Nog even volhouden: een paar nachtjes slapen en dan mag ook ik naar de Verenigde Staten. Onze jongens zijn er al. En ik weet niet hoe het jullie vergaat, maar ik kan maar aan één ding denken: de Jubal USA-tour. Sinds dat clubbie vorige week het vliegtuig is ingestapt leef ik een soort jetlag-achtige roes, waarin ik tijdstippen terugreken, Amerikaanse plaatsnamen op de kaart opzoek en vrijwel continu online ben. Ik bel, mail en sms met onze jongens aan de andere kant van de plas en zorg samen met de webmaster ervoor dat alles op de diverse sites verschijnt. Kortom: ik leef op dit moment maar voor één ding en dat is de Amerika-tour... en ik ben er nog niet eens bij.

Het leuke is dat de Amerika-tour in heel Dordrecht leeft. Op verjaardagen, op straat, of waar dan ook word je aangesproken over de tour. Meestal op z’n typisch Dordts. Lekker jaloers, zo van: “Stonden jullie nou weeeeeeer in de krant?” Vol trots bevestig ik dan de vraag, want we hebben het met z’n allen toch maar voor elkaar gekregen, er zijn maar weinig verenigingen die dat kunnen zeggen. Over de kranten gesproken: die vinden het allemaal écht geweldig, heb ik het idee. Journalisten die ik spreek, toch altijd een cynisch en wantrouwend volk (ahum), luisteren vol bewondering naar de verhalen over deze gigantische operatie. En het resultaat mag er zijn, inderdaad, we staan weeeeeer in de krant.

Ik merk aan de reacties in het gastenboek dat natuurlijk ook de achterban meeleeft. Sterker nog, ik heb het idee dat zij in een soort zelfde roes zitten als ik. Een update-je een paar uur later? Paniek in de tent, het werk ligt stil en we blijven “refreshen”, het liefst elke 30 seconden, totdat die update verschijnt. We hunkeren naar nieuws en de suggustie om een live-verbinding te starten wordt geopperd. Goed idee, ik denk alleen dat we dan nu al kunnen gaan sparen. Maakt allemaal niet uit, het geeft aan hoe het thuisfront meeleeft. En neem van mij aan, die gasten daar in The States vinden het maar al te leuk om een woordje van paps en mams op het gastenboek te lezen.

We absorberen dus alles, de geschreven verhalen komen in een soort film voorbij. Ik lees dat de Amerikanen zo enthousiast zijn over Jubal, ik lees ook dat er Amerikanen zijn die een complete muziekvereniging uit Nederland met al duizenden kilometers achter de rug, niet toelaten tot een school. Midden in de nacht, nadat alle teringzooi is uitgeladen! Raar volkje toch, die Amerikanen. Het lijken wel Fransen!!! Altijd vrolijk, hun mondje bij zich, “everything is great”, maar aan de andere kant laks, onbetrouwbaar en nonchalant. “Nep” is misschien wel het juiste woord natuurlijk lang niet allemaal. Ach, we moeten er mee leven, en je kan het ook omdraaien: Wíj willen zo graag naar die Amerikanen toe....

Ik heb zin om die gekke Yanken live te zien. En The Devils, en Cavies, jammie... Nogmaals, nog een paar nachtjes slapen en dan mag ook ik, samen met een paar goede Jubal-vrienden, naar m’n clubbie toe. Met een lege koffer heen, en na een perfect uitgestippelde DCI/Factory Outlet-tour, met een overvolle terug. Ik wil Jubal op zo’n football-veld zien, ik wil die kaalgeschoren koppen zien repeteren, ik wil die sporthal ruiken (en vooral niet in slapen), ik wil, ik wil,,, het liefste nu. Voor iedereen die nog gaat, tot straks, dat klinkt lekker snel... Voor iedereen die thuisblijft, check deze site ( en ja, ook de AP’s vanuit The States) voor het optimale, sublieme en niet te evenaren “Jubal in Amerika gevoel!”

AP