Ik zeur graag nog even door over de pitversterking. Of ik me er effe vriendelijk bij wil neerleggen? Nou, dat dacht ik toch effe vriendelijk niet. Ik heb de afgelopen dagen genoten van de meest domme en bij elkaar geharkte argumenten ooit. Heerlijk, dat vraagt om een reactie. De slapste opmerkingen zijn toch wel de opmerkingen dat Jubal niet moet zeuren en dat “DCE nou eenmaal zo heeft besloten”. “Einde discussie” of nog zo’n populaire opmerking “amen”. Als er een keuze is gemaakt, moet je kennelijk je mond houden en het besluit respecteren. Says who? Waar staat dat? Het ging toch om een pilot? Mag daar dan niet meer over gesproken worden? Daar is een pilot toch voor?
Als het gaat over pitversterking, moet de discussie zo snel mogelijk doodbloeden. De tegenstanders zijn blij dat het een jaar is opgeschoven en tot die tijd mogen we kennelijk niets meer zeggen. Als mensen vast zitten, komen ze altijd met de opmerking: “het is nou eenmaal zo, einde discussie”. Kom met argumenten in plaats van nietszeggende dooddoeners! Er mag ook niets meer gezegd worden over andere korpsen? Als je je daar zo prettig bij voelt, verhuis dan naar een land waar een afwijkende mening wordt afgestraft met een enkeltje gevangenis. Er wordt niemand beledigd, er worden alleen wat opmerkingen en kanttekeningen geplaatst. En het gaat niet over de wereldpolitiek, het gaat over een hobby waar 99 procent van de Nederlanders nog nooit van heeft gehoord. Dus enige relativering kan ook geen kwaad.
Op de alom bekende en veel gebruikte uitdrukking “wie zwijgt, stemt toe” heb ik de afgelopen dagen de meest fraaie varianten gehoord. “Wie zwijgt, stemt niet toe”, of “Wie zwijgt, zwijgt niet voor niks” en “wie zwijgt, stemt toe, maar dan alleen met hetgene waar mijn voorkeur naar uit gaat” of “wie zwijgt verklaart zich akkoord met de meerderheid”. Allemaal schitterend bedachte uitdrukkingen die in het drumcorps-wereldje schijnbaar heel normaal zijn, maar in het spreekwoordenboek niet voorkomen. Hele analyses krijg ik van m’n favoriete Belg Johan. Maar ja, sinds Johan poppen verzamelt, met treintjes speelt en op spokenjacht gaat, kan ik ‘m niet meer helemaal serieus nemen. Maar wat ik ook lees over democratie, referenda, verkiezingen, (jaaaa we hebben in één keer overal verstand van), nergens krijg ik antwoord op de vraag waar de kritische grens ligt. Wanneer is een adviesronde nog representatief? Bij dertig reacties, bij twintig reacties, bij vijftien, bij tien, bij vijf, bij twee, bij één? Dáár draait het om en daar moet volgens mij duidelijkheid over komen, bij voorkeur door DCE.
Ik blijf er bij dat iedereen verplicht moet antwoorden. Of zoals ik op een forum heb beschreven: Het niet reageren van het overgrote merendeel van de korpsen over zo'n belangrijk thema, vind ik een vorm van desinteresse en onverschilligheid. Het resultaat wat je hierdoor krijgt, is onbevredigend, want een meerderheid van een minderheid beslist. Ik vind eigenlijk dat alle deelnemers binnen het circuit verplicht gesteld moeten worden om te reageren op adviesrondes en/of stemmingen, net zoals ze verplicht gesteld moeten worden om een jaarvergadering of symposium bij te wonen. Zo niet, dan ook geen deelname. Het is de plicht van korpsen om betrokken te zijn bij de organisatie waar ze zich bij aansluiten. Zie het als een soort stemplicht (België) of verschijningsplicht. Wél je showtje lopen, maar verder zal alles je een rot zorg zijn? Als iedereen zo denkt, kom je met onze drumcorps hobby nooit een stap verder. Het is heel simpel, als volgende keer iedereen moet reageren en een meerderheid is tegen ( of voor) dan valt daar geen speld meer tussen te krijgen, ook door mij niet!
In Engeland maken ze het helemaal bont. Daar hebben korpsen niet gestemd, omdat ze binnen de eigen vereniging te verdeeld waren en geen keus konden maken. Een knap staaltje besluiteloosheid. Maar ja, ook dat zal ik wel moeten respecteren. Ik mag hopen dat deze verenigingen in de toekomst ooit nog één stap verder komen en niet verzanden in eindeloos gezwam. Nog zo’n aardige reactie. We moeten pitversterking pas als allerlaatste redmiddel inzetten. Als drumcorps op sterven na dood is, kan pitversterking wellicht nog helpen. Knappe visie! Moet je bij een bedrijf eens proberen, eerst de hele boel failliet laten gaan en dan een nieuw product proberen te introduceren. Goed voor de continuïteit.
Waar ik pas écht de kriebels van krijg zijn de opmerkingen dat er eerst maar eens een discussie gevoerd moet worden over het klimaat in relatie tot pitversterking. Er moet een soort ronde-tafel-conferentie komen waarin we net zolang doorneuzelen totdat we elkaar volledig in de put hebben gepraat. “Met al die regen, dat kan toch niets worden. Moeten we de boel afgelasten, omdat Jubal zonodig stroom nodig had. En dan die wind, alles dondert om. Volgens mij komt het publiek onder stroom te staan, volgens mij vergaat de wereld als Jubal met pitversterking komt.” Kijk, dat vind ik nou gezeur! Eén wijze les van een gerespecteerd collega: Denk niet in problemen, maar in oplossingen. En om tot die oplossingen te komen, moet je testen en uitproberen in de praktijk. Dat lukt echt niet vanachter een vergadertafel.
Afspraak, is afspraak. Daar hoor ik ook helemaal niemand meer over. Snap ik wel, want dat is natuurlijk een pijnlijk punt. Tegen Jubal onvoorwaardelijk en zwart op wit “ja” zeggen en vervolgens richting DCE het voorstel afwijzen (“wij nog geen versterking, dan zij ook niet”) of erger nog, niet reageren. Dat hebben veel korpsen gedaan, ook Engelse korpsen. En dan verbaasd zijn als je daar commentaar op krijgt? Eén verklarend telefoontje van te voren richting Jubal had veel verbazing (ook bij leden) kunnen wegnemen en was wel zo netjes geweest. Maar ja…. zo’n “big deal” is het nou ook weer niet en “gedane zaken nemen geen keer”, om nog maar eens een spreekwoord uit de kast te halen (komen wellicht ook 35 varianten op). Ik denk dat iedereen van deze pilot heeft geleerd en dat het de schone taak van DCE is om er nu voor eens en voor altijd een duidelijk systeem van te maken. En als dat niet lukt, dan zeuren we gewoon vrolijk verder.
a.p.