Het mag eigenlijk niet meer, maar ja, wie heeft dat ooit bepaald? Daarom wens ik jullie een geweldig 2008 toe! Zo, dan hebben we dat alvast gehad en kunnen we in deze eerste AP van het nieuwe jaar weer gaan vooruitkijken naar al het moois wat komen gaat. Wat voor een jaar zal het gaan worden? Rustig, rellerig, hoogtepunten, dieptepunten, topshows, matte shows… of natte shows; we zullen het gaan zien en meemaken. Aan een paar voorspellingen durf ik me wel te wagen, met het risico hier na afloop genadeloos voor afgestraft te zullen worden. Maar pijn is fijn, zullen we maar zeggen. Hier is mijn blik in de glazen bol.

Ik wrijf over het glas en zie een groot stadion met witte, driehoekige constructies er bovenop. De tribune zit afgeladen vol, buiten het stadion rijden de auto’s links. Hé, ik ben in Engeland, dat moet de DCE Power Regional zijn! De regionale krachtmeting wordt 21 juni in London gehouden en Jubal is er bij. De hele familie is erbij, de grote én de kleine kinderen. Ik zie mijzelf rondlopen, das vreemd, ik ben niet echt een Engeland-ganger, maar kennelijk heb ik mij weten over te halen. Ik maak wat foto’s, lurk aan een pint van anderhalve liter en laat me een voetbalshirt aanmeten. Jubal brengt een topshow en blaast de hele tribune omver.

Toch wel aardig dat Engeland, het is tien jaar geleden dat ik daar voor het laatst met de club was, prima herinneringen! In Engeland vinden ze het kennelijk ook wel leuk dat wij een keer de oversteek maken, het éénrichtingsverkeer is hiermee een beetje voorbij. De geruchten gaan ook al den ronde. Als de Power Regional een succes wordt, dan gaan de DCE Finals van 2008 0f 2009 ook naar Engeland. Lijkt mij persoonlijk een goed plan en niet meer dan terecht gezien de prestaties van onze Engelse collega’s de laatste tijd. Opvallend om te lezen is dat veel Engelse drumcorps-leden daar eigenlijk helemaal geen zin in hebben. Zij vinden het juist leuk om een weekendje naar Nederland te komen. Of zoals iemand uiteraard anoniem op een forum kalkt: “De coffeeshops in Rotterdam zijn beter dan hier.”

Terug naar m’n glazen bol. Ik wrijf verder en zie veel zon, korte broeken, zwembaden, bergen en ik hoor een druk taaltje, dat moet Italiaans zijn. Goh, zouden we weer naar Italië gaan? Zo te zien is het weer helemaal leuk en gezellig. Gelukkig zie ik geen ambulances of vastgelopen bussen, ik zie alleen een plaatselijke storm her en der, dat moet Jubal zijn. Ik zie ook regen, veel regen, verzopen katjes op een grasveld ergens op een verlaten industrieterrein. Gauw doorwrijven maar…

En dan kom ik uit in Rotterdam, het Sparta-stadion. Wat origineel, worden hier kennelijk weer de finals gehouden? Ik kom blijkbaar wat laat binnen, want er wordt al met een kampioensvlag gezwaaid, even goed kijken door wie. Zie ik oranje, bordeaux rood, nee….. ik zie blauw met wit. Het zal potverdriedubbeltjes toch niet waar zijn hè?! Even naar de gezichten kijken, dan weet ik het zeker. Helaas beteuterde gezichten in het oranje-vak, en jahoor vreugde in het blauwe vlak. Ik wrijf nog een keertje om erachter te komen of het wel klopt, maar het beeld blijft hetzelfde.

Ik heb eens even in m’n altijd betrouwbare naslagwerk gekeken. Maar iedere keer als een Nederlands drumcorps naar Amerika gaat (en dat zijn er maar twee), dan weten ze het seizoen in eigen land winnend af te sluiten, als ze uiteraard aan een competitie meededen. Tis nou eenmaal zo, of we willen of niet. Meer kunnen repeteren, meer ervaring, meer routine, het speelt allemaal mee. Dusss, helaas Engeland, geen Engelse winnaar in 2008, het kan geen feest blijven natuurlijk. De vlag gaat gewoon weer naar Nederland, helaas voor ons wordt ‘ie in de verkeerde stad gehesen. Er zit niets anders op dan de glazen bol in een hoek te gooien.

Ach, ik geloof toch niet zo in waarzeggers….

a.p.