Komen we in deze tijd nog toe aan “gewoon” muziek maken? Het lijkt er niet op. We worden overspoeld met praatsessies over onze mooie hobby. Ik weet niet wat er aan de hand is maar de ene informatieavond na de andere workshop wordt in deze periode georganiseerd. Allemaal bedoeld om er “beter van te worden”. De bijeenkomsten worden gehouden door mensen “die hun sporen hebben verdiend”. Ik ben altijd benieuwd wie dat bepaald? Wanneer heb je nog niet je sporen verdiend en wanneer breekt het moment aan dat je officieel wél je sporen hebt verdiend. En hoe goed ben je dan? Hoe het ook zij: we hebben hier te maken met kundige mensen die kennelijk de behoefte hebben om ons, nietswetende muzikanten, iets bij te brengen, ze willen de boodschap verkondigen. Een soort muziekzendelingen dus…
Op verschillende dagen in verschillende gebouwtjes wordt er uren gepraat over allerlei prangende thema’s. Vragen waar met behulp van een spannende powerpoint-presentatie (zooo jaren ’90) antwoord op wordt gegeven. Laat ik ook een poging wagen, ik heb er geen zaaltje voor nodig en het gaat een stuk sneller. “Wat is de rol van een slagwerkgroep in de showbandwereld?” Lijkt me helder: overheersend! “Hoe studeer je een show in?” Wekenlang sets stampen, herhalen, herhalen en herhalen. “Hoe pas je een bestaand muziekstuk aan?” Maten schrappen en opnieuw schrijven. “Hoe krijgen we meer jonge leden?” Music Kids of met je partner persoonlijk voor aanwas zorgen. Zo, jullie hebben al die cursussen niet meer nodig, A.P. heeft al uw vragen beantwoord. Waar kan ik vangen?
De leukste: “Hoe jureert een jury?” Ik vraag het me ook al tientallen jaren af. Daar is natuurlijk geen zinnig antwoord op te geven, dat heeft het verleden wel uitgewezen. Ik zou bijna zeggen; wisten we het maar, dat zou ons een hoop gedoe hebben bespaard. Gelukkig, er komt tóch een antwoord op deze onmogelijke vraag. We moeten ons in ieder geval niet blindstaren op de punten, is één van de vele antwoorden. Tja, dat klinkt nobel, maar is natuurlijk verre van realistisch. Uiteindelijk draait alles om de punten, ik vind het ook vervelend, maar zo is het wel! De DCE finals van 2006 hebben we gewonnen met een verschil van 0,05 punten, hoezo niet belangrijk? Verder nog wat obligate verklaringen. De jury jureert aan de hand van het befaamde boxen-systeem, kijkt naar de inhoud en de uitvoering en komt met opbouwende kritiek. Tuurlijk, zou ik ook zeggen. Wat ik pas echt interessant vond, was de opmerking dat een showband start met 60 punten en een corpsstyle corps (de bastaardnaam voor drumcorps) op 0 begint. Wat kan het leven toch simpel zijn, voortaan is het Showband Jubal uit Dordrecht, de eerste 60 punten zijn al binnen!!!
Het is een gat in de markt, al die goedbedoelde thema-avonden. Na afloop lees ik altijd hetzelfde verhaal, dat er veel belangstelling was en dat het ging om een leerzame avond en, oh ja, er werden ook nog grapjes gemaakt. Dat kan ik ook! A.P.-workshops, lijkt me geweldig: Een paar mogelijkheden: “Hoe dien ik op tijd een advies in bij DCE?” “Hoe bouw ik een megadecor, zodat mijn corps niet meer zo opvalt.” “Hoe laat ik me niet meer op de kast jagen door een onschuldige flauwekulcolumn?” Allemaal interessante thema´s waar we over kunnen bomen. Daarna zo snel mogelijk naar de bar en rollend naar huis.
Ik vind het prima, al die goedbedoelde adviezen, maar het moet niet doorslaan. Er wordt bijna meer gepraat op die talloze symposia, seminars of hoe het ook allemaal mag heten, dan dat we ons bezig houden met de core business: muziek maken en show lopen bij je clubje. Kom op jongens, naar buiten! Daar moet het gebeuren, niet in inspiratieloze achterafzaaltjes met veel te sterke koffie.
a.p.