Weten jullie nog? Precies een jaar geleden had Jubal het razend druk aan de andere kant van de plas, we zaten toen midden in onze geweldige USA-tour. Het absolute hoogtepunt van 2006 waar nog steeds veel over wordt gepraat. En nu, precies een jaar later, is er niets, he-le-maaaaaaal niets.. Clubhuis dicht, instrumenten in het vet en leden op vakantie. De meeste websites van de muziekverenigingen zijn ook dood, dus het enige wat we nog kunnen doen (op drumcorps-gebied dan) is het volgen van de DCI-competitie die deze weken met veel geweld naar z'n climax gaat.

En omdat dat ook inderdaad het enige is wat er gebeurt, wordt de DCI-competitie in Nederland meer dan ooit gevolgd. De uitslagen worden van dag tot dag bijgehouden op allerlei forums. Persoonlijk kan ik daar weinig bevrediging uit halen, maar er zijn mensen die het allemaal heel spannend vinden. Puntje erbij, puntje eraf. ja zo gaat 'ie goed! Er wordt wat gekletst over de stand van zaken, waarbij vooral het matige jaar van de Madison Scouts met veel leedvermaak wordt besproken. Ik lees het, maar het kan me weinig boeien. Het enige wat ik wel aardig vind, is gewoon een videootje van de shows van dit jaar. Maar dan wél met de "fast-forward-knop" binnen handbereik, zodat ik af en toe lekker kan spoelen.

Ik word op m'n wenken bediend. Vorig jaar stond ik er live naar te kijken, nu zie ik al dat fraais op m'n beeldscherm. Ik geef toe; de eerste optie is een stuk exotischer, maar bij gebrek aan beter is mijn laptop m'n beste vriend. Ik blijf me erover verbazen hoe goed en snel al die shows uit Amerika tot ons komen. Er worden bij mensen thuis zelfs feestjes gehouden waar een complete DCI-regional live op een groot scherm wordt vertoond. Midden in de nacht natuurlijk, maar dat mag de pret niet drukken. Soms is het vechten tegen de slaap, versterkt door een aantal slaapverwekkende shows, maar over het algemeen is het genieten. Gewoon een rechtstreeks verslag van een DCI regional in Atlanta of Indianapolis, mét goed geluid én geregistreerd door een stuk of tien camera's..echt ongelofelijk! Het kost een eurootje of tien, of je wacht een dagje en het is overal gratis te downloaden op de welbekende sites.

Dat ging vroeger wel anders. Toen ik als elf jarig mannetje hoorde dat niet wij, maar de Amerikanen het drumcorps-wiel hadden uitgevonden, wilde ik dat wel eens zien. Met een groepje leden, cola en chips gingen we naar iemand thuis die "een videoband had van drumcorps". Het was bijna magisch!!!! Ja, er was altijd wel zo'n "idioot" die voor een klein vermogen de DCI-videobanden liet overkomen uit The States. Je had er ook nog eens een speciale videorecorder voor nodig die dat Amerikaanse systeem slikte. De banden kwamen altijd in het najaar, als het tegenzat in de winter. Maandenlang moest je dus wachten op de DCI-finals, terwijl nu dus alles rechtstreeks de Hollandse huiskamer binnenkomt. Ik weet nog wel dat wij daar toen, ruim twintig jaar geleden, alleen maar over konden dromen.

Daar zaten we dan, met z'n allen in de huiskamer rond de televisie, "kijken naar drumcorps uit Amerika". We vonden het allemaal prachtig, ondanks de matige kwaliteit. Door dat Amerikaanse systeem knalden de kleuren eruit, was het wat wazig en maakte het geluid rare tempobewegingen. Maar het maakte ons allemaal geen klap uit, want dít was het walhalla. Zo hoorde het en zó werden we weer met beide benen op de grond gezet, want dat niveau was nooit te halen hier in Nederland. De eerste jaren, we praten eind jaren tachtig, vond ik het allemaal even prachtig, als het maar geluid maakte en bewoog. Maar na een paar jaar kwam de klad er een beetje in; ik geloofde het wel en kreeg andere interesses. En tja, die afstand blijft hè.

Door de ongekende mogelijkheden van internet is drumcorps uit de VS weer een stuk dichterbij gekomen en daarmee stijgt de interesse weer. Niet dat ik ooit zo gek zou zijn om midden in de nacht naar een DCI-show te gaan zitten kijken, maar je klikt toch regelmatig een filmpje aan. Alle shows van alle DCI corps staan op internet, de repetities op de parkinglots zijn ook zo ongeveer integraal te volgen en dan heb je nog de ontelbare Amerikaanse sites met reviews van de contests. Met andere woorden: je hoeft bijna niet meer in het vliegtuig te stappen om mee te maken wat daar nu allemaal gebeurt. Met de nadruk op "bijna", want écht live is veel echter, leuker en lekkerder. Volgend jaar toch maar weer gaan?

a.p.