Ik doe de deur open en stap het hokje in, het stinkt. Vieze, zwarte vliegen schrikken wakker en vallen me aan. Op de grond twee platte, ovale stenen met er tussenin een gat. Hier moet ik het mee doen. Ik word geacht om op die stenen te gaan staan en alles –al staande- te laten lopen, rechtstreeks het gat in dat op het riool zit aangesloten. Ik heb het hier over de Italiaanse WC. Te smerig voor woorden, dus principieel als ik ben weiger ik er gebruik van te maken! Maar waar ik ook kom, overal in Italië zie ik alleen die vieze, staande WC’s. En tja, er komt een moment dat het echt niet meer te houden is. In Milaan duik ik een sjiek hotel in, gelukkig: een normale pot…. Wat een genot! Het is één van mijn vele memorabele momenten tijdens de tour van Jubal door Italië.

De hele week was ik erbij, van Lokeren tot Ferrara, van regen tot zonneschijn, van drama- tot topshows. Het was een geweldige week, een USA-tour in het klein! En om maar direct bij het zere punt te beginnen, de resultaten waren in het begin van de week niet om naar huis te schrijven. Verliezen van Juliana, verliezen van Millennium, verliezen van een Thaise Marchingband, in nog geen 48 uur hebben we het allemaal meegemaakt. Het voordeel daarvan is dat je alle ellende dan ook maar direct in één keer hebt gehad en het ook weer snel kan vergeten. Het heeft gelukkig totaal geen invloed gehad op de sfeer in de groep. De oorzaken waren helder en met een week Italië voor de boeg was er weinig reden om te gaan zitten mokken.

Het zal feest zijn geweest in Middelburg. Terecht, had ik ook gedaan als ik van “een grote jongen” had gewonnen. Ik gun het ze ook wel… nog wel! Maarrrr… ik vond het totaal onterecht: Juliana was goed, maar Jubal was beter. (En ja, ik heb een oranje bril op.) De hele uitslag was één grote farce, de punten lagen gezien het grote niveau-verschil veel te dicht op elkaar. Als een lyraband vijftien minuten lang stil staat op een veld en op slechts drie punten van Jubal eindigt, dan heb ik het wel weer even gehad met deze spannende marchingband-competitie. Maar aan de andere kant, het is “all in the game”. Niet langer doorzeuren, maar doorgaan. Nou dat deden we, na een tussenstop in Bree, op de Italiaanse kampioenschappen in Busto Arsiszio, en daar kregen we de tweede draai om onze oren.

In Italië genoot Millennium van de overwinning op Jubal, wat ze kennelijk nog leuker vonden dan Italiaans kampioen worden. Millennium is een leuk drumcorps dat echt goed bezig is. Ik gun ze een pleziertje… nog wel! Dit keer was ik het wél eens met de uitslag. Jubal liep die zondag als een natte dweil op het veld. Er kwam amper geluid uit en ik heb tien minuten lang geen figuur kunnen ontdekken. Jubal was “lost”, helaas dit keer niet zo bedoeld. Ik vond het een afgang en de impresario die naast mij stond heb ik maar even niet aangekeken. Millennium daarentegen was op z’n sterkst, het was hun finals en dus een feest om naar te kijken. Een paar dagen later kwamen we ze weer tegen, mét big smile en opgeheven hoofd liepen ze ons voorbij. Helaas voor hun waren de rollen vanaf toen omgedraaid, omdat Jubal na een paar lekkere pasta’s, vele uren zon, uren trainen en ingevlogen leden weer was aangesterkt. Op de "wedstrijd" in San Felice werd Millenium derde, op gepaste afstand van Jubal en Beatrix.

Ik heb begrepen dat er in Nederland veel leedvermaak en ook verbazing was om de “mega-verliezen” van Jubal. Tja, ook dat hoort er een beetje bij. Als we winnen hoor je niemand, als we verliezen schijnt iedereen er plezier in te hebben. Het mooie is dat wij op zo’n 1200 kilometer afstand zaten van dat verzuurde klimaat en dus gewoon vrolijk doorgingen. Italië is goed voor lijf en leden. Het eten is geweldig, je wordt als echte artiesten behandeld, je moet op de foto met leden van plaatselijke marchingbands en bovenal: er is genoeg tijd om een nog hechtere groep te creëren die met vele uren repetitietijd beter en beter wordt. Daar kan je meters maken, het niveau gaat razendsnel omhoog.

En als dan ook Beatrix nog op visite komt, dan is de boot natuurlijk helemaal aan. Als Beatrix komt opdagen, verandert er iets met Jubal. Ze doen nog beter hun best, strakke koppies, mooie loopstijl.. ga zo maar door. Ik heb op het inmiddels beruchte, maar uiterst gezellige feestje van vrijdagavond begrepen dat dat andersom ook zo is. En dus liep Jubal vrijdag een topshow, een wereld van verschil met een week daarvoor. Als we straks de overige leden kunnen toevoegen gaan wij met opgeheven hoofd de strijd aan om het Europees kampioenschap. Dat geldt natuurlijk ook voor de collega’s uit Hilversum die dit jaar gewoon een prima product hebben. Ik ben geen Queen-fan (nooit geweest, eerlijk gezegd vind ik het verschrikkelijke muziek), maar dit zit goed in elkaar met mijn persoonlijke hoogtepuntje: de ballad.

Jubal en Beatrix zijn als vanouds aan elkaar gewaagd, die conclusie durf ik na Italië wel te trekken. Niet alleen op het veld, maar ook aan de bar. Het was gemeend gezellig! Ik heb in een grijs, enigszins radicaal verleden, gezworen nooit een hapje te nemen van de “beroemde” Bea-burger. Ik heb er zaterdag drie op, persoonlijk overhandigd door opperbakker Hans. Ik heb vele leden gesproken, en inderdaad: het zijn gewone, gezellige gasten die dezelfde passie hebben, alleen bij een andere vereniging. Er zijn meer overeenkomsten, dan verschillen. Een paar leden gaven toe mij een enorme eikel te vinden, maar bier heelt alle wonden. Ik vond dat feest een super-slotstuk van een super-reis in een super-land, alleen jammer van die WC’s.

A.P.