Onlangs was ik getuige van een wel zeer bijzondere gebeurtenis: de loting van de DCE-prelims, 23 september in Rotterdam. De trekking vond plaats in het Sparta-stadion, in de perszaal waar altijd van die boeiende persconferenties worden gegeven na afloop van een voetbalwedstrijd. Nee, ik was er niet bij. DCE bood namelijk de mogelijkheid om de trekking live via een webcast op internet te volgen. Om één uur op die bewuste zaterdagmiddag kon er ingelogd worden om vervolgens om de tien seconde een nieuw plaatje voorgeschoteld te krijgen. Ik geef toe: ik kon het niet laten, ik heb het ook gedaan... en ik heb er geen spijt van.

Het was namelijk enorm lachen, een tikkeltje knullig, maar wel erg leuk. Klokslag één uur klik ik op de webcast en bovenin in mijn scherm komt er een piepklein beeldje te voorschijn. Met het vergrootglas in de aanslag probeer ik te ontdekken wat ik zie. Het beeld lijkt in tweeën gedeeld, aan de linkerkant een wit papier, op het rechtergedeelte zie ik die perszaal met een paar stoelen voor een gesponserd bord. Om de tien seconden krijg ik een nieuw plaatje, met weer datzelfde beeld.

Totdat iemand op het podium verschijnt. De mij niet onbekende PR-man van DCE heeft zijn mooiste roze, discoblouse aangetrokken en is, door het vergrootglas heen, zichtbaar aan het lachen. Waarover het gaat wordt niet duidelijk, want de webcast is zonder geluid. Even later trekt hij uit een bak, hoed, doos of wat dan ook (ik kan het niet zien) een wit papiertje: hé kennelijk is de trekking begonnen. Dan komt DCE man Marco in beeld, geen discoblouse voor hem: maar gewoon een no-nonsense outfit, een polo en een spijkerbroek. Marco loopt naar PR-man Dennis en neemt het briefje over. Wederom wordt er hard gelachen. Als tien seconde later het nieuwe beeldje verschijnt is Marco in één keer ploeps weg.... Waar is Marco gebleven?

Weer tien seconden later schrik ik van een grote hand die in beeld verschijnt, de hand met prachtige armband van... Marco. Gelukkig hij is weer terug: het papiertje wat hij even daarvoor van Dennis heeft ontvangen, plakt hij nu op dat witte, linkervlak. Zonder prit-stift, maar het blijft wel plakken, erg knap en ik heb me dagenlang afgevraagd hoe dat kon. Op het piepkleine papiertje, staat piepklein “DAP” geschreven. Het wordt mij geheel duidelijk, DAP is zaterdag de 23ste de klos en alles wat daarna komt, kan per corps tien minuten langer in bed blijven liggen.

Aangezien er bijna twintig deelnemers zijn, voltrekt het zojuist beschreven proces zich nog een keer of twintig. Het enige wat ik van Marco krijg te zien is zijn hand of af en toe, als het plaatje nét op een verkeerd moment wordt ververst, zijn ietwat dikke buik. Gelukkig moet Marco twintig keer op en neer lopen, dus aan lichaamsbeweging geen gebrek, hij moet afgevallen zijn. ( En ja, mijn buik wordt ook met het jaar dikker.) Het is en blijft een vrolijke boel, er wordt volop gelachen, maar waarover, wordt mij niet duidelijk. Ik weet ook niet of er andere mensen in de zaal aanwezig zijn. Het is in ieder geval allemaal zeer amusant.

Als alle trekkingen zijn geweest, kan het oncijferen beginnen. Het is allemaal zo ieniemienie, dat ik met moeite kan ontdekken wanneer de clubs aan de beurt zijn. Ik ben nog druk bezig en dan... floep, beeld op zwart, over klaar: de live verbinding met Rotterdam is verbroken. Verbouwereerd blijf ik naar mijn scherm staren, het is voorbij... geen vriendelijke zwaai of knipoog in de camera, nee gewoon klaar.... en het was net zo leuk. Het leek wel een slapstick-achtige film zonder geluid, waarbij een pauze-nummer met een clown of acrobaat best aanvullend zou zijn geweest.

Kortom, de webcast was een succes en ik zou het volgend jaar uitbreiden. Hier kan je van alles mee doen. Wat ik wél adviseer is om een andere locatie te zoeken. Dat Sparta-stadion in Rotterdam is toch allemaal veel te omslachtig en te onpersoonlijk. De vooral Zeeuwse DCE’ers moeten het gewoon klein en knus houden. Volgend jaar vanuit de huiskamer van de DCE-voorzitter? En dan mét geluid, zodat iedereen kan meegenieten van de grappen en grollen die tijdens zo'n trekking worden gemaakt. Ik zit om één uur klaar....

a.p.