Bibelot

03 april 2011

AP

Feestjes heb je in verschillende gradaties. Je hebt de gewone huis-tuin-en-keuken feestjes die je meestal de volgende dag bent vergeten. Een verjaardag hier, een borrel daar, leuk, maar niet bijzonder. Je hebt verplichte feestjes, spontane feestjes, bedrijfsfeestjes. Het komt, het gaat….. en weer over tot de orde van de dag. Maar eens in de zoveel tijd, soms één keer per jaar, soms nog zeldzamer, komt er een feest voorbij dat zoveel in zich heeft dat je de dagen daarna eigenlijk nergens anders aan kan denken. En jullie raden het al, zo’n feest –in de absolute buitencategorie- hadden we met z’n allen afgelopen zaterdag te pakken. “Vrienden van Jubal Live” is er eentje om nooit meer te vergeten.

Als ik rond twee ’s nachts redelijk aangeschoten –zeg maar als een balletje- naar huis strompel, begint al direct de herhaling van de avond. En aan het einde van die herhaling begint de herhaling weer opnieuw en dat gaat door tot dit moment. Dat fraaie meisje met die elastieken benen was natuurlijk al direct een binnenkomer van formaat. Het eerste wat ik dacht: “Je zal maar zo’n lenige vrouw hebben!” Lijkt me geweldig! Haar grote teen ging via d’r linker been in een kronkel achter haar rug langs, zo via de nek, terug naar de kuit, om te eindigen bovenop haar hoofd. Het doet gewoon pijn om te zien. Dit kunstje, in twintig spannende variaties, voltrekt zich pal voor m’n neus, ik sta met mijn mond open. Richard Kreisel, de fantastische speaker van de avond, maakt nog even de grap dat dit de choreografie van de Jubalguard wordt voor het aankomend seizoen. De guardmeisjes kijken wat beteuterd, want dit kunnen ze niet, maar niemand die het ze kwalijk neemt. Dit was buitenaards.

De herhaling van “De Vrienden…” gaat verder door in mijn hoofd. Die Jubal Vermaak Band was natuurlijk van een ongekende klasse. Meestal zijn gelegenheidsbandjes niet zo best, vaak zo experimenteel dat het lijkt alsof je naar een openbare repetitie staat te kijken. Altijd een paar zwakke schakels ertussen en volledig in zichzelf gekeerd. Niet bij dit project. Dit was gewoon professioneel. In de volksmond heeft deze groep van 11 muzikanten dus de naam “Jubal Vermaak Band”gekregen en commercieel gezien lijkt me het uitstekend als die naam zo blijft. Want de Jubal Vermaak Band kan het land door en is met een goede manager zo volgeboekt. De clubkas kan gaan volstromen. Ik ga nog een stap verder. Ik heb meegeschreven aan het boek over 100 jaar Jubal (Oh ja?). Ik heb me regelmatig afgevraagd hoe Jubal er over pakweg 50 jaar uitziet. Ik denk dat we steeds verder de richting zullen opgaan van zoiets als de Jubal Vermaak Band. Er komt echt een tijd dat echt niemand meer naar een winderig stadion komt, om te kijken naar muzikanten in een apenpakje die figuurtjes lopen. Maar een swingende live-band met alles er op en er aan? Dat blijft! Maken we bij Jubal gewoon tien van die Vermaakbands, hebben we het clubhuis in één jaar afbetaald, in plaats van dertig. Maar goed, ik sla door. Ik denk dat de jongens en meiden van de Vermaakband prima voor zichzelf kunnen zorgen, maar ik ben fan en wil ze nog graag heel vaak zien. Helemaal top!

Wat ik verder geweldig vond van afgelopen zaterdag was de enorme opkomst van jonge Juballers, oude Juballers, vrienden uit Zeeland, vrienden uit ’t Gooi en ga zo maar door. Heb gehoord dat er op het hoogtepunt zo’n 400 mensen binnen waren. Iedereen heeft het naar z’n zin, viert feest, kletst bij en geniet met volle teugen van al het moois wat voorbij komt. De beelden van de jubileum DVD? Ik kan ze inmiddels dromen en daarom richt ik mijn blik tijdens de vertoning naar die honderden mensen die naar de videoschermen staan te staren. De uitdrukkingen op al die gezichten gaan nog steeds door m’n hoofd. Mensen zijn aan het lachen, staan vol verbazing te kijken, sommigen zijn zelfs geëmotioneerd. Prachtig, daar doe je het voor. Dezelfde reacties bij de vertoning van het nieuwe uniform. We hebben het weten stil te houden tot afgelopen zaterdag en nu mag iedereen het weten! De meest kritische oud-Juballers (en dat zijn ze bijna allemaal) vertellen mij serieus dat dit misschien wel het mooiste uniform is wat Jubal ooit heeft gehad. Ik ben het met ze eens. Het ziet er prachtig, statig, stijlvol uit: precies zoals Jubal is of –als ik minder arrogant ben- hoort te zijn.

Kreisel kletst intussen vrolijk door. Nog meer? Jazeker, nóg een band. Nothing in Common. “Ik ken geen enkel nummer wat voorbij komt”, roep ik tegen m’n buurman. “Dat kan kloppen, het zijn allemaal eigen liedjes” Oh! Niet alle nummers zijn mijn stijl, maar er komen echt een paar geweldige stukken voorbij. Tof dat die gasten op ons feestje komen spelen, ze passen er perfect tussen. Mooie koppen op dat podium, echt muzikanten in hart en nieren. Wij genieten, zij genieten.

DJ Steven sluit de avond af met een stevige dreun en dan gaat het licht aan. De domper van de avond, maar aan alles komt een eind. Juballers kruipen en struikelen naar buiten, nog beduusd van al het moois ze vanavond voorgeschoteld hebben gekregen. Sommigen duiken een kroeg in of gaan voor een ranzig broodje knoflook met shoarma. En ik? Ik strompel naar huis met een prachtige herinnering op zak. Jubal is begonnen met het grote feest van de eeuw en als dit de maatstaf is, dan gaat het nog een mooi jaar worden.

A.P.