Vijf vingers en een glimlach van oor tot oor. Vanavond, dinsdag 7 augustus, sta ik met jubal te wachten op de uitslag van DCI open class finals. Na een hoop bloed, zweet en tranen van het trainen in de USA, kon óók ik eindelijk vijf vingers opsteken na het eind praatje van de show. Als we een show hebben gelopen, wordt er altijd aan ons gevraagd hoe de show was gegaan aan de hand van vingers. Vijf vingers is heel goed en nul is erg slecht. De afgelopen contests zat ik elke keer aan de drie/drie en een halve vinger, maar vandaag vijf! Man, wat had ik een heerlijk gevoel toen ik het veld afkwam en dat zelfs terwijl we een uur uitstel hadden opgelopen, vanwege de regen en het onweer. We stonden op tijd voor de ingang van de gate te wachten met onze shako’s al op en de props in onze handen tot er werd aangegeven dat we moesten gaan schuilen. Daar zaten we dan in een oude, muf ruikende zaal te wachten tot DCI ons toestemming gaf om weer naar buiten te gaan. Ondanks dat we een uur moesten wachten op de toestemming, waardoor mijn concentratie weg was, heb ik toch een heerlijke show gelopen!
De afgelopen dagen tijdens de trainingen had ik het wel zwaar, net als de meeste anderen om mij heen. Je lichaam wordt moe van het vele trainen. Continue ben je bezig en moet je alles geven. Het ene moment regent het gedurende de training en het andere moment is het super warm en benauwd. Tijdens de vrije dagen loop ik ook elke keer weer meer dan ik wilde, omdat ik toch de USA wil zien, het is immers mijn vakantie. Alles bij elkaar zorgt ervoor dat je energie steeds sneller opraakt. Je moet steeds meer je best doen om je te concentreren en om alles te geven.
De afgelopen vier dagen waren zo intens en zijn er zoveel dingen gebeurd. Naast twee contests en momenten van trainen, heb ik eindelijk mijn eerste baseball wedstrijd gekeken. Gelukkig heb ik vroeger vaak op de ‘Wii’ het spelletje gespeelt, waardoor ik het spel een beetje begreep. Op het veld raakten ze ook niet elke keer de bal, was ik misschien toch niet zo slecht in het spelletje dan ik dacht.
Zondag was het dan ook eindelijk de tijd om onze kleding te wassen. Eerlijk gezegd had ik dit echt nodig, want mijn kleding zak stonk verschrikkelijk. Zodra ik eindelijk met mijn bus was aangekomen bij de wasserette was het al een beetje druk, maar er was nog genoeg ruimte voor ons. Tot er vijf bussen kwamen aanrijden van een ander corps. Toen wij aankwamen met één bus was het al vol, laat staan met nog vijf andere bussen erbij. Je kon je kleren niet eens meer uit de wasmachine halen, zo vol stond het. Gelukkig is alles gewassen en weer schoon, zodat ik mijn laatste week toch nog een beetje lekker ruikend rond kan lopen.
Wat altijd bijzonder is, zijn de politie-escortes die je krijgt als je naar prelims of finals moet. Politieauto’s die elke keer snel aan je voorbijrijden om ervoor te zorgen dat er uit de zijwegen niemand ons kan inhalen. Mensen die ons van buitenaf voorbij zien rijden, denken meteen dat we bijzonder of beroemd zijn, tenminste zo kijken ze naar ons.
Onze buschauffeuse had ons alleen in het begin een keer zien optreden en heeft daarna niet meer naar ons gekeken. Ze vond de eerste keer rommelig, maar toen ze ons bij prelims zag, was ze onder de indruk en zag ze verbetering. Fijn dat iemand van buitenaf ons zo ziet verbeteren en zegt: ‘‘I was like a proud mom.’’ Het fijne gevoel na onze finals show en de woorden van onze buschauffeur moeten we meenemen naar Indianapolis (de showlocatie waar ik al heel de tijd naar uit kijk), zodat we de USA-tour met een fijn gevoel kunnen afsluiten.