Wachtend op het vliegtuig om weer naar huis te gaan, nog even terugkijken op de laatste gebeurtenissen en wauw wat was dat weer een belevenis. De laatste dagen kon je zelf kiezen wat je wilde doen; lekker slenteren door Indianapolis en te veel geld uitgeven aan kleren, varen door de kanalen en natuurlijk DCI kijken in het Lucas Oil stadion.
Oh, hét Lucas Oil stadion. Volgens velen dé plek voor Drum Corps vanwege de perfecte omstandigheden. Heerlijk kunstgras zonder hobbels of kuilen in het veld. Alles is overdekt met airco en een hele grote tribune gevuld met enthousiaste Drum Corps liefhebbers. Heel groot is wellicht nog licht uitgedrukt. Het stadion is namelijk reusachtig. Iedereen kent het Roda JC-stadion in Kerkrade wel, Lucas Oil is dat keer drie. En dan heb ik het alleen nog maar over de tribune, in de gangen om de tribune heen kan je compleet in verdwalen. Daar midden in het stadion met die perfecte omstandigheden mochten wij, een corps uit Nederland, onze show geven.
De stadion lichten schijnen in je gezicht en het publiek begint te klappen. Lopend door de betonnen gate ingangen die bestand zijn tegen tornado’s en tegelijkertijd als schuilkelder dienen. De leden die voor het eerst binnen lopen, kijken hun ogen uit. We kijken nog voor een laatste keer naar het veld, de hoogte van de pressbox waar de jury zit en het enthousiaste publiek dat voor ons klaar zit. De woorden ’Please welcome tot the field from Dordrecht, The Netherlands, Jubaaaal’ galmen door het stadion. Dat is het dan, de laatste show in de USA, waar iedereen zo naar uitkeek.
Hoewel we de laatste dagen elke keer op dezelfde plek sliepen en maar veertig minuten naar Indianapolis hoefden te rijden, wil ik jullie toch even meenemen naar de busritten. Voornamelijk de lange busritten. Meestal als we een lange rit hadden, reden we in de nacht. Tijdens deze ritten moet je wel proberen te slapen, anders heb je geen energie meer om je dag door te komen. Zodra de lichten uit gaan in de bus begint het feest. Mensen verdwijnen op de grond om daar tussen de stoelen te slapen. De fleece dekens komen te voorschijnen voor de koelkast kou in de bus. De lange dag ritten zijn hetzelfde, alleen komen daar soms ook de busboxen met eten boven, beginnen mensen te zingen en gaat de muziek aan.
De laatste lange rit die we hadden, was een dag rit van Michigan City naar Indianapolis. Bij de laatste housing site zat de Wall-mart om de hoek en wat hebben we daar een lol gemaakt. Daar heb ik mijn quarters (25 dollarcent) op gemaakt aan een grijpautomaat en stuiterballen. Oh, wat zouden ze bij de Wall-Mart blij met ons geweest zijn. Volgens mij zaten daar heel de nacht wel een paar Juballers, omdat de winkel 24/7 open is.
Naast vrije tijd in de avond bij de Wall-Mart, waren de laatste dagen lekker rustig. Naast een show en twee concerten hadden we genoeg vrije tijd om te genieten van de Amerikaanse hamburgers, shake’s en lemonades. Afvallen in dit land is wel erg lastig, veel vet eten, gratis hervullen (erg lekker, maar ook zo slecht met al dat koolzuur) en al die oreo’s en m&m’s die in allemaal verschillende smaken te verkrijgen zijn.
Ja, het land is bijzonder en soms sta je versteld van al het eten of de gewoontes van de mensen hier, maar ik heb genoten. Het was zwaar en soms zat ik er doorheen, maar er zijn weer onvergetelijke herinneringen gemaakt. Nu nog een paar uur wachten voordat ik met de Delta groep de lucht in mag om weer fijn in mijn eigen bedje te kunnen liggen, wat een fijn vooruitzicht.