Toen ik in '93 lid werd van Jubal kreeg ik een bus-taak. Inderdaad… een bus-taak. Heel normaal, “want iedere rookie (nieuwe lid) krijgt een taak in de bus”, was de korte uitleg van de Jubal-oudste. Ik was niet geheel verrast, ik had er bij m’n oude clubje al eens wat over gehoord hoe dat daar ging in Dordrecht. Ik had natuurlijk stiekem gehoopt dat ze mij zouden overslaan. Ik was (toen nog) stil, kwam van buiten de stad, dus wellicht werd ik gespaard. Ik maakte me er niet al te druk over, want het kon nooit erger zijn dan de rituelen die ik had gezien tijdens m’n studententijd. Maar toch, een beetje gespannen was ik wel voor m’n eerste busreis. En ja hoor.. daar klonk mijn naam, of ik me effe achterin de bus wilde melden.

“Jij bent dit seizoen onze buskaper.” Sorry? Ik had alles verwacht, maar mijn eervolle taak was om de bus te kapen. Tja, wat moest ik me daar nou bij voorstellen? “Leef je uit en niets is te gek”, was het inspirerende antwoord. En daar ging ik dan, bij de volgende busreis naar taptoe Lutjebroek; in mijn tas niet alleen eten, drank en uniformspullen, maar ook een nep-pistool. De hele reis zat ik me zenuwachtig af te vragen wanneer nou hét moment was om mijn taak goed uit te voeren. Ik kon maar één ding bedenken: verstand op nul en gaan! En daar stond ik, nieuw bij Jubal en schreeuwen maar: “Allemaal op de grond, nuuuuuu!!!!!” Ik zwaaide met m’n pistool in de lucht, klom over de stoelen en duwde iedereen op de grond die in mijn ogen te traag was. In vijf seconden lag iedereen op de grond, gierend van de lach. “Deze bus is gekaapt, alle gordijnen moeten nu dicht!” Ik zie handjes naar boven komen die alle gordijntjes dichtschuiven, en een lol dat ze hebben…. Na tien minuten zit de kaping erop en is de act uitgevoerd, ik krijg een daverend applaus en de opdracht om het volgende keer wéér te doen, maar dan op een andere manier. En dus volgen er nog vele variaties, met waterpistolen, zwaarden en ga zo maar door.

Het is een traditie bij Jubal: de rookie-taak. Iedereen die lid wordt van Jubal, of je nou van Jong-Jubal komt, van een andere club, of wat dan ook, het eerste jaar ben je rookie. En dat betekent dat je de klos bent tijdens busreizen.Er zijn velen taken die in de loop der jaren zijn verzonnen. Sommigen taken kan ik beter niet beschrijven (dat moet je meemaken), maar om een tipje van de sluier op te lichten volgen er nu een paar. De twee hoofd-taken (en tevens meest gevreesde taken) in de bus zijn die van de Shuttlecock en Garbagemen. De Shuttlecock moet op afroep allerhande klusjes in de bus regelen: de airco moet harder, de airco moet zachter. De muziek moet aan, de muziek moet uit, DVD’tje erin of toch weer eruit en ga zo maar door. De Garbagemen heeft de eervolle taak om op afroep alle troep op te komen halen, van bierdopjes tot complete vuilniszakken. Als de Garbagemen wordt geroepen (dat gaat meestal redelijk hard: GAAAAARRRRRBAGEMEEEEENNNNNNNN!!!!!!) is het de bedoeling dat de persoon in kwestie naar achteren komt rennen en roept: “hohoho…. here comes the garbagemen”, vervolgens de rotzooi opruimt en de “troepmaker”op originele wijze de huid vol scheld zonder het G-woord en K-woord te gebruiken.

Dan zijn er nog tal van andere taken, want tijdens zo’n lange busreis moeten we natuurlijk wel ge-entertaint worden. Zo hebben we Jubal-Boulevard, dat zijn dames die de laatste Jubal-roddels komen vertellen. Hé, daar wordt Miss Bosviool geroepen, iemand heeft z’n darmen laten spreken en dat wordt met een spuitbus goedkope toiletverfrisser even weggeblazen. Intussen heeft de stewardess plaats genomen achter de microfoon en zij vertelt ons haarfijn waar de reis naartoe gaat, wat er valt te beleven en hoe de reis verloopt. Intussen is de bartender druk in de weer met het verzorgen van de drankjes, terwijl anderen de bus hebben versierd met slingers. Het is een komen en gaan van rookies, de ene natuurlijk wat fanatieker dan de ander. Rookies die nog wat aan hun loopstijl kunnen verbeteren, worden uitgenodigd om in het gangpad de stijl te verbeteren.

Ik heb in al die jaren nog nooit een saaie busreis meegemaakt, er is altijd wat te doen. De rookie-taken zijn onschuldig. Dat was vroeger, de jaren zeventig en tachtig, wel anders. Na het zoveelste exces, greep het bestuur in en sindsdien gaat het er redelijk normaal aan toe (met de nadruk op redelijk). Ik vind het een prachtige traditie, je leert de rookies snel kennen en andersom, je lacht wat af en die busreis gaat razendsnel.

a.p.