Een Jubal-agenda zonder een optreden in het altijd gastvrije Frankrijk is geen Jubal-agenda. Dus ook dit jaar stond er één genoteerd en wel in St. Quentin. Het weinig verrassende Noord-Franse arbeidersstadje was afgelopen weekend het toneel van een groots spektakel: de jubileumtaptoe van de plaatselijke en internationaal bekende showband La Vaillante, met een veelbelovend deelnemersveld.
Om 08.00 uur vertrok de Jubal karavaan richting Frankrijk. Dit keer vergezeld door een staf/booster-bus. De vertrouwde bus bleek te klein om zowel staf, leden als boosterleden te kunnen vervoeren, dus werd een extra vervoermiddel gehuurd. Na een rit van iets meer dan drie en een half uur reed de colonne het plaatsje binnen. Na het uitladen van de uniformen en instrumenten werd er een lunch aangeboden. Nou ja, aangeboden. We moesten het zelf gaan zoeken. In een hoekje van wat blijkbaar onze omkleedruimte had moeten zijn, lag een stapel plastic zakken met daarin het eten: stokbrood met…rijst, wortelsalade én fruit. De uitgehongerde Juballers lieten het zich heerlijk smaken óf bedankten en benoemden hun eigen bruine boterham tot lunch. “Vanavond zullen we wel iets anders krijgen, dus ik sla deze lekkernij maar even over”, was ook een motivatie om het gerecht af te wimpelen.
Na de lunch was het tijd geworden voor de op papier korte streetparade. Alleen maar toppers, zo konden de deelnemers aan de streetparade en de taptoe wel genoemd worden. Naast Jubal, waren Advendo uit Sneek, Pasveer uit Leeuwarden, Irene uit Ede, DVS uit katwijk, Senators uit Eastleigh (Eng.) en The Glassmen uit Toledo Ohio (USA) aanwezig op het eeuwfeest. Het doedelzakgezelschap uit een onuitspreekbare plaats in de buurt viel een beetje (soms letterlijk) uit de toon.
Het kwik bereikte rond het middaguur bijna tropische waarden, dus was het tijdens de parade flink afzien. Gelukkig zorgde de organisatie voor voldoende waterflessen. Naast dit positieve punt, mag de organisatie ook geprezen worden om de duur van de parade. Niet té kort (hoewel een parade nooit kort genoeg kan zijn) en niet te lang. Waarschijnlijk hield de organisatie rekening met de repetitie van de finale, die in vergelijking met de parade wél te lang duurde. Wat opviel waren de vele mannetjes met interessante ‘headsets’, die blijkbaar instructies kregen van ‘boven’. Alles werd strak geregisseerd, het beloofde wat voor de avond.
Na het repeteren van de finale was het dan eindelijk tijd om een welverdiende maaltijd tot ons te nemen. Wederom werd ons koude rijst voorgeschoteld. Dit keer niet in een plastic zak, en helaas ontbrak ook hier de koude kip. Bij het zien van al dat lekkers besloot de helft van de aanwezige korpsleden te kiezen voor hét alternatief: iets anders. Luttele uren erna melden de leden zich voor de warming-up. Volgegeten en goed doorvoed kon niets een goede show in de weg staan. Hoe laat het korps daadwerkelijk op moest treden was onbekend. Via moderne communicatieapparatuur werd er vanuit de warming-up-locatie contact gehouden met het stadion. Na een uur vertraging was het om 23.15 (!!) dan uiteindelijk zo ver: showtime!
De organisatie van de taptoe had werkelijk kosten nog moeite gespaard om deze avond succesvol te laten verlopen. Op het sportpark was speciaal voor deze avond een grote tribune geplaatst met wel 1500 zitplaatsen. Ook de belichting werd professioneel aangepakt. Twee grote volgspots aan de zijkanten van het veld zorgden voor speciale effecten. Helaas voor de organisatie zat de tribune halfvol en was door het ontbreken van verlichting vanaf de tribune het veld slecht zichtbaar. Niet alleen het publiek had hier last van, de korpsen konden de lijnen op het veld nauwelijks waarnemen. Ondanks deze omstandigheden wist Jubal een puike show op de mat te leggen. De Fransen gingen zoals gebruikelijk helemaal los en de mensen van de boosterstand maakten overuren. Hoogtepunt van de avond was natuurlijk het optreden van het korps uit het Leerdam van Amerika. Visueel viel er, vooral door het ontbreken van al genoemde oorzaken, weinig te genieten. Muzikaal was het een frisse verrassing. Ruim na middernacht werd de taptoe afgesloten met de ‘grande finale’ waarna het tijd was om naar onze slaapzaal te gaan.
Ondanks het uitlopen van de taptoe, werd het ontbijt gewoon om negen uur geserveerd en was uitslapen er dus niet bij. Stokbrood en jam, Franser kon gewoon niet. Na regen komt zonneschijn, maar dan andersom zullen de weergoden gedacht hebben. De zondag stond vooral in het teken van de natte variant van het weer. Er werd hier en daar in secties gerepeteerd, alvorens het korps zich richting de ‘receptie’ van La Vaillante begaf. Alle korpsen exclusief The Glassmen waren aanwezig op deze verjaardagsreceptie. Neem 200 Nederlanders, zet ze in een zaal met drank en een flink portie verveling en wat krijg je dan? Een soort Nederlands slavenkoor met een repertoire dat bestaat uit gouwe ouwe als ‘Zie ginds komt de stoomboot’ en ‘De Vlieger’. Nadat de organisatie ons de zoveelste variant op rijst, wortelsalade en fruit voorschotelde, werd besloten de plaatselijke hamburgergigant op te zoeken.
Het slotakkoord van dit enerverende weekend was een herhaling van de taptoe van voorgaande avond. Dit keer echter voor een nóg kleiner publiek. Omdat het veld inmiddels doorweekt was, werd besloten om een concert optreden te geven. Van enige vermoeidheid was niets te merken. Jubal gaf een uitstekend optreden weg en sloot daarmee een vermoeiend maar leuk weekend af.