Elk zichzelf respecterend muziekkorps houdt in deze periode van het jaar een open dag. Was het vroeger bijzonder, nu word je er echt mee dood gegooid. Als je wilt, kan je ieder weekend op meerdere adressen terecht, een open-dag-tourtje langs de meest afwisselende clubhuizen behoort dus tot de mogelijkheden. Het wordt altijd verpakt als een leuke dag voor de hele familie met pannenkoeken en een bingo, maar het belangrijkste onderdeel is natuurlijk het snoeihard ronselen van potentiële leden. Want met alle respect voor de pannenkoeken, daar heb je niet zo veel aan als je Europees kampioen wilt worden. Leden, leden, leden… daar draait het om en als het kan zo veel en zo goed mogelijk.
En daar hebben we direct ook het grootste probleem te pakken. Iedereen zoekt goede leden en vist in dezelfde vijver. The battle of the members! Niets nieuws, dat is van alle tijden. Vooral als leden overstappen van de ene naar de andere club, dan heb je de poppen aan het dansen. Er is een soort gentlemen’s agreement dat er tijdens het seizoen niet overgestapt mag worden, maar in de winterperiode is iedereen transfer-vrij. Korpsen in de regio balen als er goede muzikanten overstappen naar Jubal. Wijzen vooral met het beschuldigende vingertje richting Jubal, zonder zich verder af te vragen waarom mensen overstappen. Maar wees gerust: ook bij Jubal stappen leden over naar andere drumcorps. Onbegrijpelijk, heb je een prachtige club in je achtertuin, ga je uren reizen. Maar ja, het hoort er een beetje bij: “you win some, you lose some.” Als je het als “overstapper” maar niet te bont maakt, want dan kom je in de boeken als corps-prostituee, een beetje “club-hart” kan immers geen kwaad.
Gelukkig blijven leden komen naar Jubal, of we nou eerste, derde of vijfde worden. Ik vind het wel een leuk tafereeltje als ik tijdens de open dag door ons clubhuis loop. Aan diverse tafeltjes worden gesprekken gevoerd tussen staff en potentiële leden. Het gaat natuurlijk allemaal op vrijwillige basis, maar eerlijk is eerlijk: het is wél lekker als direct het inschrijfformulier met automatische incasso wordt ingevuld. Ik kan mijn persoonlijke “ronseling” ook nog wel herinneren. Ik kreeg allerlei waarschuwingen naar mijn hoofd geslingerd, of ik het allemaal wel zeker wist en dat ik er vooral niet te licht over moest denken. Tactiek natuurlijk, om de echte “doorzetters” te filteren en om het probleem van uitvallers halverwege het seizoen te voorkomen. Verder krijg je mooie verhalen over de meest fantastische optredens te horen, maar als echte Jubal-watcher weet je dat natuurlijk al lang
Nu Idols is begonnen kan ik een kleine vergelijking niet uit de weg gaan. Want ook bij Jubal komen mensen binnen die er heilig van overtuigd zijn dat ze waanzinnig goed uit de voeten kunnen op een trommel of toeter. Als het dan toch niet zo lekker loopt, wordt er direct naar allerlei excuses gezocht. (polsblessure, koortslip, kortademig, etc.) Maar ja, probeer dan maar eens diplomatiek uit te leggen dat er vergeleken met vorig jaar weinig progressie in zit en dat het ook dit jaar nog effe niet gaat werken. Sneu, raar ook eigenlijk dat je bij een open vereniging waar je zit te springen om mensen, toch iemand moet afwijzen. Gelukkig valt het aantal wel mee, maar het blijft raar.
Als de Nederlandse vijver is leeggevist, is er altijd nog een Duitse, of Belgische vijver. Het is wat verder weg, maar een beetje exotisch bloed kan geen kwaad. Die gekke Duitsers zitten zonder problemen zes uur in de auto om op een verregend veld te gaan repeteren. Ieder jaar weer melden Ooster- en zuiderburen zich aan, ook dit jaar weer. Ik vind het echt geweldig, voel me als ras-Juballer bijna vereerd.
Hoe we deze jaarlijkse stoelendans kunnen voorkomen? Nou, niet… we leven in een vrij land. Misschien kunnen we het wel verminderen. De music kids moeten bij alle clubs snel oud worden (groeimiddel?), zodat iedereen in de toekomst uit z’n eigen vijver kan vissen.
a.p.