De afgelopen twee dagen voelde aan als drumcorps. Kort slapen in de bus, om 4 uur ‘s nachts op een nieuwe housingsite aankomen, even slapen tot 9 uur, snel ontbijten, trainen tot 3 uur en weer door naar de contest. Slopend, maar dat komt erbij kijken als we op tour gaan. Het enigste puntje is wel dat we zelfs onze vrije dag als het ware moeten verdienen. Voordat we zondag vrije tijd hadden in Six Flags, moesten we eerst een parade lopen door het park, met daarop volgend een concert. Tijdens wedstrijden zijn Amerikanen meestal nog een beetje onder de indruk van ons, dat merk je aan de manier hoe ze voor ons klappen en juichen. Maar in zo’n park weten mensen niet dat we uit Nederland komen en lopen ze liever snel door ons paradeblok heen om naar een volgende attractie te kunnen. 

De feestcommissie had voordat we naar de USA gingen een paar dagen uitgekozen waarop we iets ‘geks’ moesten doen met onze kleren. Maandag was het ‘other section day’. Het is leuk om jezelf eens in guard trainingskleren te hijsen of om de snare outfit te dragen, het enigste is wel dat ik heel de tijd schrik. Continue denk ik dat er een snare naast me staat en denk ik dus dat ik fout sta.

Maandag was het de eerste dag dat ik het toch wel even zwaar had. De dag ervoor was het dan wel een free day, maar vanwege het korte slapen had ik veel moeite om mijn energie te vinden tijdens het repeteren. Op dat moment kan je zo genieten van 1 minuut zitten op je jug. Je moet weten dat een jug helemaal niet lekker zit, je billen vallen namelijk over de deksel heen of zitten in de gleufjes van het tuutje, maar op dat moment was het alles wat ik nodig had om even energie te krijgen. ‘s Avonds was ons eerste contest. Je weet meteen weer dat je meedoet aan Amerikaanse wedstrijden als de parkeerplaatsen vol staan met tientallen bussen die met elkaar ontzettend veel warmte uitblazen en stinken.

De show die avond ging bij mij minder goed dan verwacht, toch vielen de scores niet helemaal tegen. Na zo’n lange dag ben ik elke keer weer blij als je in de bus mag zitten om even te slapen tot je bij de volgende housingsite bent aangekomen om te gaan slapen. Alleen... toen we ongeveer halverwege waren hoorden we in de bus een harde klap en begon het te stinken. Langzaam reden we op de vluchtstrook verder, ik en de mensen om mij heen schrokken “wat is er gebeurd?” Blijkbaar had de bus voor ons een klapband gekregen, maar de band was al van de velg af. Op dat moment was ik zo dankbaar dat ik in bus 2 zat en niet in bus 1 met de klapband. Mijn bus mocht doorrijden naar de housingsite om daar nog een paar uur te slapen. Bus 1 daarentegen kwam pas de volgende ochtend om kwart over 7 aan, omdat ze moesten wachten op een nieuwe band. Op tour geniet ik extra van het moment dat ik mag slapen, vooral op de vloer in de gymzaal. Wat ben ik blij dat ik niet zo weinig als hen heb kunnen slapen!

‘’Rain Out’’ Hoor ik om me heen van Jubalspelers die al eerder DCI hebben gelopen. Woensdagochtend tijdens het repeteren was het al niet al te best weer. Af en toe regende het een beetje en was er geen zonnestraal te zien. Voor mij positief, aangezien de dag ervoor mijn keel enorm jeukte na een zonneallergie. Aan het einde van de woensdagmiddag bleef het aan een stuk door regenen, waardoor ervaren spelers al wisten dat de contest waarschijnlijk niet door zou gaan vanwege de vele regen. Bij aankomst van de contest bleef iedereen in de bus zitten, omdat de enige andere plek waar we heen konden buiten was en daar regende het zo hard. 

Terwijl we moesten wachten op onze ‘caption heads’ voor de beslissing die DCI zou gaan maken, werd het steeds knusser in de bus. Verschillende spelers begonnen liedjes te zingen (zelfs de mannen), werden er spelletjes gespeeld en gingen de busboxen open voor eten. Het verbaast me elke keer weer hoeveel mensen op zo weinig vierkante meter bij elkaar kunnen staan, terwijl de bus overladen is met uniforms, shako’s, kussens en tassen. Elk hoekje van de bus wordt benut. Boven mijn hoofd heb ik allemaal ‘spinnen’ gehangen, zodat ik zelfs boven mijn hoofd van alles kwijt kan. Maar goed, toen uiteindelijk werd besloten dat de contest werd afgelast, wilde DCI nog wel dat we een concert zouden geven. Het was natuurlijk jammer dat we geen show konden lopen, maar na het concert vertelde de hornline caption head, die altijd wat op te merken heeft: ‘’Hornline, ik heb van jullie genoten’’, deze woorden gaven mij weer even een goed gevoel, vooral na de zware dag van gisteren.