Zaterdag, begin van de middag, ben ik op weg naar de langverwachte open dag van Jubal. Een paar honderd meter voor het clubhuis kom ik in een file te staan op een plek waar je normaal lekker kan doorscheuren. Ik denk nog even: "Ze zullen toch niet allemaal op weg zijn naar de Jan Ligthartlaan?" Nee hoor, in de naastgelegen spoortunnel is één rijstrook afgesloten waardoor er opstoppingen ontstaan. Jammer, was wel een stunt geweest. Geen file dus voor het clubhuis, maar wel volle parkeerplaatsen. Ik weet nog net een gaatje te vinden, links een Belgisch en Frans kenteken, rechts twee Duitse auto's. Welkom op de open dag van Europees (met de grote E) kampioen Jubal.

Open dagen, je wordt er mee dood gegooid de laatste tijd. Volgens mij was het Beatrix uit Hilversum die er lang geleden mee is begonnen. Goed idee om leden te werven! Vooral bij drumcorps, die van seizoen tot seizoen leven, zijn de mutaties ieder jaar weer enorm. Het kan dus geen kwaad om door middel van het open zetten van je deuren vers bloed aan te trekken. Na Beatrix kwamen wij volgens mij en nu heeft ieder zichzelf respecterend drumcorps of corps-style corps een open huis/dag/avond/deur/les/of wat dan ook. Kennelijk werkt het, want het is duidelijk te zien dat er ieder jaar meer open huizen bijkomen. Ook opvallend is dat de open dagen altijd, maar dan ook echt altijd een enorm succes zijn! Bij iedereen, waar dan ook, wanneer dan ook; na de open dag lees je dat het helemaal toppiejoppie was. Afgaand op deze berichten loopt elk Nederlands corps met DCI-achtige bezettingen.

Met een kritische blik stap ik het clubhuis van Jubal binnen. Op de website van m'n clubbie zal alleen het woord 'succes' prijken als het ook echt een succes zal blijken te zijn. Zo niet, dan melden we 'eerlijk' dat het misschien toch wat tegenviel. Aan de andere kant weet ik als geen ander dat het verdraaien van de werkelijkheid soms best goed uitkomt; melden dat iets geweldig was terwijl het eigenlijk behoorlijk tegenviel, PR heet dat geloof ik. Maar goed, de open dag bij Jubal. Best spannend, want je kan ronkende campagnes op poten zetten (en dat hebben we gedaan, van posters op de WC tot promotiedames), pas op de dag zelf weet je zeker dat het goed zit, of niet. Nou, bij binnenkomst is het me meteen duidelijk. Bij Jubal is het full house vandaag. Nog nooit zoveel vreemdelingen in ons huis gezien.. en dat is heerlijk!

Bovenaan staat op zo'n dag; vrijheid, blijheid. Maar eerlijk is eerlijk, het belangrijkste is natuurlijk het binnenslepen van zo veel mogelijk nieuwe leden, want we moeten wel blijven leven en als het kan op ruime voet. Klinkt wat decadent, maar ik ben er gek op! Op geraffineerde wijze proberen we van iedereen uit te vogelen wat ze willen. Dat klinkt wat hebberig, maar bezoekers zijn echt niet dom en snappen ook wel dat het daar tijdens zo'n open dag om draait. Er zijn altijd mensen die gewoon voor de lol komen kijken en verder niets. Helemaal prima, leuk zelfs! Maar neem het de stafleden niet kwalijk als ze vervolgens doorlopen naar de personen die verlegen en twijfelend op zoek zijn naar de hobby van hun dromen. Ik heb het zaterdag weer vele malen op afstand mogen zien en het is een lust voor den ogen. Stille jongen en meisjes die op sleeptouw worden genomen door Juballers die een jaar daarvoor zelf die stille jongens en meisjes waren.

En zo kwam het dat afgelopen zaterdag behoorlijk veel inschrijfformulieren zijn ingevuld. Verder zijn er veel adresgegevens uitgewisseld en vervolgafspraken gemaakt. Vastpakken en nooit meer loslaten. Nee, we zijn niet hopeloos, maar we zijn ook niet de plaatselijke hockey-vereniging waar al jaren een wachtlijst is om lid te worden. En we hebben nog steeds dat bizarre doel voor ogen, honderd spelende leden als we honderd zijn. Hopen dat het lukt, en zo niet dan neem ik met 95 ook genoegen hoor. De basis is afgelopen zaterdag dus gelegd. Klinkt mooi, maar het zegt nog helemaal niets. Want als die mensen van de ingevulde inschrijfformulieren niet komen opdagen of ze zien het na een maandje meedoen niet meer zitten, dan kunnen die fijne formulieren in de container van het oud papier. Nee, ik heb één peildatum en dat is het paascamp in Someren, pas dan zie je het Jubal van 2010 in vol ornaat. Pas dan ga ik ook m’n best doen om echt iedereen te leren kennen. Eerst maar eens de winter doorkomen.

Opvallend blijft verder de leeftijd, als al deze jongens en meiden inderdaad Juballer worden, gaat denk ik de gemiddelde leeftijd van 20,1 jaar (zelf begin dit jaar uitgerekend) verder omlaag. Word ik nou zo oud, of worden zij steeds jonger? Het maakt niet zoveel uit, zolang de club maar bloeit. Ik heb in ieder geval een ontzettend goed gevoel over gehouden aan de open dag. Je kan heel cynisch zeggen: “Als je wint, heb je vrienden.” Dat zal best, maar ik durf hier best te zeggen dat als we niet hadden gewonnen (wat afgelopen jaar vrijwel onmogelijk was natuurlijk) het nét zo druk was geweest. Jubal is gewoon een mooie club met een jonge, stoere uitstraling (als zeg ik het zelf) waar het een feest is om als member rond lopen. En daarom voor die allerlaatste persoon die niet in het clubhuis is geweest, maar alles via de twitter heeft gevolgd: Zorg dat je erbij komt, bij het grootste en beste drumcorps van Europa! En mocht dat eind volgend jaar niet meer het geval zijn, dan heb je al een jaar meegelopen en vind je termen als ‘grootste’ en ‘beste’ helemaal niet meer belangrijk. Dan heb je het Jubal-virus waar je nooit meer van verlost raakt.

A.P.