Het was 25 september 2004 toen ik mijn eerste DCE Finals met Jubal meemaakte. Ik weet nog hoe bijzonder Finalsweek was, hoe je met z’n allen toeleeft naar de zaterdag. 

De ‘vrijdag-voor-Finals’ is altijd een magisch moment. Het moment in het seizoen waar de muziek matcht, de guard het cleanst van het hele seizoen is en waarbij de drummers de strakste beats laten horen. Vooral het avondblok was genieten! Met grote segmenten door de show heen, gewoon alles nog even runnen en de laatste dingen tweaken. Genieten op het veld, zowel voor leden, staffers als ook voor het publiek. Want waarom alleen op Finals kijken? De vrijdag ervoor is zeker net zo goed de moeite waard. Geen zenuwen, gewoon het beste laten zien.

De busreis naar Finals was in 2004 maar naar Den Haag, dus een stuk minder pret in de bus dan naar Kerkrade. De laatste keer dat je als rookie opgeroepen kan worden voor je rookie-taak, de zenuwen van je eerste Finals, de enthousiaste vibes van alle Juballers die enorm veel zin hebben om te laten zien wat ze in zich hebben. 

De warm-ups zijn om te genieten. Voel de energie met elkaar. Doe je rituelen met elkaar en maak je klaar voor de shows. De tribune zal vol zitten, misschien komt er nog een praatje over stieren op een heuvel voordat je het veld op gaat (ah nee, dat was meer 2004-stijl..), en focus! Je weet wat je moet doen, focus, en geniet daarna van het applaus! 

Geniet voor de laatste keren van ‘Vincent, The beauty of madness’. De show gaat al bijna de geschiedenisboeken in..