Een donker hol, een schimmige gymzaal, een achterhoofd, een wazig stadion.... welkom in de wereld van de internet-filmpjes. Jarenlang is het door deskundigen voorspeld en nu lijkt het er dan eindelijk van te komen: de opmars van eigen gemaakte filmpjes op internet. Google video en vooral Youtube zijn dé plekken bij uitstek waar al dat moois te vinden is. Je kan het zo gek niet verzinnen, of er worden filmpjes over gemaakt. Een lerares die hét op een schoolfeest doet met een leerling... het wordt stiekem gefilmd en het staat op het net. Een steekpartij? Tik het in en je vindt het. Ook onschuldige filmpjes zijn te vinden, veel baby’s, bruiloften enzovoort, enzovoort. Allemaal open en bloot, weg met de privacy, iedereen kan meegenieten.

Als alles te vinden is, dan geldt dat natuurlijk ook voor drumcorps-gerelateerde filmpjes. Ze worden zelfs al braaf voor ons opgespoord door onze vrienden van DCE. Dat scheelt een hoop zoekwerk. En wat krijg je dan voorgeschoteld? Tja, daar lusten de honden eigenlijk geen brood van. Ik wist dat er veel video-beunhazen rondlopen in den lande, maar dit slaat echt alles. Wat een dramatische kwaliteit. De filmpjes zijn per definitie onscherp, waardoor je alleen wat wazige schimmen ziet. Je wordt misselijk van het gehotsebots, gedraai en gezoom, om over het geluid nog maar te zwijgen. Een drumline klinkt als een voorbijrazende goederentrein, de brass gaat vaak door als de sirenes op de eerste maandag van de maand. Echt een drama! Toch weten “deskundigen” mij te verzekeren dat dát de charme is van al die filmpjes. Het zal wel.

Ik prik er dus maar doorheen en met het kotszakje naast me, probeer ik me te concentreren op de inhoud. Want wat wordt er zoal gepresenteerd? In ieder geval een hoop oude meuk! Verbazingwekkend hoeveel filmpjes uit de drumcorps-prehistorie op het net te vinden zijn. Pauken onder de neus, lange baarden, wijde pijpen; oude drumcorps-tijden herleven op Youtube en consorten. Leuk om effe te zien, maar de kwaliteit was al ruk en dat wordt er met de internetversies niet beter op. Daarnaast is het vooral grappig en aardig voor het historisch besef, maar verder is het vooral spoelen en op zoek naar iets recenters.

Ik word om m’n wenken bediend, want van vrijwel alle Europese drumcorps zijn filmpjes te vinden. Opvallend is dat de meerderheid van de filmpjes vooral warming-ups van drumlines zijn. Daar vind ik in het echt al niets aan, laat staan in zo’n ieniemienie-schermpje. Kennelijk zijn drummers erg druk met het filmen van elkaar, maar zo te horen en te zien kunnen ze misschien wat meer tijd besteden aan... drummen. Guard en toeters zijn echt in de minderheid, maar zoek en gij zult vinden. Ik stuit op repetities in gymzalen, het stikt echt van de gymzalen in ons land. Eerste ensemble-repetities worden veelvuldig op het net gezet, hadden ze misschien beter nog even niet kunnen doen. Ik prik er doorheen, want het is pas februari. Hoe slecht gefilmd, hoe matig gespeeld ook, je blijft kijken, want je wilt toch weten hoe “de ander” ervoor staat.

En dat vind ik misschien wel het belangrijkste van deze film-ontwikkeling. Het is “redelijk echt” en er valt weinig meer te verbloemen met mooie woorden. Je kan wel schrijven dat je zestig toeters hebt, maar als er op het filmpje maar twintig staan, dan weet de kijker genoeg. Aan belangstelling ook geen gebrek, ze worden massaal gedownload. En dus vraag ik me af hoe verenigingen omgaan met al die filmpjes. Ik kan me voorstellen dat een staf of bestuur niet blij is als een bezoeker met een mobieltje een opname maakt van een matig optreden of slechte repetitie. Kan je dat verbieden? Hoe gaan verenigingen daar mee om? Jubal staat op het standpunt dat we weinig te verbergen hebben. Maar ook bij ons zijn wel eens opnames openbaar gemaakt, die we zo goed als het kon weer hebben proberen terug te draaien.

Tot slot nog één voorbeeld van een prachtig internet-filmpje, in dit geval van Jubal. Ik zie veel zwart, ik hoor toeters, ik zie nog meer zwart, hé... een lantaarnpaal, stoeptegels, ik zie een paar toeters. Het geluid wordt harder, het microfoontje van het mobieltje kan het niet meer aan, ik zie.... zwart. Oh nee, toch niet, een zwaaiend arm, en nog een zwaaiend arm; twee zwaaiende armen. Het liedje gaat naar z’n climax toe en dan... pats boem, filmpje klaar, geheugenkaartje kennelijk vol.

Heerlijk die filmpjes, ik beperk me voorlopig nog even tot het geschreven woord.

a.p.