Het Media Muziek Festival in Hilversum schaar ik altijd onder de categorie praat-taptoes. Dat is ook direct mijn favoriete categorie, want ik houd wel van een beetje gekeuvel. Na hevige protesten in het verleden van publiek dat wél komt om naar de korpsen te luisteren, is het bargedeelte verplaatst naar de zijkant van het veld. Ieder jaar weer een paar metertjes verder, want ieder jaar wordt er wéér harder gepraat. Ik vermoed dat we volgend jaar buiten staan. Het is er altijd gezellig, het bier in de alsmaar kleiner wordende bekertjes vloeit rijkelijk, de hamburgers zijn zoals hamburgers bedoeld zijn (lekker ranzig) en er is gespreksstof genoeg. We leven immers een week voor de DCE-finals.
Er is nog een reden om het MMF (voor intimi) een praat-taptoe te noemen. De olijke presentator van dienst zat namelijk ook op z’n praatstoel. Hij wist met souplesse alle pauzes tussen de deelnemende verenigingen prachtig op te vullen. Een vleugje humor hier, een stoute opmerking daar, interessante info’tjes, gewoon heerlijk. Zoiets als: “Jubal, onder leiding van de schattige Sander Schat”, een dichterlijke vrijheid die je maar zelden tegenkomt bij spreekstalmeesters of meesteressen. En dat hij veelvuldig verkondigt dat hij het laatste korps van de avond de aller aller aller aller beste vindt op aarde, is ‘m natuurlijk vergeven. Hij deed het leuk, leuker dan al z’n collega’s die met veel gestotter ingeleverde tekstjes oplepelen. (Joke uitgezonderd natuurlijk…)
Terwijl op de achtergrond respectabele korpsen als DVS, de Floraband en Adest Musica hun showtjes aan het opvoeren zijn, gaat het in ’t praatgedeelte dus maar over één ding: volgende week. Daarbij valt me iets op, waar ik me al het hele seizoen over verbaas. Iedereen heeft het over “ze”, maar niemand heeft “ze” gezien. We moeten in ieder geval wel voor “ze” oppassen, want “ze” worden getipt als de nieuwe Europese kampioenen. “Ze” is niet “we”, want wij worden nooit getipt. Nee, “ze” komen uit Engeland en heten Senators. Het gonst en het gonst over dit prachtige drumcorps. Als ik de verhalen moet geloven vallen de overige deelnemers in het niets bij wat de Senators volgende week laten zien.
Ik vind het een opmerkelijk fenomeen, het heeft iets mysterieus, iets spannends. Een soort gevaarlijke “black spot” binnen het deelnemersveld waar niemand hoogte van kan krijgen. Een enkeling weet me te melden dat ze vorig jaar zo goed waren. Maar ja, vorig jaar was vorig jaar. Ik wil het weten van dít jaar. Een enkeling heeft ze in het voorseizoen gezien, toen waren “ze nog een beetje aan het worstelen met de samenstelling van het corps”. Tja, daar heb ik ook niet zoveel aan. Weer een ander gooit het meer op de technische analyse, want “ het wordt tijd dat DCE een niet-Nederlandse winnaar gaat krijgen om de E van DCE meer kracht bij te zetten.” Feit blijft dat ik nergens dan ook maar één fragmentje, desnoods één secondje geluid of beeld van deze beoogde kampioen kan vinden. Ik ga er in ieder geval voor zitten aanstaande zaterdag. Kom maar op!
Ik kan niets met die verhalen, ik ga maar af op m’n eigen live-beelden tijdens de taptoe in Hilversum, en dat is in dit geval Jubal, want die zijn aan de beurt. De hele bubs verplaatst zich naar de vijftig. De speaker is weer met een prachtig epistel begonnen, maar uiteindelijk weet hij nog een gaatje vrij te maken voor het optreden van Jubal. Na Oss viel de show me een beetje tegen, maar ja, ik kan ook niet meer normaal naar die club kijken. Ik heb die show al honderden keren gezien, elk afwijkend dingetje valt me op. Geen lijnen op het veld, matig licht en een lage en vooral ver weg liggende tribune: het zal allemaal wel, excuses waar we niets aan hebben… volgende week moet het Oss-niveau weer terug zijn en dan nog een paar stevige scheppen er bovenop.
Ik hoor van diverse muziekcollega’s uit Hilversum dat het niet helemaal hun jaar is, maar dat vertrouw ik niet. Het zijn net Duitsers, die geven ook nooit op. Feit is dat het mét de Senators (ook wel de Engelse godenzonen genoemd) en Northern Star (sponsored by Luxaflex) wellicht de spannendste DCE finals ooit worden. Maar –en ik schrijf het nu écht voor de laatste keer- als het Jubal dit jaar niet lukt, lukt het nooit meer. Alhoewel, 2007 begint er alweer aardig leuk uit te zien. Je ziet het: “never a dull moment.” Iedereen heel veel plezier aanstaande zaterdag!
a.p.