Schoonhoven is uitgestorven als we er zaterdag aan het begin van de avond arriveren. Toch is dit zilverstadje vanavond 'the place to be' voor alle taptoefans van Nederland. Er wordt ons hier namelijk een prachtig deelnemersveld gepresenteerd waar wij graag onderdeel van uitmaken. Eerst maar eens de inwendige mens verzorgen in de kantine van de plaatselijke voetbalvereniging. Ik worstel me door een muur van rook en heel veel straalbezopen voetballers, gezond al dat gesport! Toch maar wat besteld. Even later komt een muzikant van Advendo in zo'n zwart witte pak nietsvermoedend binnenlopen. De zatte voetballers zetten massaal: "Hij was maar een clown", van Ben Cramer in. Voetbalhumor, maar ik moet er stiekem ook wel een beetje om lachen.

Intussen is het buiten een troosteloze toestand. Het is winderig, koud en het regent een beetje. Toch zijn er nog altijd mensen te vinden die op een koude, natte plank willen zitten. En de toegang is gratis, dat lijkt me de redding van de avond. Want bij dit "warme-chocomelk-weer' zit ik persoonlijk toch liever bij de openhaard. De finale wordt gerepeteerd, altijd weer een grappig moment. Muzikanten in burgerkleding die nonchalant de aanwijzingen van de taptoeleiding opvolgen. Een prettige chaos waar gelukkig snel een eind aankomt. Het wordt droog, de hekken gaan speciaal voor Jubal wat verder aan de kant (niet dat het heeft geholpen) en het feest kan beginnen.

Eerst even een algemene opmerking vooraf. Ik denk dat het tijd is om weer eens een comité op te richten. Dit maal het anti-stapjes-comité. Ik word namelijk helemaal gek van de stapjes-trend in muziekkorpsenland. Ieder korps doet het en ik ben er zo langzamerhand aardig klaar mee. Huppeltjes, sprongetjes, draaitjes, grote stappen op zij, benen in de lucht, bukken, hangen; ik word er echt niet goed van. Het lijkt wel of de hele show om die trutstapjes draait. Het publiek moet er smakelijk om lachen, of is dit uitlachen? Want het gaat soms wel erg ver. Complete paringsdansen krijgen we te zien, ik krijg er spontaan galbulten van. Stop ermee of ga het beter doseren, is mijn oproep. Ooit zijn daar twee korpsen mee begonnen, Pasveer en Advendo, en ik zou willen voorstellen dat we deze 'kunst' vooral daar moeten laten liggen.

Irene Ede kon er ook wat van. Dat ging maar door. Best een leuke show, Spaans. Ben gek op Spanje zoals jullie weten. De leiding van het korps is er speciaal voor naar Spanje afgereisd en dat is terug te zien. Ik denk dat ze alleen iets te veel sangriaatjes op hadden, toen ze aan het onderdeel 'stapjes' begonnen. Verder was ik aardig onder de indruk van die ene bass-drum speler. Kijk, daar kan ik pas écht van genieten. Retefanatiek, superstrak en een strenge blik in de ogen. Even dacht ik dat we tijdens de afmars oogcontact hadden, een mooi moment. Ik ben fan.

Waar ik absoluut geen fan van ben is Marco Borsato. Tuurlijk, 'respect', want we hebben het hier wel over een artiest pur sang, maar het is niet mijn stijl. Hééé, daar komt de metro uit Scheveningen aan (flauw, ik geef het direct toe) met hun spiksplinternieuwe show: symphonica in red, white and blue. Ik krijg al zo'n vermoeden en ben al voorzichtig op zoek naar de uitgang. En inderdaad, een show met alle Borsato-krakers op een rij, ga er maar aanstaan. Je zal er maar muzikant zijn en je moet het hele jaar Borsato-liedjes spelen, ik had m'n lidmaatschap opgezegd. Gelukkig hebben de metro'ers dat niet gedaan en weten het wel goed uit te voeren, dat dan weer wèl. Het vervelende van zo'n show is dat op de tribune het nationale spelletje 'liedjes-raden' in volle gang is. En als ze het weten, dat luidkeels laten merken. Meezingen doe je in de kroeg, of in de plaatselijke voetbalkantine honderd meter verderop waar de eerste voetballers inmiddels kotsend bij de doelpaal staan.

Bij de show van Jubal moest ik zo af en toe terugdrenken aan het Klundert-debacle van precies een jaar geleden. Het blijft een zure appel, die maand mei. Gelukkig was het niet zo slecht als toen, maar heel goed was het ook niet. Het had natuurlijk een hoop te maken met het veld, waar de helft van de figuren er letterlijk afgehakt moesten worden. Dan ben je als lid meer bezig met de vraag hoe dat moet worden opgelost, in plaats van het zuiver en stabiel spelen van je partijtje. Toch zaten er een flink aantal stevige passages in en heb dan ook geen enkele angst, dit wordt later dit jaar geweldig, geen twijfel over mogelijk. Het publiek wist zoals gebruikelijk weer niet waar 't moest kijken. Bij de finale, waarbij Jubal als laatste het terrein mocht verlaten werden we beloond met een staande ovatie, altijd leuk. (Mensen waren ook moe van de hele avond zitten, ssst.)

Hoogtepunt voor mij was Advendo. Ik ben altijd al een beetje fan geweest van deze club. Een paar jaar geleden ging het niet zo heel erg goed, maar nu staat daar een fantastisch groot orkest. Ik durf hier te beweren dat er op dit moment geen enkel muziekkorps in Nederland kan tippen aan de kwaliteit, stabiliteit en creativiteit van Advendo. De opener staat als een huis en geeft een kippenvelmoment, de ballad is prachtig en drumsolo met denkbeeldige drumstellen, uitgevoerd door de brass (moet je gezien hebben) is ronduit hilarisch! Alhoewel dit moment aan het einde misschien nog nèt wat meer mag hebben, nog iets moeilijker maken. Verder moet de ontwerper van het uniform een lintje krijgen. Zoals de voetbalfans al luidkeels zongen, enigszins clownesk, maar wat een effect! Kortom, ik was al fan en dat blijf ik. Natuurlijk blijven de rijtjes recht, omdat ze regelmatig schouder aan schouder in een kluitje op het veld lopen, natuurlijk worden de liedjes een paar jaar gespeeld, maar daar heeft het publiek geen boodschap aan. Tjonge, wat was dit goed, bijna net goed als Jubal eind september. (Sorry, kon het niet laten.) Zo, genoeg veren in de zwart witte broeken. Zelden zo positief geweest, moet even naar de ontwenningskliniek.

Ik ben blij dat ik ben geweest, met een paar heerlijke Marco Borsato deuntjes in m'n hoofd (bedankt Metro) loop ik richting de bus en struikel bijna over een voetballer die compleet buiten westen op de grond ligt.

a.p.

ps. In het kader van de overproductie heb ik ook nog een column klaarliggen over het Engeland-debacle, maar daar moet eerst nog even een rondje zelfcensuur overheen, voordat ik 'm überhaupt het internet opknal.