, zien we wel weer verder. Sparta is inderdaad een sfeervol stadion. Maar wat ik mis, is alles eromheen. In Den Haag heb je alle corpsen in handbereik. Nu trekt Trix zich terug op een industrieterrein, Jubal gaat voor straf terug naar Dordt en anderen lopen met hun ziel onder de arm, omdat er gewoon geen ruimte is om te repeteren. Jammer, maar ik begrijp dat de keuzes beperkt zijn.

En nog een puntje van kritiek, dan houd ik op. De Olypic retreat: DCE verzin daar eens wat anders op. Werkelijk niemand zit te wachten op zes rondjes rond het veld. Wat een getrut, er komt echt geen einde aan. Het enige wat we willen, zijn de scores. Nogmaals, het is gewoon wat opbouwende kritiek, want als DCE er niet wat geweest, hadden we afgelopen zaterdag waarschijnlijk op een of andere duffe taptoe staan toeteren.

Tot slot een kort woord van dank voor mijn held van de dag: de boomlange jongen (?) van Drum Spirit. Ik had dit drum corps (?) nog nooit gezien. Ze traden op na de open-class en voor de olympic retreat. Best leuk, een grote pit op het veld, drummers eromheen én een guard. En in die gaurd liep dus die boomlange jongen. Te dansen, te springen, te gillen... Of het nou een zwaard was, een speer, of een stok, hij deed er de meest spannende dingen mee tot groot vermaak van het publiek. Die expressie, die mooie theatrale gebaren, hij ging er helemaal in op. Mond open, hoofd naar achter, borst vooruit. Kruipend over de grond... Een lust voor het oog, en eerlijk is eerlijk, vooral erg grappig! Het maakte mijn finals compleet: spannend en vermakelijk.

a.p.