Dinsdag 7 augustus 2018

Na het ontbijt vertrekt het corps voor nog een afsluitende repetitie. Op prelims waren we ’s avonds als laatste aan de beurt. Op finals zijn we als internationale deelnemer weer gewoon als eerste aan de beurt. Dat betekent dat het een korte repetitie van zo’n drieenhalf uur is. De staff merkt dat de vermoeidheid een rol begint te spelen maar desondanks weten de leden zich nog steeds goed in te zetten.

Na de lunch vertrekken we wederom onder politiebegeleiding naar het Stadium. Het begint bij het stadium te regenen, dus we blijven nog even in de bus zitten. Langzaam maar zeker klaart het op. Spullen uit de bus, instrumenten uit de truck, vlaggen uit de zak….. Jubal maakt zich weer klaar voor de komende show.

Er wordt een goede warming up gedaan. Alles staat klaar voor een geweldige show. We staan bij de ingang van het veld en we krijgen te horen dat het een kwartiertje later wordt, want er wordt een regenbui verwacht. En dat zou vervelend zijn als dat tijdens onze show zou vallen. Na een enige tijd moet de volledige tribune ontruimd worden, want het zou wel eens kunnen gaan onweren. Veiligheid voor alles. Deze vertraging duurde ruim een uur. In de coulissen is ondertussen erg gezellig.

Jubal mag het veld op om alsnog een warming up te doen. De tribune stroomt vol en de percussion staat lekker voor publiek te spelen. Alle spullen mogen al neergezet worden. Dus de start is lekker relaxed. Jubal draait een topshow! Dat was het wachten dubbel en dwars waard. Het publiek is wederom zeer enthousiast en geeft aan het einde een staande ovatie. Buiten het stadium is na de show de ontlading groot. Het vele repeteren en het afzien heeft zich vanavond wederom uitbetaald.

Helaas is er door de vertraging vanavond geen full retreat maar alleen een drummajor retreat. Alle leden kunnen zich alvast omkleden en in hun eigen kleding aan de frontline de prijsuitreiking volgen.

Jubal wordt 1e in de International Class en heeft een aantal corps in de ranking achter zich gelaten. Na de prijsuitreiking voelt het een beetje vreemd want er is geen groepsfoto op het veld en dus lopen we langzaam een beetje verdwaasd naar de bussen. Desondanks zie je blije gezichten voorbij komen. Blij met deze ervaring stappen ze de bus in op weg naar de slaapzaal.

Morgen vertrek naar Indianapolis