In deze 151ste column (nog bedankt) maak ik me toch enigszins zorgen. Zorgen over allerlei ontwikkelingen waar wij op dit moment mee te maken krijgen. Om maar eens te beginnen met de problematiek rond “geluidsoverlast”, steeds meer muziekverenigingen krijgen er mee te maken. Het lijkt of de Nederlander beter is gaan horen ofzo, want er wordt massaal geklaagd. Jubal had er het afgelopen jaar ook mee te maken. Al vele jaren wordt er zonder problemen in de week voor finals gerepeteerd op sportpark DFC. Nooit iets gehoord, en ineens vanaf dit jaar stromen de klachten binnen. Wat is er toch aan de hand? Ligt de acceptatiegrens lager, is het “in” om te klagen of ligt het aan onszelf? Dat laatste lijkt me uitgesloten, want wij doen niets anders dan de andere jaren. Feit is dat we plotseling velden moeten gaan verleggen , dat buurtbewoners briesend en tierend op visite komen en dat iedere avond de politie op de koffie komt, in het kader “hebben ze niets beters te doen.” Terwijl op hetzelfde moment in tien huizen wordt ingebroken, komen deze helden voor de zoveelste keer om onze geluidsvergunning vragen, die wij iedere keer weer keurig overhandigen.
Maar ach, het kan nog veel erger. In Apeldoorn heeft één buurtbewoner (dát is pas democratie) ervoor gezorgd dat DAP Apeldoorn niet meer buiten mag repeteren. Ja dat mag wel, maar dan kost dat iedere keer vijfduizend euro, nou dan is de lol er snel af. De gemeente heeft een procedure bij de Raad van State gewonnen en kan nu deze dwangsom opleggen. Het houdt de gemoederen al jaren bezig, DAP wordt op kosten gejaagd en zit nu met de gebakken peren. Het mooiste komt nog. Nu zegt de gemeente dat ze het allemaal heel vervelend vindt, omdat DAP een maatschappelijke rol vervult. Wat een stelletje lafaards! Eerst een club in grote problemen brengen en nu de heldhaftige ambtenaar uit hangen. De gemeente wil wel met DAP gaan praten, nou dat hadden ze een paar jaar geleden moeten doen, dan was al deze ellende niet nodig geweest.
Tot mijn grote schrik speelt ditzelfde nu ook al in Sas van Gent, waar showband Sas van Gent te maken krijgt met klagende buurtbewoners. Die gaan niet eerst praten, maar stappen direct naar de hoogste instantie. Gemeentes zijn doodsbang en dus zeer gevoelig voor klagende bewoners en dus zal een muziekvereniging wel weer het onderspit delven. In zo’n land leven wij kennelijk en wat mij zorgen baart is dat we dit soort berichten de komende jaren nog veel meer gaan lezen. Mocht dit écht de spuigaten uitlopen, dan moeten we echt actie gaan voeren. Wat scholieren via de MSN kunnen (“om elf uur blokkeren we de kruispunten en rotondes) , kunnen muzikanten ook. Een mooie marsparade op de A-16 in de ochtendspits, ik weet zeker dat we dan wél overal op TV komen….
Over marsparades gesproken, van dat WMC worden we ook niet veel wijzer. Hebben ze eindelijk een kans om duidelijkheid te scheppen in het rookgordijn dat ze zelf hebben opgetrokken, wordt de rook alleen maar dikker. Zaterdag was er een bijeenkomst en mensen die daar naar het verhaal van de organisatie hebben geluisterd, zijn met nog meer vragen naar buiten gekomen. Het WMC en WAMSB hebben ieder hun eigen interpretatie van het fenomeen “samenwerken”. Korpsen die zich hadden geplaatst, hebben zich toch weer niet geplaatst. Er komen wel voorronden, maar korpsen hoeven niet twee keer naar Limburg. Rara… hoe kan dat?! Het laatste weekend is er gewoon een WMC, waar WAMSB weer anders over denkt. Kortom, er zit nogal wat ruis op de lijn. Het is bijna knap om zoveel onduidelijkheid te kunnen scheppen, de voormalige LPF is er niets bij, wat een chaos! Dit moet ook niet te lang meer duren, want ik heb al heel wat nukkige korpsleiders gesproken die er al helemaal geen zin meer in hebben. Uiteindelijk gaan ze tóch, want tja… het WMC in heilig. Gelukkig ben ik niet gelovig.
In Hilversum hebben ze hele andere zorgen. Hoe krijg je een club in de huidige tijd nog naar Amerika. Nou mensen, dat is bijna niet meer te doen. De kosten stijgen ieder jaar met honderden euro’s. Vliegtickets, belastingen, verzekeringen, busmaatschappijen; de kosten stijgen explosief. Wij hadden er in 2006 ook al mee te maken, ik sprak laatst iemand van Trix en die voorspelde dat het in de toekomst gewoon niet meer te doen is. Toch is het Beatrix gelukt, knap! En om zoveel mogelijk de kosten te drukken, is de club er in geslaagd om goedkope vliegtickets te boeken. Maar ja, daar staat wel wat tegenover. Eerst zes uur met de bus naar Frankfurt, daar moet je drie van te voren zijn, dan een vlucht van zo’n acht uur naar New York, vervolgens een paar uur nodig om iedereen en alles in de bussen te krijgen en dan als slagroom op de taart nog een busreisje van twaalf uur om op de plek van bestemming aan te komen. Inderdaad een reis van ruim dertig uur, veel plezier!!!! De leden hebben eerst een week nodig om bij te komen. En oh ja, de terugreis is nog ietsje langer
Aan de andere kant, als dit de enige mogelijkheid is, dan moet het maar. Het blijft een geweldige ervaring om met je eigen club naar The States te gaan. En al moeten we in de toekomst met de boot, we zullen het blijven proberen. Overigens is er misschien een alternatief, gewoon met Jubal weer naar Italië, ook leuk! We zoeken nog leden.
Gelukkig zijn zorgen er om ze vervolgens weer weg te nemen. Ik vrees wel dat het hard werken wordt, overleven zelfs…. net als deze A.P. die aan z’n lange reis naar de 200ste column gaat beginnen. Eer dat ik daar ben, is Trix allang weer terug.
a.p.