Niets fijner dan tevreden mensen. Tevreden zijn, dat willen we toch allemaal? DCN, de nieuwe Nederlandse drum corps organisatie die dit jaar voor het eerst contesten organiseerde, is ook tevreden. En de deelnemers? Die zijn ook tevreden. Vol trots meldt DCN op haar site dat de eerste evaluatie naar alle tevredenheid is verlopen. “De korpsen lieten blijken dat ze te spreken waren over het verloop en de inzet van DCN om het seizoen tot een succes te maken.” Toe maar, niet alleen tevreden, maar ook succesvol. Blijft het daar bij? Nee!!! De deelnemers hebben ook nog hun vertrouwen uitgesproken in de DCN organisatie. Tjongejonge, wat een complimenten; tevreden, succesvol en vol vertouwen. “En natuurlijk gaan we er met z’n allen hard tegenaan om de competitie verder uit te bouwen.” Maar waarom eigenlijk, ik snap het niet? Iedereen is tevreden, spreekt over een succes en is vol vertrouwen. Ik zou zeggen: houden zo, niets veranderen.
Maar dan komt de aap uit de mouw. Want één zinnetje uit dit lovende bericht zet me wel een beetje aan het denken. “De deelnemers kwamen met diverse verbeterpunten om de competitie nog beter te maken.” Oh... oké, blijkbaar was dus niet alles even geweldig. Verbeterpunten dus, maar welke? Tja, dat past natuurlijk niet in het gezellige PR-verhaaltje. Laat ik dan maar eens een poging wagen, want met alle respect voor de organisatoren: was het nou echt zo’n tevreden, succesvol eerste jaar? Is DCN de lege tribunes in Hilversum en Oss vergeten? “De zee”, een finale-nummer, weleens van gehoord? Liep niet echt lekker hè. De jury-verschillen tussen DCN en DCE. Gedoe om het verplaatsen van de A-class, een website waar weinig gebeurt, weinig overleg met de korpsen in de opstartfase van DCN. Of zoals iemand laatst tegen mij zei “Dat DCN is door onze strot geduwd.” Persoonlijk heb ik me ook erg gestoord aan die krampachtige scheiding tussen DCN en DCE. Terwijl iedereen weet en vooral ook ziet dat het eigenlijk gewoon om dezelfde mensen gaat. Doe daar niet zo moeilijk over en kom er eerlijk voor uit. Zijn we al deze puntjes allemaal vergeten? Ik in ieder geval niet.
Mijn tevredenheid over het eerste jaartje DCN komt niet verder dan een mager zesje, met het voordeel van de twijfel. Het hoeft ook nog niet allemaal perfect te zijn. Fouten maken mag, sterker nog; dat hoort eeen beetje bij een nieuw initiatief. Maar bindt een klein beetje in, wees iets terughoudender voordat je via de eigen sites gaat lopen blaten dat alles geweldig was, want daar komt het wel op neer. Nou, dat was het niet! Ik zou weleens willen weten wát DCN dan gaat verbeteren, dat staat pas stoer op een website. Voorlopig zie ik de meerwaarde er in ieder geval nog steeds niet van in.
Tuurlijk, waren er ook dingen in orde. Oss was best leuk, een prima stadionnetje, patatbakker voor de deur en felgekleurde polsbandjes. De sfeer was lekker relaxed, zoals DCE in z’n beginjaren. Iets waar de organisatie, in handen van drie mannen in het zwart, best trots op mag zijn. Maar ook voor deze heren geldt dat ze met beide benen op de grond moeten blijven staan. Want ze zijn er nog lang niet. Ik geloof inmiddels dat die boodschap wel is aangekomen. Het enige wat ik wil is dat er écht reden is om tevreden te zijn. Want zomaar tevreden zijn, omdat het zo leuk staat op de website, daar trap ík in ieder geval niet in.
En als één van die zwarte heren excuses eist voor een passage die inmiddels uit deze column is geschrapt, dan kan ‘ie ze krijgen. Mijn welgemeende excuses geachte heer Seits, ik zal het nooit meer doen, en nou weer lekker slapen!
a.p