Allemaal een beetje bijgekomen van het finals-geweld? Ik heb ruim een week lang het gevoel gehad ondergedompeld te zijn geweest in een bad van champagne. Een roes waar maar moeilijk uit te komen is, ik kan het gewone leventje maar moeilijk oppakken. Maar het moet, want dat is het mooie van onze hobby. De laatste noot is gespeeld, de laatste slag is letterlijk en figuurlijk geslagen en we zitten met ons hoofd alweer bij het volgende seizoen. Nieuwe muziek, open dagen, leden die stoppen, leden die doorgaan; enfin... de bekende cyclus. Toch wil ik dat finals-gevoel nog graag vasthouden. Want Europees Kampioen word je niet elke dag en die avond was té mooi om snel te vergeten. Iedereen blij, iedereen tevreden. Was er dan na afloop helemaal niets te zeuren? Jawel hoor, je moet de kritiekpuntjes weliswaar met een vergrootglas zoeken, maar ik heb ze gevonden hoor!

Het meest opmerkelijke verhaal naar aanleiding van de uitslag van de DCE Finals komt van twee oude rotten uit het vak: Mark Limburg en René Ranzijn... aardige gasten met verstand van zaken. Ze hebben de DCE-finals eens goed geanalyseerd en zijn tot de conclusie gekomen dat Beatrix te kort is gedaan, althans dat is de vraag die ze opwerpen door middel van een tamelijk technisch verhaal op de site van korpsmuziek.nl. Heb het verhaal een paar keer gelezen en ik snap er geen lor van. Kan aan mij liggen natuurlijk, ik ben nooit zo van dat jury-geneuzel over design-effect, het geschreven boek, performer-effect en andere mooie termen die zo vaag zijn dat je er alle kanten mee op kan en dus eigenlijk geen enkele. Het meest bizarre is natuurlijk dat deze heren helemaal niet op de finals aanwezig waren. Ze hebben kennelijk met de laptop op schoot naar het inimini-webcamschermpje zitten staren en komen op basis daarvan met hun ‘analyse’. Dat is natuurlijk de ‘bloody limit’. Hoe durf je jezelf serieus te nemen (en dat doen ze met dit ‘wetenschappelijk onderzoek’) en niet eens de moeite nemen om naar het evenement te komen waar je kennelijk zo je buik van vol hebt. Les één in de journalistiek: schrijf alleen een kritisch verslag van een evenement, als je er ook echt bent geweest, anders val je door de mand.

Gelukkig geven deze ex-juryleden het ronduit toe dat ze er niet bij waren, sterker nog; door op een webcam te kijken, zie je het allemaal veel beter! Kijk, zo had ik het nog nooit bekeken. Eén camera-standpunt, geen emotionele invloeden: “We kijken als het ware in een kijkdoos en konden een gelijkwaardig beeld zien over de top van Europa”. Ik lig weer op de grond te schuddenbuiken als ik het lees. Nou DCE, jullie lezen het, publiek is niet meer nodig, de webcam is veel beter. Hoe belachelijk kan je je maken? Drumcorps is een op en top live-sport, dat zouden deze mannen echt moeten weten. Op basis van een beeldschermpje ten grote van een postzegel, die af en toe wegvalt en een matig geluid produceert, doen deze heren een poging om duidelijk te maken dat..... Tja, wat proberen ze eigenlijk duidelijk te maken? Dat moeilijkheidsgraad niet wordt beloond? Dat je het percussion niet mag parkeren tijdens de ballad? Dat het visual effect van Kidsgrove matig was? Dat Trix te weinig punten heeft gekregen? Het is van alles een beetje, maar wat zit hier nu achter? Waarom schrijven ze zo’n merkwaardig verhaal en willen ze kennelijk ook dat iedereen het weet? Mensen, ik geef het antwoord. De veer in de reet van Beatrix is bedoeld om één reden. De heren hebben natuurlijk gelezen dat dé grote man bij Beatrix weg is, daarmee zijn direct tig vacatures te vervullen. Tuut, tuut, daar zijn wij: Mark en René kunnen Trix er weer bovenop helpen. Want Con Spirito is natuurlijk leuk, maar Trix is pas écht de eredivisie, althans wás de eredivisie en daar moeten ze zo snel mogelijk weer in terecht komen.Wie kunnen dit als geen ander.... inderdaad! Eigenlijk was het niet meer dan een verkapte openlijke sollicitatie, knap gedaan, dat wél!

Nog lachwekkender is het commentaar op een Engels forum. Ik dacht dat dat forum helemaal dood was, maar kennelijk hebben de Engelse azijnpissers elkaar weer gevonden op een ander forum. Daar durft iemand te beweren dan die arrogante Juballers hun eigen medailles hebben meegenomen. Hoe ziek ben je dan in je hoofd? Sommigen doen er nog een schepje bovenop door te beweren dat Jubal bewust de pit al het veld op duwde, voordat de uitslag bekend was. Dat de slagwerkers met sigaren in hun mond al feest aan het vieren waren en dat we daarmee geen enkel respect tonen voor andere korpsen. Stuk voor stuk pertinente leugens, maar wel grappig om te lezen. Ook worden er nog een paar oude koeien uit de sloot gehaald en krijgen we nog de schuld van het (jaarlijkse) lawaai op de ledentribune. Kennelijk zit ’t ze in Engeland heel hoog dat ze niet drie keer op rij de titel mee naar Engeland hebben kunnen meenemen. Nou, wen er alvast maar aan! (Jongens, vertalen maar weer!) Gelukkig zijn de verstandige Engelsen in de meerderheid die duidelijk aangeven niet van dit soort roddels gediend te zijn.

Tot slot nog het commentaar van Harry Reumkems, artistiek directeur van het WMC (u weet wel…), hij kwam ook nog even kijken wat er in ‘zijn’stadion allemaal voor geks gebeurde. Hij was zeer te spreken over het evenement en zei tegen een interviewer van Korpsmuziek.nl: “Het mag ook wel een keer dat corpsstyle bands hun eigen feest vieren”. Dat we dit al zo’n dertig jaar doen is ‘m kennelijk ontgaan, maar de WMC-oogkleppen zijn kennelijk ondoorgrondelijk. Maakt niet uit, hij heeft er van genoten en wij ook. We kunnen soms nog wel wat leren van de muzikaliteit van menig showband-korps en daar kan ik me eerlijk gezegd alleen maar van harte bij aansluiten. Overigens moeten ‘de traditionelen’ wel oppassen deze standaard opmerking niet constant te gaan gebruiken. Want de muzikaliteit bij corpsstyle korpsen wordt wel beter en toen ik in Hilversum was, hoorde ik daar ook een paar showband-korpsen behoorlijk uit de bocht vliegen, het WMC was immers alweer lang geleden.

Verder nog ophef over de uitslag? Eigenlijk niet, kennelijk hebben de meeste bezoekers en deelnemers er vrede mee hoe alles is verlopen. (En Jubal heeft gewonnen, dus wij hoeven niet te klagen dat er geen bal van klopt.) Het bleef nog lang rustig in het wereldje.

a.p.