Vol verwachting klopte mijn hart. Samen met m’n dochtertje zat ik vorige week zaterdag voor de televisie. De échte Sint kwam aan in mijn geliefde geboorte- en opgroeiplaats Middelburg. We wilden er eerst live naartoe, maar toen ik hoorde dat er vijftig duizend man (en heeel veeel gillende kinderen) op deze intocht zouden afkomen, heb ik vriendelijk bedankt (“dank u Sinterklaasje”). Dan maar voor de TV, “dan zie je het nog beter ook”, zegt m’n moeder dan altijd. En dus zitten we klaar, pepernoten op tafel, gevuld speculaas in de oven, warme chocolademelk op het vuur. M’n lieve dochtertje in spanning voor de komst van de goedheiligman, ik in spanning voor iets heel anders.

Want de collega’s van het Zeeuwse drum & bugle corps Juliana zouden een prominente rol spelen bij dit media-event. Geweldig natuurlijk, want naar de intocht van de Sint kijken al gauw een miljoen mensen. Dat is natuurlijk prachtige promotie voor drumcorps in het algemeen en voor onze Zeeuwse vrinden in het bijzonder. Voor de gelegenheid was zelfs Johan Friso toegevoegd aan Juliana, een groot drumcorps zou dus klaar staan om de kindervriend muzikaal te ontvangen. Wekenlang is gerepeteerd om al die verschrikkelijke sinterklaas-liedjes uit het hoofd te leren. Maar het zou de moeite waard zijn.

En dus gaan wij voor de buis, hard op zoek naar Juliana. Het duurt effe, maar op een gegeven moment hoor ik ze wel, maar zie ik ze niet. Dat past wel mooi in de Sinterklaas-traditie, maar ik schiet er niet veel mee op. Vol verwachting klopt mijn hart. Helaas, de enige die constant in beeld komt, nog meer dan Sinterklaas zelf, is die irritante Rick van Sesamstraat. Maar dan...... een shot van Juliana, ik knipper met m’n ogen en..... weg. Drie hele seconden heeft het mogen duren. M’n dochtertje weet nog uit te kramen: “Hé, dat was Jubal”, (ik heb haar gebrainwashed en roept bij elke club met een trommel of toeter: Jubal). Hoopvol wachten dan maar, op een nieuw beeldje.

Maar helaas, het enige wat we zien is een blauwe fanfare met truttige blauwe pluimpjes die lekker oubollig door de straten van het historische Middelburg hobbelen. M’n vrouw, die inmiddels ook fanatiek meedoet met het nieuwe spel “Julianaatje zoeken” veert plotseling op, “kijk daar in de verte, ik zie vlaggen van de guard.”  Op dat moment sta ik net de chocolademelk in te schenken, dus.... gemist. Helaas komt Juliana hierna niet meer in beeld, “die blauwen” zie ik nog zo’n acht keer voorbij trekken. Zo trots als een (blauwe) pauw natuurlijk. Sint komt aan op de markt, Diewertje zegt ons gedag: einde uitzending en tot ziens.

Ach wat sneu, 3 seconden is wel een erg magere oogst na deze noeste arbeid. Waarom was Juliana zo weinig in beeld en die blauwe fanfare zo veel? Was de NPS niet tevreden over het niveau (“Oh jee, pas op wat je schrijft, het staat wél op de officiele Jubal site.”), of heeft de NPS liever een muziekvereniging die beantwoordt aan het stereotype beeld. Ik denk het laatste. Gelukkig hebben de Juliana’s allemaal een chocoladeletter gehad van de burgemeester (die zich overigens ook op feilloze wijze belachelijk wist te maken op dat podium.) Gelukkig lees ik dat iedereen een geweldige dag heeft gehad, het was één groot feest. Gelukkig maar...

Dag sinterklaasje!

a.p.