Van New Orleans tot Zundert, van Indianapolis tot Dordrecht. Liters regen heeft Jubal dit seizoen al over zich heen gekregen. 2011 staat in het teken van het honderdjarig bestaan van de club, maar op een goede tweede plaats komt de regen... en het onweer..... en de wind. Het is om moedeloos van te worden. Elke keer is het slechte weer spelbreker en dit jaar méér dan ooit. Ook afgelopen zaterdag.... Het is makkelijk kletsen achteraf, maar ik voelde het echt aankomen. Toen ik ’s middags in die vochtige bloedhitte aankwam bij het stadion, deelde ik mijn zorgen met een even bezorgde organisator. Dit kon niet goed gaan, zwaar onweer vanuit het zuiden, code oranje (hoe toepasselijk!). De enige hoop was dat het onweer net langs Dordrecht zou trekken, zoals het twee weken geleden bij ‘Meet the Top’ ook deed. Helaas, nee dus, het begon nog rustig met was fraaie flitsen op afstand (“ooooh, aaaah”), maar uiteindelijk brak de hel los en kon er weer een ‘rained out’ aan het lijstje worden toegevoegd.

Het werd een bizarre avond. Het was bloedheet, dus de keuze was voor mij snel gemaakt. T-shirtje, korte broek en slippertjes aan, het kon nog, genieten!!! Nou, ik heb het geweten. Toen ik voor mijn neus, vanuit de warme businessclub, de boosterstand een kilometer de lucht in zag gaan, zat er maar één ding op. Op die slippertjes redden wat er te redden valt. Tot mijn enkels in de modder, samen met Jan en nog een paar andere helpers (weet door de chaos niet meer wie het waren, maar bedankt!) hebben we in de stromende regen de schade zo veel mogelijk proberen te beperken. Op dat moment werd de flatscreen al getrakteerd op een spontane waterval, waren de jubileum DVD’s al vrolijk aan het zwemmen en begonnen de jubileumboeken te veranderen in fraaie creaties van papier maché. Heen en weer rennen met natte spullen terwijl er voor je gevoel honderd mannen continu emmers water op je hoofd aan het gooien zijn. Het was eerlijk gezegd ook wel weer lachen, wat een bizarre situatie. En stom ook. Je voelt aan alles dat er iets ‘ergs’ aan komt en toch laat je het er weer op aankomen en ren je door het onweer (zo’n 100 flitsen per minuut) en de regen. Tot zover onze heldhaftige daad.

Intussen zaten de toeschouwers en de deelnemende korpsen te wachten op de tribune. Wachten tot dat dat onweersbuitje zou zijn overgetrokken, een half uurtje, dan moet het wel over zijn. Nou, mooi niet dus. De onweersbuien werden boven Dordrecht ‘supercellen’ en het leek alsof er geen einde aan kwam, wat een noodweer. Het veld, op zich goed gedraineerd, kon deze enorme bak water ook niet aan, Dordrecht had er in korte tijd een wedstrijdbad bij. Het was zo klaar als een klontje: hier zou geen show meer gelopen worden. Einde oefening, geen DCN finals. Ik heb er gewoon een kater aan overgehouden. Wellicht ook van de drank, maar vooral van deze afgelasting. Het was het enige juiste besluit van de organisatie, niets dan lof voor hun optreden. Ook de stewards deden een goede job door mensen en muzikanten naar veilige plekken te begeleiden. Maar ja, de kater blijft groot. Had zo graag de shows van Jubal, Beatrix en Juliana willen zien. En natuurlijk ook willen weten hoe de verhoudingen liggen. Had zo graag de oude bokken en bokkinnen van het aluminium-corps willen zien stralen. Niets van dit alles, gewoon over en uit.

Nou ja, niet helemaal natuurlijk. Het Alumnicorps gaf nog een geweldig concert, eerst vanaf de zijtribune en later vooraan de hoofdtribune. Dat was natuurlijk lachen en genieten. Wederom een topfeest in het clubhuis, inclusief carnavalsband. Het maakte de avond enigszins goed. Maar ja, het ging toch om het kampioensschap. Kon het echt niet doorgaan, is het besluit te snel genomen? Nee! Heb ook nog even het veld geïnspecteerd... op m’n slippertjes. Nou mensen, dat veld was echt natter dan nat. Ik loop een beetje rond, te balen, zie ik toch die kampioensvlag liggen! Tja, kon het niet laten, samen met Harrold van Juliana even op de foto met de kletsnatte vlag die voor altijd in de kast van DCN zal blijven liggen en nooit een mooie bestemming zal krijgen in een clubhuis. Zo hoort het niet te zijn, die vlag hoort ergens trots te pronken. En dan maakt het met niet eens uit in welk clubhuis. (Eigenlijk wel natuurlijk, maar het staat zo lekker sportief!)

Door de annulering van de Nederlandse kampioenschappen is er nu wel een maffe situatie ontstaan. Want niemand weet hoe de verhoudingen liggen en waar we als drumcorps aan toe zijn. Dat maakt de DCE finals 2011 de grootste loterij ooit. Het enige waar we ons misschien nog een beetje aan vast kunnen houden is de score van Starriders, het laatste corps wat nog wel kon optreden in Dordrecht. Zij behaalden 70,65 punten, het gat tussen Jubal en Starriders eerder dit seizoen was 15 punten. Natuurlijk worden die gaatjes altijd kleiner (om het spannender te maken, wordt altijd ontkent, maar is wél zo, en zo niet dan toch), maar laten we zeggen dat er nog een gat van 10 punten overblijft, dan had Jubal ergens rond de 80 punten moeten uitkomen. Datzelfde had volgens mij ook gegolden voor Juliana en Beatrix. Maar ja, ook dat zegt niets.

Ander interessant punt wordt de volgorde voor prelims in Kerkrade. Normaal gesproken wordt gekeken naar de laatst behaalde scores. En wie het hoogst heeft gescoord mag als laatste. Ik vind dit sowieso een discutabel systeem, omdat de Engelse finals altijd het laatst evenement voor de DCE finals zijn, waardoor zij de meeste kans maken op de hoogste score en daarmee standaard de beste uitgangspositie hebben voor de prelims in Kerkrade. Nu, in 2011, wordt het helemaal raar. In Engeland zitten ze al veel hoger qua scores, omdat zij recentere evenementen hebben en volgende week hun finals. Door het wegvallen van de DCN finals blijven alle Nederlandse korpsen op papier gigantisch achter. Als je het zwart-wit bekijkt hebben de Engelsen dus bij voorbaat alweer de beste uitgangspositie voor de prelims. Ik mag hopen dat DCE hier iets aan gaat doen en bijvoorbeeld met een loting in blokken komt of zoiets. Kijk, uiteindelijk hoort het niets uit te maken, als je de beste bent, win je toch wel, al moet je ’s ochtends om negen uur als eerste. Maar het is alom bekend, dat de jury graag een opbouw wil zien om tot een goede beoordeling voor iedereen te komen, zo werkt het in Europa en Amerika.

De DCN finals dan maar aankomend weekend over doen? Afgelopen zaterdag even geïnventariseerd en iedereen kan! Toch zie ik het niet echt gebeuren, denk aan vergunningen, buskosten, leden die zaterdagavond andere verplichtingen hebben, etc. Maar goed, als iemand het toch wil proberen, ga je gang. Wij gaan het in ieder geval niet organiseren, we hebben al genoeg georganiseerd dit jaar. Het klopt, het is al eerder gebeurd. De DCH finals zijn door regen weleens verplaatst naar een vrijdagavond, ook in Dordrecht, maar toen had je alleen maar de DCH finals, nu heb je de Europese Kampioenschappen nog.

Tot slot: Is dit het moment om onze hobby definitief ‘indoor’ te gaan maken, een ontwikkeling die we in Amerika ook zien? Als DCI een paar jaar geleden niet had gekozen voor het overdekte Lucas Oil Stadium, waren de onlangs gehouden DCI finals ook afgelast. Want daar in Indianapolis ging het die zaterdagavond pas echt te keer, daar was Dordrecht niets bij. En niemand heeft er wat van gemerkt, allemaal warm en droog binnen... Denk er maar eens over na!

Op naar Kerkrade en als het dan weer regent ga ik definitief een andere hobby zoeken...

a.p.