Als alles is gezegd, als alles is geschreven en als alles is bediscussieerd, wat moet je dan? Nadenken, nog eens nadenken en dan knopen doorhakken. Het besluit was eigenlijk niet eens zo heel moeilijk. Mensen, de koek is op, ik stop met m’n AP-column. Het waren zeven mooie jaren. Het is geen grap, geen cynische opmerking, het is de waarheid. En jullie kennen me, ik ben een man van de waarheid. De achterliggende gedachte, het ‘waarom’ leg ik graag uit. Jullie, trouwe AP-lezers, hebben recht op een verklaring, want ik begrijp dat dit bij jullie niet in de koude kleren zal gaan zitten. Of met andere woorden. De jaarwisseling van 2011 zal nooit meer hetzelfde zijn. (Zet nu een dramatisch muziekje aan...)

Tja, waarom? In al die jaren heb ik me heel vaak, heel druk gemaakt, over van alles en nog wat in ons geliefde muziekwereldje. Verwondering, oprechte verbazing, emotie, soms woede; het waren allemaal ingrediënten voor stukjes tekst die ik columns noemde. Ik merk aan mijzelf dat die voedingsbodem aan het opdrogen is. Natuurlijk, kom niet aan Jubal, dan kom je aan mij. Maar of Jubal één, twee, drie, vier of vijf wordt, het doet me eerlijk gezegd niet zo heel veel meer. Had dat een paar jaar geleden aan me gevraagd en ik had geantwoord: “Alle plaatsen voor Jubal zijn onterecht, behalve de eerste plaats.” Natuurlijk, als iets echt onterecht is, zal het oranje bloed weer gaan koken. Maar weten jullie? Ik ben het de volgende dag alweer weer kwijt, vroeger was ik er nog weken mee bezig. Dat fanatisme heb ik niet meer, (misschien word ik gewoon ouder), wat verder niets zegt over mijn liefde voor de mooiste muziekvereniging van Nederland. Want ik geniet nog steeds met volle teugen van al het fraais wat leden, staff en bestuur van Jubal voor elkaar krijgen.... en dat al 100 jaar.

Ook buiten mijn eigen club zie ik dingen gebeuren waar ik nu nog lichtelijk mijn schouders voor ophaal, maar ook niet meer dan dat. Traditionele muziekkorpsen die ‘drumcorpsje gaan doen’? Prima! Ruzie bij de KNFM? What’s new! Maar vroeger, toen alles beter was, haastte ik me naar m’n toetsenbord om er in een rap tempo een column uit te gooien. Heerlijk, dat moment van versturen, bam! Die tijd laat ik achter me. Ik ben niet verbitterd, niet moe, maar ik ben gewoon klaar en toe aan nieuwe uitdagingen! En dat kan volgens mij!

Ik kijk met heel veel plezier terug op de 260 columns die ik heb geschreven. (6 columns zijn tijdens de migratie naar een nieuwe site verloren gegaan.) Het ging over van alles en nog wat. Het begon met mijn oprechte bewondering voor vrouwelijke contra-spelers, het eindigde met een verslag van de DCE finals, zeven keer heb ik ze beschreven. De jury, de accommodatie, de organisatie... er was altijd wel wat. En terecht, iemand moest het zeggen! Die stomme Engelse programma’s, ik kon (en kan) het niet aanzien. Iemand vertaalde het en de beer was los, honderden reacties, duizenden hits, ook vanuit Engeland. Zelden zo gelachen! Een dagje Taptoe ’s-Hertogenbosch: ik zal het nooit meer vergeten. Ik schreef er in mijn ogen een mooi verslag over, de beer was wederom los, dit maal in de traditionele wereld. Mijn vrienden van DCN waren ook vaak mikpunt van spot... en terecht. Ze hebben met al mijn kritiekpunten nooit wat gedaan, hosternokke! Nee, dan de pitversterking, of het WMC, winterguard (grrrr), taptoe hier, taptoe daar, korps met lelijk uniform hier, korps op klompen daar. Ga zo maar door, lees ze nog maar eens na op nieuwjaarsdag, weer eens wat anders dan het skispringen of nieuwjaarsconcert.

Zeker toen jullie na een paar jaar eenzijdige communicatie mijnerzijds zelf ook konden reageren, kreeg AP en nieuwe dimensie. Zonder mijzelf te veel op de borst te kloppen (ach waarom ook niet, in de laatste kan dat toch?) mag ik toch wel zeggen dat de rubriek AP op de Jubal-site de opinie en discussie in drumcorps-land en soms in heel korpsmuziek-land heeft bepaald. Waar forums en gastenboeken opdroogden, groeide en bloeide de discussie onderaan de AP-columns. Veel problemen werden besproken, vaak goed gefundeerd, net zo vaak plat en ongenuanceerd. Zelden is er ingegrepen, het vrije woord moest doorklinken in de rubriek. Regelmatig tot wanhoop van besturen en organisatoren. Jullie moesten eens weten wat er in al die jaren aan boze brieven, mails, telefoontjes, sms-jes is binnengekomen. Of ik niet geschorst kon worden, een stadionverbod, zaken werden groot gemaakt door mensen die dachten groot te zijn. Terwijl iedereen weet dat onze hobby bestaat uit muzikanten die lopen op een veld voor matig gevulde tribunes. Niets meer, niets minder. Relativeren, ik ben er een grote fan van.

De jaarlijkse cyclus van programma-presentaties, het paascamp, Koninginnedag, de eerste wedstrijd, de zomerstop, de finals en de winterslaap ga ik doorbreken. Nu “The voice” Andy Hewlett DCE gaat verlaten, hoeft het voor mij ook allemaal niet meer. Nu het congres verdwijnt, de percussion-class stopt en het waanzinnige jubileumjaar van Jubal is afgelopen, is alles voorbij. Bij tijd en wijle blijf ik het leuk vinden om kort te reageren op gebeurtenissen, dat zal ik doen via facebook.

Ik neem een slok van een overheerlijke rode wijn (voor de liefhebbers: Chakana Reserve, Argentijnse Malbec) en tik mijn laatste AP-zinnen. Iedereen onwijs bedankt voor de steun, kritiek, humor, woede en support die ik de afgelopen jaren heb mogen ontvangen. Ik stop met deze column, ik stop over een paar maanden ook als bestuurslid, maar drumcorps in het algemeen en Jubal in het bijzonder zullen bij mij nooit stoppen. Iedereen een mooi 2012 toegewenst.

Antoin Peeters