Zoals jullie hebben gemerkt maak ik me de afgelopen tijd nog weleens druk over de kopieerdrang van drumcorps in binnen- en buitenland. Dat moet ik natuurlijk niet doen, want tja; iedereen doet het, zelfs de groten der aarde in Amerika. Na mijn laatste column over dit thema werd ik door diverse kenners aangesproken met de opmerking dat “je eigen clubje er ook wat van kan”. De scheve snares (die ikzelf ook al had genoemd) waren het meest genoemde klinkende bewijs van onze eigen kopieerdrang. Het enige advies wat ik dan nog kan meegeven is: “geniet, maar kopieer met mate”.

Nu ik deze dagen met m’n gedachten in het met palmbomen overladen Pasadena zit, en de tv s’avonds niet verder komt dan de zoveelste herhaling van een slechte Nederlandse komedie, ga ik die DCI shows van dit jaar maar eens bekijken op mijn laptop. Verklaar me voor gek, maar ik, ja ik, heb op een avondje de top 6 bekeken, dat vond ik wel weer even genoeg. Ik moet zeggen, de shows spreken me meer aan dan vorig jaar toen ik er met m’n snufferd live bovenop stond. Tja, dat zal je altijd zien. Bij het bekijken van de shows zie ik allerlei gave, leuk gevonden “movements en tricks” die we –zeker te weten- volgend jaar en misschien nog wel dit naseizoen massaal gekopieerd zullen zien op de Europese velden.

En daarom volgt hieronder mijn voorspeling van de meest gejatte DCI-momenten van het seizoen 2007. Stip op nummer één, omdat het er zo gaaf uitziet en makkelijk in te voeren is: het toeteren met één hand. Cavaliers doen (en deden) dat: met één hand spelen, de andere arm kan stoer in de zij gestoken worden, of nog stoerder: gewoon nonchalant laten bungelen. Ik ga op de DCE-finals het aantal corpsen tellen die dit doen. Een ander element wat we veel gaan zien (en wederom ook al gezien hebben) zijn de dansende drumlines. Vroeger moest je daar bij deze stoere jongens natuurlijk niet mee aankomen, maar in de strijd om de punten worden alle middelen ingezet en dus ook bewegingen. Op het gespeelde ritme worden pasjes naar voren, achter en opzij gezet, hoofden bewegen, kwart slag draaien; Dancing with the Stars is er niets bij. Voordat ik weer allerlei mailtjes krijg, inderdaad Jubal heeft dit sinds Italië ook ingevoerd (en het is heeeeel gaaf!).

We zijn er nog lang niet. Een beproefde gimmick is het schreeuwen van leuzen. Komt altijd erg stoer over, een maximaal effect waar je weinig voor hoeft te doen. Diverse DCI-corps doen het dit jaar weer. Ik ga nog effe door: spontaan doodvallen op de grond. Ik kan me een paar themaatjes van Europese korpsen bedenken waar dat feilloos in zou passen. Wat ik ook zag, volgens mij bij Blue Coats is het expres laten vallen van de rifle. Nou, dat is helemaal een uitkomst voor de guards in Europa! Gewoon lekker laten vallen, er agressief bij kijken, verzekerd weer oppakken en doorgaan. “Tja, het hoort zo…” Bewegingen met toeters zijn ook niet nieuw, maar zullen we alleen maar meer gaan zien. De toeter horizontaal, hoog in de lucht, de klokbeweging, de golfbeweging en ga zo maar door.

Opvallend om te constateren is dat de line-up weer terug van weggeweest is. Ik kan me jaren herinneren dat de drummajor agressief saluerend voor de line-up uitliep en het applaus in ontvangst nam. Maar dat was zo verschrikkelijk old-school dat we het steeds minder zagen. Nou, DCI heeft de line-up weer omarmd, wel ietsje anders natuurlijk. Want vrijwel alle DCI-corps laten de strakke line-up na een paar maten ingenieus afbrokkelen. Ziet er echt geweldig uit, moesten we hier ook maar eens proberen… Een andere toepassing is om de line-up op te leuken met een mooie golfbeweging, gezien bij The Cadets en anderen.

Wat verder opvalt is het steeds vaker ontbreken van een echte ballad. Er zijn wel rustige passages, maar een echte ballad hoor je nauwelijks meer op de Amerikaanse velden. Ik stel voor om ook dit snel over te nemen in Europa. Op een enkele ballad na (Hilversum) vind ik ze meestal slaapverwekkend en de plank misslaan. Omdat in Nederland het publiek nooit z’n mond kan houden is dit bij een rustige ballad extra storend. Kortom, goede ontwikkeling, afschaffen die hap!

Wat je verder moét zien is het begin van de show van Madison Scouts, mijn persoonlijke hoogtepuntje van dit seizoen. Ook gaaf is het infra-rood-geintje in de Crime show van de Blue Coats, verder de vele magistrale sopraan-solo’s in de show van The Cadets en de imponerende “vogel-pakken” van the Blue Devils. Tja, sommige dingen zullen hier nooit te evenaren zijn, gelukkig maar…

a.p.